Om heel eerlijk te zijn, toen ik voor het eerst over de Spaanse revolutie hoorde was ik het eens met Louis Tobback. Een revolutie zonder duidelijke eisen? Geen politieke mening? Het leek allemaal wat nutteloos. Kwaad zijn om kwaad te zijn. Toen vertrok ik echter naar Madrid, met een lang op voorhand geboekte niet-Ryanair vlucht wel te verstaan, en niets bleek minder waar.
Allereerst, ik heb nog nooit een protest gezien dat zo ongelofelijk goed georganiseerd is. Het centrale plein in Madrid, Sol, is momenteel gewoon een klein dorp geworden. Er is een bibliotheek waar je de laatste kranten kunt lezen, er is kinderopvang, een juridische dienst en gratis eten en drinken voor alle kampeerders. Ook is er een kuisploeg die zorgt dat het plein er zelfs properder uitziet dan anders. Dit lijkt misschien iets kleins, maar toch is dit zeer belangrijk. Het zorgt er namelijk voor dat de Madrilenen geen last van het protest ondervinden, wat de steun voor het protest alleen nog maar groter maakt. Toen ik voor de eerste keer voorbij de kampen liep was ik diep onder de indruk. Je kan veel van deze jongeren zeggen, maar zeker niet dat ze niet gemotiveerd zijn. Het werk dat wordt gedaan om zo’n protest te organiseren, en dan nog voor zo’n lange tijd, is op z’n minst bewonderenswaardig. Dag en nacht werken de jongeren om alles in het kamp vlot te laten verlopen, als dat geen echte overtuiging is weet ik het ook niet meer.
Het protest heeft inderdaad geen eenduidige boodschap en ik moet toegegeven, dit ergerde mij in het begin een beetje. Dit gevoel verdween echter toen ik eenmaal op Sol was. Heel het plein hangt vol met verschillende creatief verwoorde boodschappen. Dit gaat van slogans voor homorechten tot posters tegen het kiessysteem (Dhondt) en een campagnekraam voor vrijheid in Libië. Op de algemene vergadering komen al deze ideeën bijeen en kan iedereen spreken over wat ze nu juist willen veranderen. Het mooie is dat daar dan ook daadwerkelijk naar geluisterd wordt, iets wat men van de Belgische politiek al een tijdje niet meer kan zeggen. Elk idee wordt aanhoort en daarna ook nog eens uitgebreid becommentarieerd, het is de politiek op zijn best.
Een eenduidige boodschap is inderdaad zeer nuttig om een bepaald doel te bereiken, maar al die verschillende boodschappen hebben ook hun voordelen. Het maakt mensen bewust van de verschillende problemen in de hedendaagse samenleving. Door één dag op Sol rond te lopen verzamel je meer informatie over alle mogelijke problemen dan de meeste mensen in een jaar. En de jongeren op Sol doen ook daadwerkelijk iets met deze informatie. Alle problemen worden druk besproken en er wordt samen naar mogelijke oplossingen gezocht. De jongeren zijn ongelofelijk gemotiveerd om iets te veranderen, ze zijn bereid om tot het einde door te gaan om hun doel te bereiken. Dit is helemaal geen verwende generatie, dit is een generatie die beseft dat er problemen zijn en die zich tot het uiterste zal inzetten om deze te veranderen.
Zelfs al zou het protest politiek geen gevolg hebben, dan nog denk ik dat het verschillende Spanjaarden (en buitenlanders) bewust heeft gemaakt van de verschillende problemen in de huidige samenleving. Deze protesten hebben een nieuwe generatie sociaal geëngageerde mensen samen gebracht en zij kunnen volgens mij daadwerkelijk iets veranderen, of dit nu bij de deze revolutie gebeurt of bij de volgende.
