Lenin toonde in 1915 aan de hand van het voorbeeld van Italie aan , hoe imperialistische koloniale oorlogen door de heersende politieke klasse als bevrijdingsoorlogen “verkocht”worden.

Koloniale politek en imperialisme zijn geenszins verziekte en decadente ontsporingen van het kapitalisme, zoals enkel theoretici, onder wie ook Kautsky, beweren, maar het onvermijdelijke gevolg van de basisprincipes van het kapitalisme.

De concurrentie tussen de verschillende ondernemmingen herleidt alles tot één centrale vraag: zelf geruieerd worden of anderen ruineren; de concurrentie tussen de landen onderling herleidt alles tot één centrale vraag: achteraan het rijtje blijven bengelen en voor eeuwig het gevaar lopen het lot van Belgie te delen, of andere landen ruineren en onderwerpen, om zich een plaatsje in het gezelschap van de “grootmachten” te verzekeren.

Het italiaanse imperialisme heeft men als “het imperialisme van de armen” benoemd, met betrekking tot de armoede onder de Italiaanse bevolking en de ellendige toestand van de massa´s vluchtelingen op het Italiaanse grondgebied.

* * KLASSIEKER * * W.I.Lenin

De Italiaanse chauvinist arturo Labriola schreef in zijn boek over de Tripolisoorlog (italie voerde 1911 – 1912 tegen het Ottomaanse rijk een strijd om Libye)  : “het is nu wel duidelijk , dat we niet alleen tegen de Turken vechten… maar ook tegen de indriges, bedreigingen, geld en troepen van Europese plutokraten, die niet dulden kunnen, dat de kleinere naties ook maar een vinger verroeren of zelfs maar een woord te zeggen zouden kunnen hebkapitaal en Truppen heeftben, waardoor de ijzeren hegemonie zou kunnen ontbloot worden…”

Elk land, dat meer kolonieen, Kapitaal en troepen heeft als “wij” ontneemt “ons” bepaalde voordelen , bepaalde winst en meerwaarde. Zoals bij de kapitalisten diegene het meeste winst maakt , die de meest productieve machines bezit of over bepaalde monopolies beschikt, zo verkrijgt ook onder de landen dat land de extra winst, dat economisch beter geplaatst is dan de anderen.

Voor de bourgeoisie gaat het erom, voor de privileges en voorkeursrechten van hun nationale kapitaal te strijden, en het Volk, of het gemene volk, blaasjes wijs te maken, door hun imperialistische oorlog voor het “recht” anderen leeg te plunderen voor te stellen als een nationale bevrijdingsoorlog.

Hoogst leerrijk is in dit verband ook de samenhang met de overgang van Italie naar het imperialisme en de toestemming van de regering met de hervorming van het stemrecht, die het aantal kiezers in Italie van 3.129.000 op 8.562.000 bracht, bijna algemeen stemrecht dus.  .

“Ondanks hun theoretische afkeer tegenover de koloniale politiek hebben de industrie- arbeiders, en nog meer de dagloners, ordentelijk en gedisciplineerd tegen de Turken gevochten. Zo een inzet ten opzichte van de regeringspolitiek verdiende een beloning die het proletariaat moest aanmoedigen, op deze weg verder te gaan.  in het parlement verklaarde de italiaanse ministerpresident dat “de Italiaanse arbeidersklasse door haar patriottische  houding op de slachtvelden van Libye aan het vaderland bewezen dat ze nu het hoogste stadium van politieke rijpheid had bereikt. Wie in staat is, zijn leven voor een edel doel op te offeren, is ook als kiezer in staat om voor de interesses van het vaderland tussen te komen., en heeft bijgevolg het recht , dat men haar als politiek volwassen beschouwt.”

Hoe mooi spreken toch die Italiaanse ministers! Maar nog mooier maaken het de Duitse “radikale” socialisten, die tegenwoordig deze lakeien- argumentatie zelg gebruiken: “Wij” hebben onze plicht gedaan “jullie” te helpen, vreemde landen leeg te plunderen. “Jullie” willen “ons” echter het algemeen stemrecht niet geven …

(Lenin, imperialisme en socialisme in Italie, (notities) , Kommunist nr 1/2 1915