De Colombiaanse regering en het FARC hebben een nieuw vredesakkoord bereikt dat toevoegingen bevat die aangehaald zijn door tegenstanders van het eerdere pact. Die overeenkomst werd ondertekend in september maar bij een volksstemming op 2 oktober verworpen. De twee partijen zeggen nu te hebben geluisterd naar de stem van de Colombianen en ze hebben een nieuw akkoord bereikt volgens een persbericht uit de Cubaanse hoofdstad Havanna. Daar worden al vier jaar lang de vredesonderhandelingen gevoerd. Het nieuwe document is ondertekend door de voorzitters van de onderhandelingsteams, voor de regering is dat Humberto de la Calle, en voor de guerrillabeweging, Iván Márquez, dat is een alias van Luciano Arango, die negen dagen lang zware onderhandelingen hebben voorgezeten met het doel een stabiele en duurzame vrede te bereiken. De tekst van de overeenkomst geeft gehoor aan wijzigingen en veranderingen, meer gedetailleerde uitspraken en delen aangedragen door diverse sectoren van de Colombiaanse bevolking, aldus het communiqué. De verklaring werd erkend door de ambassadeurs en vertegenwoordigers in Havanna van de landen die het proces garanderen, Cuba en Noorwegen.
Het opbouwen van een duurzame en objectieve vrede dat met dit document kan beginnen zal een compromis worden waar alle Colombianen zich bij aan kunnen sluiten en die de polarisatie zal helpen voorkomen.
De onderhandelaren nodigen heel Colombia en de internationale gemeenschap die solidair was en bleef tijdens het onderhandelingsproces uit deze nieuwe overeenkomst te ondersteunen en steun te blijven verlenen bij de implementatie. Om voor eens en voor altijd de tragedie van oorlog achter ons te laten, de vrede geeft ons nieuwe hoop.
Een urgente bijeenkomst met Uribe.
De voormaligepresidenten van Colombia, Andrés Pastrana (1998-2002) en Álvaro Uribe Vélez (2002-2010) zijn twee belangrijke stemmen die het “nee” vertegenwoordigen en die vorige week een document presenteerden aan de huidige president Santos. Het document bevat 500 voorstellen voor wijzigingen. Daar hebben de onderhandelaren in Havanna mee gewerkt in de afgelopen dagen. De voormalig Colombiaanse president Álvaro Uribe heeft ook gezegd dat Juan Manuel Santos hem had opgeroepen tot een urgente bijeenkomst met hem en de Minister van Defensie, Luis Carlos Villegas, maar deed verder geen mededelingen over de redenen voor die bijeenkomst of over hetgeen er besproken is. Sinds de geboorte van de staat Colombia in de eerste helft van de 19e eeuw wordt het politieke leven in het land gedomineerd door twee politieke partijen; de Liberale partij en de Conservatieve partij.
De Rooms Katholieke Kerk.
De partijen en de daarbij passende ideologieën kregen vaste vorm in de jaren rond 1840. Beide partijen werden gedomineerd door elites en hadden hun eigen karakteristieke kenmerken. De Conservatieve Partij heeft altijd een goede relatie onderhouden met de Rooms Katholieke kerk en ze nemen aan dat het geloof een centrale rol speelt in de Colombiaanse maatschappij. De leden komen uit de klasse van rijke landeigenaren die een gecentraliseerde staat voorstaan, hiërarchisch opgebouwd, waarin de verschillende klassen hun eigen rollen spelen.
De leden van de Liberale partij daarentegen komen uit de klasse van handelaren en ondernemers. Zij zie een gedecentraliseerde staat als ideaal, met internationale handelsbetrekkingen en de ontwikkeling van de exportmogelijkheden van de Colombiaanse landbouw. De partij beëindigde de slavernij en steunt een scheiding van Kerk en Staat.
Natuurlijk waren er echte, ideologische verschillen tussen de twee partijen, maar geen van beiden vertegenwoordigen ze het gewone volk van Colombia. En daar ligt een van de wortels van een burgeroorlog die al bijna een mensenleven duurt.
De Liberale partij heeft het politieke leven bepaald van 1850-1875. De tabak industrie stond er goed voor en de regering had weinig op met het bepalen van economisch-politieke regels en wetten, er was genoeg geld. Toen de Conservatieven aan de macht kwamen, rond 1880, schreven ze een nieuwe Grondwet. Er werden een aantal hervormingen doorgevoerd die veel van de waarden van de Conservatieve Partij tot instituut verklaarden. Een gecentraliseerde staat met veel macht voor de regerende president. Hij kon de politieke rechten van iedereen verwerpen die hij zag als een bedreiging voor de openbare orde.
Sindsdien hebben beide partijen macht uitgeoefend op dezelfde manier, door het ontkennen van politieke rechten van de arbeidersklasse. Een basis voor revolutie in veel andere landen. In Colombia was het een reden het FARC op te richten, misschien met een revolutie in het achterhoofd. Maar in de Zuid Amerikaanse landen gaan hervormingen niet meer zo snel en nu staan de kemphanen, de politieke partijen en het FARC weer tegenover elkaar om een akkoord te sluiten waar iedereen tevreden over kan zijn.
|