Na een schitterende nachtrust en nog een ochtendlijke discussie met ‘copain’ Thomas over de kwaliteit en inhoud van La Meuse vol goede moed richting Franse Ardennen. Nog behoorlijk wat hoogtemeters te doen, maar dit keer wel op tijd vertrokken en de rugzak op de rug, beter voor het evenwicht. Geen wolkje aan de lucht. Dit keer géén halt in een hotelletje maar wel een gastenkamer bij een zeer vriendelijke oude dame (gehucht Trondes). Voor alle zekerheid had ik haar even gebeld om te zeggen dat ik er hoedanook aankwam. Toen ik aanbelde kreeg ik het bijna van de geur van een overigens perfect gemaakt zalmpasteitje. Ze had ook nog een lekkere pastaschotel in de oven, omdat zeacht dat dat toch nodig was voor de ‘cycleurs’. Ik zou haar geen ongelijk geven. Ze vertelde me over haar 3 zonen en 2 dochters die waren uitgezwermd over Frankrijk en dat het toch niet zo gemakkelijk was om ze altijd op te zoeken. Maar de streek van de Marne is méér bekend voor de gruwelijkheden uit de vele oorlogen die werden uitgevochten tussen voornamelijk Fransen en Duitsers … voor een morzel grond en voornamelijk economische belangen. Maar haar tuin, daar hield ze ontzettend van, vooral om het kweken van biologische producten. Elk jaar wat méér. Maar vorig jaar botste ik op een lijk meneer … een militair, want hij had een verrekijker. En een wapen. Maar op basis van de knoken heeft ‘meneer doktoor’ mij bevestigd dat het NIET van de eerste wereldoorlog kon zijn. Kijk maar even naar de geschiedenis. Ze had gelijk. En de biologische tomaten, het waren de laatste trouwens, die kwamen ook uit haar tuin en die hebben me nog 2 dagen lang gesmaakt. Beenderkalk is goed voor de groei van groenten.