De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Het werkschuw tuig getuigt

Het werkschuw tuig getuigt

woensdag 8 juni 2011 09:19
Spread the love

Er is een percentage in ons land dat doorheen de jaren heen en weer schommelt. Een percentage van de bevolking waarin je een minderheid vindt van mensen die gefrustreerd zijn en er niets van durft zeggen. Ik ben zo iemand. Een werkloze. Een langdurig werkloze. Maar ik wil er niet langer over zwijgen.

Als ze echt willen…

Werkloos zijn in deze alsmaar meer liberaliserende maatschapij, is een vloek. In gesprekken en discussies heersen vooral clichés en halfgare redeneringen. ‘Als ze echt willen werken, is er werk.’ Waarmee men een eufemisme creëert voor ‘ge kunt ook achter de vuilkar gaan lopen.’
De hoop aan beledigingen en persoonlijke aanvallen maken het dat een werkloze niet snel meer van zich laat horen. Hoe zou je zelf zijn? Je vindt geen werk en je wordt er ook nog eens op afgerekend. Dat alleen zou misschien nog draagbaar zijn maar datgene dat men niet ziet, weegt zwaar mee.

Onkruid- en steuntrekkers

Ik was een jaar werkloos op het moment dat ik op een Facebookgroep terecht kwam die opriep om ‘doppers’ maar te laten bijzitten bij de verkiezingen. Het was een spektakel, die groep. Een horde misnoegde werkende mensen die met allerhande gal smeten naar ‘doppers’, ‘profiteurs’ en ‘parasieten’. Daartegenover stonden enkele werkzoekenden zichzelf en hun lotgenoten te verdedigen. Voornamelijk met allerhande excuses en passief-agressieve tegenaanvallen. Weinig constructiefs dus van beide kanten.
Ikzelf was, ondanks mijn eigen werkloosheid, voorstander van het idee. Ik ben uiteindelijk zelfs gaan stemmen tellen dat jaar. Zo kwam er op die pagina een idee naar voren waarin men oproep deed om een vrijwilligersplatform op te richten. Iets waarbij werklozen toch actief bleven, een maatschappelijk en sociaal nut bewezen en terwijl op een smetteloze manier konden zoeken naar volwaardig werk. Stel je voor dat er in elk rusthuis zo’n vijftal mensen de week verdeelden om met de oudjes te gaan wandelen, ze gezelschap te houden en eventueel zelfs helpen met de taken van het rusthuis. Gratis voor het rusthuis maar met behoud van de uitkeringen voor de werkloze. Het is natuurlijk een geheel andere discussie en dus gaan ik stoppen met afwijken. (Zie een oudere blogpost van me: http://mijnbelgiek.blogspot.com/2010/08/onkruidtrekkende-steuntrekkers.html)

En daarmee was het idee dan ook dood. Het enige waarover politici kunnen praten is beperkingen, bestraffen, strenger optreden en allerhande maatregelen die de armoede in ons land alleen maar de hoogte zullen in jagen. Zelfs Caroline Gennez, voorzitster van de zogeheten Socialistische partij wilt dat de regering strenger optreedt tegen werkloosheid.

Wel, ik heb er genoeg van.

Frustratie

Waarom heb ik er genoeg van? De druk en stress van werkloosheid wordt onderschat. ‘Hoe durft hij?’, hoor ik sommigen al tieren. Sta me toe u even in te lichten.

Elke maand leeft een werkzoekende met de gemiddelde uitkering van ca. €1000. In sommige gevallen is dat hoger, afhankelijk van uw werk ervoor. Maar dat bedrag zakt en langdurige werkzoekenden komen uiteindelijk als ze niet afhankelijk zijn van een ander op zo’n bedrag uit.

Huren tegen €400 (en dat is al goedkoop huren) maakt al dat je bijna de helft van die uitkering kwijt bent. Daar komen dan elektriciteit en verwarming en water en kabel en watnogmeer bij. Zoveel meer blijft er niet over voor eten en het broodnodige minimum aan comfort. Als er dan zo’n politicus met een loon dat wel 5 gezinnen kan voeden, komt zeggen dat de uitkering moet stopgezet worden na een jaar, dan word je kwaad. Het leven is zo al kinkloppen en kliekjes eten, op straat belanden wil niemand.

En dan volgen de bewering dat een jaar tijd genoeg is om werk te vinden want wie wil, die vindt. Ik ga niet beweren dat er geen misbruik bestaat en ik ga ook niet beweren dat er geen mensen zijn die echt geen moeite doen maar die concepten vormen een erg kleine minderheid. Alsjeblieft niet veralgemenen.

Laten we illustreren hoe het zoeken naar werk verloopt. Iedereen heeft een idee van welk werk hij wil doen dus de eerste maanden zullen vooral gericht zijn op jobs die je echt wil. In veel van de gevallen van langdurig werklozen gaat het om mensen zonder hogere diploma’s en dus mispakken ze zich, inclusief ikzelf, aan jobs waarvoor een bepaald hoog niveau wordt vereist. U kan begrijpen hoe teleurstellend het kan zijn om een job te vinden die je erg graag wil doen maar waarvoor ze je naar huis sturen wegens te weinig ervaring of te weinig gestudeerd.

Je kan nu denken dat het niet altijd zo is, maar mensen die op niveau solliciteren zijn ook vaak niet langdurig werkloos.

Ondertussen blijft de VDAB je porren om allerhande jobs te gaan doen. Jobs die openblijven omdat ze door de interim worden uitgemolken en jobs waar ze maar moeilijk interesse voor opwekken. Jobs die je eerst aan de kant schuift omdat je dan dagen een job tegen je goesting moet uitoefenen voor niet veel meer geld dan je uitkering. Genoeg studies die de inefficiëntie van tegen-je-zin-werk aantonen. Depressies en zelfmoord hebben we in België ook meer dan voldoende. Daarbij zijn de gedoodverfde jobs die iedereen wel moet kunnen, niet bepaald de jobs die alledaags voor handen zijn net omdat iedereen het kan. En zelfs die jobs komen met bepaalde voorwaarden.

Na een eerste aantal maanden zie je dan in dat je zoektocht moet uitbreiden. Je pakt er jobs bij die je wel ziet zitten maar waarvan je denkt, ik zoek terwijl nog verder en misschien vind ik dan wel iets. En dan stuit je tegen nog meer onmogelijkheden want je zoekt in sectoren waar je nog minder voor kan inbrengen. De neerwaarste spiraal van teleurstelling en frustratie weegt zwaar, de stigma rond werkloos zijn helpt daar echt niet bij.

Je nadert zowaar een jaar werkloosheid. De RVA nodigt je al eens uit voor inspectie en die vereisen bewijs voor minstens 5 sollicitaties per maand alsook de inschrijvingen bij enkele interimbureau’s.

Gewenning

5 sollicitaties per maand. Het lijkt weinig, niet? Nu komt het tweede deel van de zichzelf vermenigvuldigende frustratie.
Dat is niet veel. 3/4 van de vacatures die men tegenkomt zijn jobs met een vereiste van allerhande diploma’s en ervaring. Iemand aannemen en opleiden of de kans bieden om ervaring op te doen, is een andere zaak. De jobs zonder die diploma- of ervaringvereisten zijn dan ook de jobs waar ze met zen allen opspringen. Met wat pech val je maar al te vaak uit de boot.

Als je dan na een half jaar bepaalde vacatures nog ziet openstaan, dan vraag je je af waarom mensen zo kwaad zijn op u als er openstaande vacatures zijn die men niet ingevuld krijgt.

Welk cijfer zou u plakken op het aantal vacatures per maand? 10, 20? Ik nodig u uit om op VDAB.be werk te gaan zoeken waar geen ervaring of diploma bij vereist is. Wees ook realistisch omtrent omgeving, maar weinigen rijden half het land door voor een job. U moet daarbij ook nog beseffen dat veel van die jobs te kampen hebben met de uitmelkerij via interimbureau’s alsook met het overaanbod. Zo melden er gemiddeld 5 mensen per week zich aan bij de Post. De vuilnisophaaldiensten werken met reserve- en oproeplijsten omdat dat zo’n job is die past in het idee van ‘Wie wil, …’.

Ik kom op een gemiddelde van 15 vacature per maand waarvan na antwoord blijkt dat 10 te hoog gegrepen zijn, 3 à 4 onverwachte eisen stellen en 1 à 2 me uitnodigt om samen met de 20 andere sollicitanten een kans te wagen. Het went en die gewenning maakt me futloos en hopeloos.

Ondertussen ben ik meer dan 3 jaar werkloos als je het jaar waarin ik op de VDAB een cursus netwerkbeheer volgde, meetelt. Ik kan hier een geheel sollicitatieverleden uit de doeken doen maar dat hoeft niet. De RVA heeft dat na mijn eerste jaar als werkloze gecontroleerd. En toch zou ik uit de boot vallen als partijen als N-VA hun zin kregen. En die lijken ze te gaan krijgen nu ook de SP.a hun taal papegaait.

Gisteren kreeg ik te horen dat ik niet in aanmerking kwam voor een job als taxichauffeur omdat ik nog geen 5 jaar mijn rijbewijs heb. Ik ontving een brief van de Carrefour waarin ze me voor de derde keer lieten weten een andere kandidaat aan te nemen maar ik werd ook uitgenodigd volgende week in A’pen om een bromfiets-test af te leggen voor Bpost.Ik slaagde namelijk met glans op hun testing en zit nu in de running om (hulp)postuitreiker te worden. Mijn ambitie als informaticus heb ik moeten laten varen.

Je kan je afvragen wat ik met dit wil bereiken en dat is simpel. Stop met het vereenzelvigen van fraudeurs van de sociale kas met alle werklozen. Wat begrip voor de situatie, niet meer. En het zoveelste verhaaltje van die man in je straat die in het zwart werkt maar toch dop trekt zonder echt werk te zoeken helpt niemand verder.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!