Des Foutaises – Flauwekul
Terwijl Bart ons
vanuit Shanghai liet weten dat hij het allemaal flauwekul vindt*,
komt Broer Bruno als expert de hetze toelichten in Reyers Laat, het
naïeve en vriendelijke zusje van Terzake. Niet zonder zuchten,
blazen en zagen – het zit in de familie blijkbaar. Dat hij het hele
gezeik rond die collaboratie nu wel gehad heeft. Hij was het beu om
telkens opnieuw hetzelfde te moeten komen uitleggen. Die uitleg
komt hierop neer: dat geschiedenis complex is. Dat àlles complex is.
Gelukkig was er nog
Jef Neve, die het door mij gedeelde pertinente gevoel heeft dat de
Vlaamse identiteit ons force-feeding gewijs in de strot wordt geramd
als glijmiddel voor de ideologie van één partij. Ook dat was
natuurlijk te simplistisch. Misschien dat ook Jef Neve, zelfs als
grote muzikant, net als ik en naar schatting minstens 70 procent van
de rest van de Vlaamse bevolking, nog nooit het Io Vivat, De
Blauwvoet, Die Stem van Suid-Afrika, Het Wilhelmus en andere
volksverheffende identiteitsbouwende heimweezwangere liederen heeft
gezongen.
Reyers Laat liet nog
even Bob Maes (de 90-jarige jarige) zelve aan het woord, met name
wanneer hij gevraagd werd of hij de collaboratie veroordeelt.
“Eigenlijk niet, neen.”
Tsja.
Vlaamse Romantiek: Bruno de Barmhartige
Grootvader De Wevers
VNV-verleden kwam ook snel even aan bod en werd nog rapper – en vol van gal – geduid door Bruno de Barmhartige. Het gewoonlijke verhaaltje, zo
noemde hij het. Geen echte bewijzen, geen veroordeling, maar wel
burgerrechten afgepakt en daarom niet langer onderwijzer kunnen zijn
na de oorlog. De Vlamingen moesten dringend hun geschiedenis leren,
gaf hij nog mee. De historici De Wever hebben meer met elkaar gemeen
dan men doorgaans doet voorstaan. Barmhartigheid, vroeg hij. De milde
De Wever…
Wel, ik ken een
beetje mijn geschiedenis. Laat ik u, Bruno, deze vraag stellen: Welke
mensen hebben ervoor gezorgd dat jonge mensen tijdens WO2 naar het
Oostfront trokken, om te strijden tegen het ‘rode gevaar‘? (18000, 2000 gesneuveld)
Zouden dat leden van het VNV met een gezagspositie zijn
geweest zoals uw grootvader, of eerder leden van pakweg de
socialistische en communistische partijen? Och neen, die laatsten
konden het niet zijn geweest, want die hadden de VNV’ers al lang
laten deporteren. Zesentwintigduizend ‘weerstanders’ en evenveel
joden zouden nooit terugkeren. Zij hebben weinig barmhartigheid
gezien en gekregen.
Ik weet het, ik weet
het, de werkelijkheid heeft meerdere lagen, is complexer. Maar er is
minstens één ding dat je onder geen enkele omstandigheid doet:
meeheulen met de vijand, de agressor, de bezetter. De collaborerende
Vlaming was een verrader die zijn volk, het Joodse en andersdenkende
deel met speciale aandacht, overleverde aan de willekeur van
racistische fascisten. Met den bibber en vol bewondering tegelijk, met veel goesting in elk geval. In
de hoop dat ze zouden winnen. (Vandaag op rechtsactueel.be gelezen als 1
van de goeie ‘redenen’ om ‘met den Duits in bed te duiken’: de Vlaams
Nationalisten dachten dat de Nazis gingen winnen).**
Maar dat is dus
niet gebeurd. Er is nog een groot deel van de Vlamingen dat daarmee
niet heeft leren leven. Ze voelen zich slachtoffer van de naoorloogse ‘repressie’, terwijl ze hun eigen hoogverraad en opportunistische aggressie willen verschoond zien: amnestie. Dat is wat ook Bruno zei, althans in mijn hoofd, tussen de regels door.
Ze voelen zich slachtoffer van de naoorloogse ‘repressie’, terwijl ze
hun eigen hoogverraad en opportunistische aggressie willen verschoond
zien: amnestie.
Het Trauma van Familie De Wever
Wanneer Lieven u
vroeg, Bruno, of u het lastig heeft gehad met die zwarte bladzijde in
de familiegeschiedenis, vertelde u met veel bravoure ‘helemaal
niet!’, maar het is heel duidelijk dat de zaak u nooit
heeft losgelaten en dat u uw hele leven, uw hele zijn eraan gewijd
heeft, net als uw broer, die als jongste van de wevers nog een
‘complexer’ complex heeft opgelopen, ocharme.
Bart De Wever: “Mon père a été rendre plusieurs fois visite à son père lorsqu’il était
en prison. Ça l’a beaucoup marqué. De là, il a développé une haine
profonde pour la Belgique, un pays qu’il a toute sa vie considéré comme
un ennemi.” (bron)
Hoe is het trouwens
met uw zuster, Karina? Is ze al ‘geactiveerd’? Of woont ze nog in een
commune in Wallonië? Pas op, ik geef ze groot gelijk, hoor. Ze zocht
gewoon naar een andere uitweg uit de beerput. Jij bent in de aanval
gegaan, Karina is gevlucht, en Bart probeert van de beerput zijn
troon te maken. Jammer genoeg voor ons.
Bruno de
Barmhartige. Karina de Zuivere. Samen met Bart de Moedige zal dat
wellicht voor zalige kerstdagen zorgen ten Vlaamse huize De Wever
deze winter… Smakelijk!
NB:
De Collaboratie: een Communautair Thema?
Michel mocht
eergisteren in Terzake komen zeggen dat de oppositie de communautaire
toer opging met het aankaarten van N-VA’s onfrisse banden mét en
uitspraken over collabaratie en zij die zich daaraan schuldig hebben
gemaakt en er zich nooit voor hebben geschaamd. Alsof dat een
communautaire kwestie is, de veroordeling van samenwerking met de
nazibezetters.
** Een fragment van ‘De Collaboratie was niet fout’: (http://rechtsactueel.com/2014/10/14/opinie-de-collaboratie-was-niet-fout/comment-page-1/#comment-9876)
Vlak
na de Eerste Wereldoorlog werd al getracht de Vlaamse beweging
monddood te maken (lees in dat verband maar eens over de
mensonwaardige behandeling die bijvoorbeeld de zestigplusser August
Borms heeft ‘mogen’ ondergaan). Flaminganten hadden dus wel
degelijk gegronde redenen om in de collaboratie te stappen. Maar er
is meer.
Men moet beseffen dat zeker
in de periode 1940-1942, het voor veel mensen vanzelfsprekend leek
dat de Duitsers de oorlog zouden winnen.
