Zijn diploma’s overgewaardeerd? Een start-up geeft 15.000 euro aan studenten die de cursussen voor bekeken houden en bij hen komen werken.

Zo begint het artikel op de online krant van ‘De Morgen’. Ik huiver een beetje. Natuurlijk zijn diploma’s niet alles zaligmakend, scholen daarentegen zijn dat wel. Daarom kan je het één moeilijk van het andere losmaken.

In prillere ontwikkelingstijden verdiepte ik mij ooit in het geestelijk welzijn van de mens, meer specifiek in dat van mezelf. Om het lichtend pad te vinden probeerde ik de Griekse filosofen, een samenvatting ervan, laat mij wel wezen. Mja, je leert er wel wat van. Ik botste in mijn zoektocht ook op een boek getiteld  ‘de vierde dimensie’. Het kwam er een beetje op neer dat alleen wij in dit aardse bestaan een horizontale beweging genaamd ‘tijd’ nodig hebben omdat we nu eenmaal door de zwaartekracht letterlijk met onze voeten op de grond staan en dus beperkt zijn in ons dimensioneel denken en doen. Het komt hierop neer dat alles wat wij in een horitzontale richting ervaren in feite verticaal geschied. Een beetje zoals in een hotel waar op verschillende verdiepingen op hetzelfde moment allerlei dingen tegelijkertijd gebeuren. De lift is in deze de observerende tool die je door dit gebeuren doet reizen. Nachten heb ik hier van wakker gelegen.

Ik deed een poging om het magisch realisme te ontdekken maar belande bij het boekje ‘Ik ben OK, jij bent OK’. Steunend op Freudiaanse regels ontdek je er de helaasheid der dingen in. Het brengt je dichter bij je eigen dwaasheid en die van een ander. Ik ontdekte er de verschillende perspectieven van zoveel verschillende individuen en situaties in.

Ik kwam stilaan tot de vaststelling dat een gebrek aan omgangsleer en aan inzicht in ons dwalen, in ons onderwijs de voedingsbodem vertegenwoordigde van de vele ellende in onze samenleving. Ik voelde me machteloos en niet in staat hieraan iets te veranderen.

Het nadenken een beetje beu geworden wierp ik mij opnieuw in het leven, ik had geen keuze. Het was dat of net als de lift van op afstand observeren, niet deelnemen aan het leven, niet genieten, wel weten.

Voor mensen zoals Jo Libeer, Pieter Timmermans en Karel Van Eetvelt draaien hun ondernemingen niet rond het welzijn van de samenleving maar draait de samenleving rond het welzijn van hun ondernemingen.

Jaren later wordt ik wakker geschud. Er lopen mensen rond met namen als Pieter Timmermans, Jo Libeer en Karel Van Eetvelt. Allen verkondigen ze een surrealistische visie op de samenleving. De school en overheid staat vanaf nu ten dienste van de onderneming. De bedrijven waar zij het over hebben draaien niet rond het welzijn van onze samenleving, het is onze samenleving die in hun wereldbeeld rond hun bedrijven draait en de enige reden die ze hiervoor kunnen verzinnen is winst. Wie goed is, de aandeelhouders dus, krijgen lekkers, wie stout is, de werknemers dus, de roe. Er is blijkbaar een perceptie ontstaan waarbij wie geld investeert als een held, meer als een God wordt binnengehaald terwijl een werknemer die zijn lijf en ledematen opoffert voor deze ellendelingen als vuil van de straat wordt behandeld.

Deze wereld is echt ziek en het zijn de zieken die het roer vasthouden.

Heb ik iets gemist vraag ik me af? Opnieuw zoek ik mijn toevlucht tot het geschrift, nu het nog kan. Ik ontdek politieke en economische wartaal van mensen zoals Ayn Rand, Milton Friedman, Margaret Thatcher en korter bij Guy Verhofstadt. Verhalen over ondernemers die staken omdat ze niet in alle vrijheid mogen ondernemen. Omdat een overheid hen beperkingen oplegt inzake milieu en infrastructuur, verloning van en het hun wil opleggen aan werknemers.  Maar ook over onzichtbare handen die zonder ingrijpen van de overheid als vanzelf de economie regelen. Kan het gemakkelijker?

Het lijkt er sterk op dat mijn visie over het onderwijs het niet heeft gehaald. Ik had gehoopt op een onderwijsbeleid dat waarden bijbracht aan onze samenleving. Een beleid dat mensen op de eerste plaats zou zetten en dan pas de centen zou tellen maar dat is dus buiten mijn medemens gerekend. Het neoliberalisme slaat blijkbaar zijn tentakels uit tot in de diepste hoeken van de samenleving. Tot daar waar jonge ondernemers, bezig met zichzelf en hun toekomstige winstmarges en verder het verstand van een kilo nougabollen andere mensen ervan wil weerhouden om school te lopen. Jonge ondernemers die er echt van doordrongen zijn dat je alles in het bedrijf kan leren, dat er niets anders meer is en die er niet meer bij stilstaan dat een school en een samenleving zoveel meer betekent dan een handvol technische genoegdoeningen en een  zelfvoldane invulling van wat ‘economie’ zou moeten zijn.

Deze wereld is echt ziek en het zijn deze zieken die het roer vasthouden.