De afgelopen zomer maakte ik een wandeling door de regio waar ik ooit het eerste levenslicht zag. Ik kwam langs mijn oude basisschool die overigens in erbarmelijk vervallen toestand bleek te verkeren. Heimwee en medelijden overmanden mij bij de aanblik van wat destijds, door mijn kinderogen, een kolossaal gebouw leek. Zo oud is het nu namelijk ook weer niet. In 1966 werd het gebouwd door de opvolgers van Atatürk met als voornamelijk doel het verturksen van de ooit goddeloze Mesopotamische nazaten. Waarom genoegen nemen met één god dachten ongetwijfeld de vroegere Assyriërs. Ze verzonnen voor van alles en nog wat een eigen god; zonnegod, liefdesgod enzovoort. Inflatie van de goden zouden kapitalistische economen dit nu noemen. En misschien een oplossing voor alle hedendaagse conflicten van nu? Ieder zijn of haar eigen god? Maar laten wij deze ingewikkelde discussie even laten voor wat het is. Terug naar mijn basisschool. En ja vooruit dan maar, om niet van vooringenomenheid verdacht te worden, de school diende behalve voor onderdrukking ook voor enige kennis overdracht.
Ik vereeuwigde de armoedige toestand van mijn basisschool doormiddel van een foto. Voor de nieuwsgierige googletoeristen onder ons: de school bevindt zich in het Assyrische dorp Arbo (Zuidoost-Turkije). Van Atatürk mocht het geen Arbo heten en daarom wordt het nu Ta?köy genoemd. Google maps zal de belangstellenden naar een piepklein dorpje leiden in Zuidoost-Turkije, dicht tegen de grens van voormalig IS-gebied.
Ik heb vijf jaar in dat gebouw les gekregen. Lessss? De laatste twee jaren op deze school hadden wij een Turks-Koerdische leraar. In de vroege ochtend verkeerde hij in de apentoestand van meneer Darwin en naarmate de dag vorderde maakte hij enorme stappen richting de mensenaap. Het lesrooster in de ochtend van maandag tot en met vrijdag was erg ‘saai’ en zag als volgt uit: De les begon elke dag met een rondje marteling. De leraar had een sterke houten liniaal in de hand. Kijkend naar de foto van de school zie ik nog steeds voor me hoca (meester in het Turks) Mustafa met in zijn hand de houten liniaal. Elke leerling moest elke ochtend zijn hand naar boven vouwen en Mustafa ging tekeer met zijn houtstuk op de nog jonge fragiele vingertoppen. Het deed pijn. Veel pijn. Aan het einde van de dag werd de leraar vrolijker en mochten wij zowaar links-revolutionaire liedjes van hem zingen. Een bizarre omwending, het was dan zelfs bijna gezellig te noemen.
Ik heb geprobeerd om hoca Mustafa via Facebook terug te vinden. Ik wilde hem afgelopen zomer tijdens mijn wandeling door Turkije met een onverwacht bezoek van een voormalig leerling vereren. Ondanks mijn bedelen aan Facebook is het helaas mij niet gelukt om hem te traceren. Zijn naam komt te veel voor in Turkije. Of misschien gebruikt hij geen Facebook. Hij moet nu rond de 60-jaar oud zijn. Nieuwsgierig naar mijn voormalige hoca Mustafe? Voor een keer wil ik zijn privacy schenden. Hij heette Mustafa Yarar en kwam uit Bingol. Wie weet kent een Facebookgebruiker en/of googlegebruiker mijn leraar van weleer. Ik had hem zo graag nog eens gevraagd wat hem toch bezielde dat hij mij en mijn klasgenoten ooit zo gruwelijk heeft gemarteld?
Abraham beth Arsan, freelance journalist
