Links/rechts.
De herfstzon verwent de Belgische kust wanneer op 21 september het feest van de solidariteit in Bredene doorgaat. De spreekwoordelijk links denkende medeburgers zijn met duizenden naar het evenement afgezakt.
De vraag blijft natuurlijk waar het hedendaagse links voorstaat. Men zou kunnen verwachten dat de financiële catastrofes van de laatste jaren en de uitbreidende miserie waar meer en meer mensen mee te maken krijgen de zogenaamde linkse politieke denkers zouden inspireren om een meer menselijke stempel op de politieke realiteit en het alledaagse leven te drukken…
Tot zover de verwachting want de realiteit is schrijnend genoeg het tegendeel. We zien links imploderen en naar rechts opschuiven. Denken we maar aan de privatiseringsgolf in St-Niklaas (NV-A, SPa en Groen!) waar het participatieve instrument van het referendum samen met de stem van het volk in de vuilnisbak gekieperd werd. Groen! ,in haar aandrang om te regeren, wurmt zich in alle mogelijke poses om de meerderheidspartijen te plezieren en te overtuigen om haar in een coalitie op te nemen.
En SPa zou een lachertje kunnen zijn mocht de realiteit niet zo droevig zijn. Bij de toenmalige naamsverandering naar SPa moet er een drukfout opgetreden zijn. De a moest voor SP komen te staan om ASP te vormen wat dan weer voor Anti Socialistische Partij staat. Partijleider Tobback blinkt uit door zijn afwezigheid in deze nochtans zeer vruchtbare periode voor links. En als hij al iets zegt had hij beter gezwegen. ‘Wie me lief heeft, volge me’: lijkt eerder een uitspraak van een narcistische waandenkende Jezus-figuur dan van een geëngageerd politiek leider die het voor zijn achterban zou moeten opnemen.
De rechtse partijen zijn dan veel consequenter in hun simpele verhaal. Bij hen zal de crisis opgelost worden door de eeuwige ‘wij en zij’ tactiek toe te passen. Wij zijn dan de zeer hard werkende Vlamingen. Aan de andere kant van het eenvoudige spectrum bevindt zich de zij-groep, de profiteurs. Een groep dat vooral door de zwakkere en niet-Vlamingen bestaat; doppers, migranten, invaliden, gepensioneerden, de Walen enz. De solidariteit met de lagere laag van de samenleving is op sterven na dood. Nochtans zijn zij niet de veroorzakers van de crisis die de meerderheid van ons in de portefeuille raakt. Iedereen wordt trouwens niet even hard in zijn beurs getroffen. Sommige ervaren deze crisisperiode als een lucratief moment.
Dat de welvaart zo slecht verdeeld wordt blijkt de wij-groep niet te teren. Zoals (Jeroen Olyslagers, denk ik, zou mooi verwoordde op Manifiësta, het is makkelijker om naar beneden te stampen en naar boven te likken dan omgekeerd. Eerlijk is eerlijk. Het gedrag van deze wij-groep loopt over van laf eigenbelang. Waardoor veranderingen tevens gehypotheekeerd blijven. Wat dan meestal gevolgd wordt door de uitdrukking ‘het is altijd zo geweest’ en ‘ge kunt er toch niets aan doen’. Hoe kan je nu iets veranderen als je het al bij voorbaat de kop inslaat!!
Verandering is niet alleen bij de politiek nodig. Nee er moet op een andere manier gedacht worden door de mensen in het algemeen. De problemen van vandaag zullen niet opgelost worden met ideeën van gisteren. En wat zijn de nieuwe linkse ideeën? In de parlementaire partijpolitiek blijven ze in elk geval afwezig. Bij de mensen zien we hier en daar grassroots bewegingen ontstaan. Spijtig genoeg blijven ze voorlopig op een te kleine schaal werken om veel te veranderen in de menselijke miseriepoel. Er zullen er meer in de samenleving wakker moeten worden en hard op tafel moeten kloppen!
Pvda
En de Pvda? Reikt de organisator van het feest van de solidariteit nieuwe denkpistes aan? Toch enkele. Het idee van een vermogensbelasting is zeker een voltreffer om de welvaart te herverdelen. Het Inbev-idee, dat winstmakende bedrijven verbiedt om structurele ontslagen door te voeren in jaren dat hetzelfde bedrijf winst maakt is even goed. Alleen nog generische medicijnen laten voorschrijven, het Kiwi-model, alweer raak.
Tegelijkertijd mogen we ons vragen stellen bij hun gedweep met Cuba. Denken ze bij de Pvda dat het Cubaanse systeem zo wenselijk is? Geen buitenlandse kranten, boeken worden gecensureerd, op tv zijn er slechts twee kanalen[1], één voor de speeches van Fidel het andere voor tekenfilmpjes, mensen die niet zomaar een kamer aan een niet-Cubaan mochten verhuren met gevaar op in beslagname van hun woning, het was er verboden om een lift aan een niet-Cubaan te geven, rantsoenering van weinig appetijtelijke voedingswaren en andere leefmiddelen, anders denken was goed voor een one way ticket naar de gevangenis[2]… Weinig aantrekkelijk toch??
En dan is er hun naamkeuze. Partij van de arbeid. Wanneer komt het zalige moment dat er een partij het gloren ziet dat Partij voor het Leven zal heten. Want eerlijk gezegd als het ondermaanse alleen maar bestaat uit arbeiden, awel merci, bedankt, liever niet.
Misschien moeten we ons tevens afvragen in hoeverre de niet stoppende roep naar arbeid van sommige net het systeem in stand houdt waar ze vanaf willen geraken. Een kapitalistisch systeem heeft uitbuiters (de kapitalisten) en uitgebuitene (het proletariaat) nodig. Indien men voortdurend de rol van uitgebuitene opeist, hoe gaat men dan de uitbuiters laten verdwijnen en het verfoeilijke systeem omvergooien? Men mag trouwens ook niet vergeten dat door de automatisering en de concurrentie uit de ontwikkelingslanden er steeds meer werklozen zullen bijkomen. Wat gaan we met hen doen? Tot de dood laten concurreren om toch een slecht betaald jobke te versieren? En by the way de aarde is ook eindig misschien zouden we ons consumptie- en productiepatroon wat moeten aanpassen. Voorlopig zien we nog maar weinig gebeuren in die richting.
Het onvoorwaardelijk basisinkomen.
Zoals boven reeds vermeld hebben de problemen van nu hedendaagse oplossingen nodig. Een zeer weinig gekende oplossing schuilt misschien in het onvoorwaardelijk basisinkomen (Obi). Toegegeven het idee is niet nieuw maar het is zodanig miskend en nooit in voege gebracht dat we het als nieuw mogen beschouwen. Het zou ons te ver brengen om hier het onvoorwaardelijk basisinkomen helemaal uit de doeken te doen. Onderaan vindt u enkele links[3].
Het deed me enorm plezier om de jonge politieke filosoof Thomas Decreuse te horen zeggen dat hij het Obi genegen was. Hetzelfde idee werd later op de dag door Guy Standing verdedigd. Hij was op het festival uitgenodigd om zijn nieuwe boek The precariat voor te stellen. Daarnaast is hij lid van BIEN[4] en in deze hoedanigheid een zeer gemotiveerd voorstander van het Obi. U kan trouwen nog altijd de steunbetuiging voor het Europees burgerinitiatief voor een onvoorwaardelijk basisinkomen tekenen[5]. Deze verplicht de Europese Unie om een commissie samen te stellen om de mogelijkheid van Onvoorwaardelijk basisinkomen te onderzoeken.
Maar zover zijn we nog niet. Ondertussen blijven de linkse partijen op het politieke voetbalveld de ene blunder na de andere maken. Gedreven door eigen winst zijn ze vergeten waarom ze op de eerste plaats in de selectie opgenomen werden. Namelijk om hun supporters (kiezers) naar overwinningen te leiden. Het mag duidelijk wezen dat de huidige crisis als een voorzet voor open doel is dat slechts een ‘voetje er tegen’ vereist om te scoren. Maar nee de linkse partijen willen niet winnen als ze niet zelf de maker van het doelpunt mogen zijn. Ze stampen mekaar nog liever onderste boven in de kleine carré dan de andere te laten scoren. Dat is het verdriet van links.
[1] http://en.wikipedia.org/wiki/Media_of_Cuba
[2] http://nl.wikipedia.org/wiki/Cuba_%28land%29
[3] https://www.dewereldmorgen.be/video/2013/02/25/philippe-van-parijs-basisinkomen-een-middel-om-armoede-en-werkloosheid-te-bestrijde
http://www.youtube.com/watch?v=pVWPEOLrysg&feature=youtu.be
