Stefan Hertmans is een groot literator die de fauna, flora en avifauna kent. Hij geeft op zijn profiel op Facebook deze eerste dag van de zomer de observatie mee dat de vijgen groeien en bloeien als nooit voorheen in ons land, en dat Keizerarenden uit Spanje en subtropische Bijeneters hier zijn gezien.  Dat de Klimaatverandering echt is.

Dat klinkt als een correctie op de visie van menige politicus in deze dagen dat het Natuurbeschermingsplan van Eurocommissaris Frans Timmermans voor ophef zorgt.

Ik bevestig de teneur van deze boodschap graag even in eigen woorden.

Inderdaad. Ik zag het komen en heb Anuna, Kyra en Adelaide en geregeld 10.000-en schoolkameraadjes wel 22 keer bijgestaan tijdens hun School Strike marsen For Climate Justice en door deelname aan de werelwijde FFF – Fridays For Future betogingen in 2019 met Greta Thunberg.

Vandaag schrijf ik aan een aansporing voor minister Zuhal Demir. Haar partij en de concurrentie op de rechter- en linkervleugel gedragen zich nog teveel als een voortvarend groepje blinden in een porceleinwinkel.

Er is veel veranderd ten goede in het Bewustzijn, het collectieve bewustzijn sinds januari 2019

Ik was euforisch en dankbaar met de hele ziel aan de jonge Jeanne-d’Arcs van onze tijd in dat jaar.

Jammer dat de Klimaatverstoring, zoals een lawine in de bergen, door onnozele roepstemmen ontketend, ons wellicht voor vele komende decennia, wellicht voor een volle eeuw of twee, als waren we als mensheid een heel kleine speelbal, zwaar zal doen afzien.

In het christelijke weekblad Tertio van vandaag, geleid door Johan van der Vloet , vind ik in elk geval een standpunt dat indruk maakt door de wijsheid, het gezonde verstand en de positieve oriëntatie. Niet iedereen kijkt liever weg. Niet iedereen houdt de ogen gericht op de telramen van de eigen populariteit.

Voor mijzelf heeft de ernst van de situatie tussen Mens en Natuur nooit aan twijfel onderhevig geweest. Als ik even nadenk weet ik ook hoe en van waar dit komt.

TITANIC

Toen ik drie jaar oud was vertelde mijn stiefvader die over de zeven zeeën had gevaren mij op een dag het dramatische verhaal van de Titanic. Ik was gepakt. En ik vond de conclusie bijzonder van diepe wijsheid en grote strategische waarde getuigen: volgens onze papa was de grote conclusie van de wereld van de zeevaarders in die tijd de volgende: “De grootsheid van de Natuur is gevaarlijk; en zij blijkt telkens weer on-voorstelbaar voor de kleine mens die zich erg aanmatigend en hooghartig tegenover haar opstelt”. In kindertaal: “De Natuur is veel-veel Sterker. De mens is eigenlijk klein en zwak; hij mag dit nooit vergeten”.

Hadden meer prominente figuren vorige eeuw de les van de Titanic die in april van het jaar 1912  naar de dieperik ging – even goed begrepen – zo denk ik soms – dan hadden we als mensheid de Klimaatontsporing kunnen vermijden. We dreigen nu collectief het slachtoffer te worden van de verwijdering die is opgetreden tussen de mens en de harde wetten van de natuur – in een tijdperk van comfort – al zeker voor de gegoede klassen. Boeren en zeelui hebben met die grote en gevaarlijke kant van de Natuur altijd veel meer voeling blijven houden. We moeten onze uiterste best doen om een en ander aan de bewindslui duidelijk te maken; en elke vierkante centimeter die we voor eigen deur kunnen vegen ook echt borstelen.

Het excuus van sommigen dat wij tot een klein volkje en dito land behoren is inderdaad zoals Tertio stelt gedrag van een peuter die de handen voor de ogen slaat en denkt dat hij dan niet meer gezien wordt.

(Bijeneter: Wim van Yperen – Flickr – vrij van rechten

Tertio: eigen reproductie met goedkeuring van de hoofdredacteur.