Opiniestuk door Malik Imran

Aangezien er ruime discussie gaande is over vervroegde pensionering, willen wij de federale regering aansporen om rekening te houden met het overschrijden van de houdbaarheidsdatum van Brigitte Herremans en Majd Khalifeh. Ongeacht het feit dat er een interessante analyse wordt gemaakt van de totale verdeeldheid van de Syrische oppositie en hun schatplichtigheid aan landen zoals Qatar en Saudi-Arabië, blijft men het toch hebben over ‘een revolutie’ die gaande is in Syrië.

Brigitte Herremans slaat als beleidsmedewerkster voor het Midden-Oosten voor Broederlijk Delen en Pax Christi Vlaanderen de bal compleet mis. En de Palestijnse journalist Majd Khalifeh loopt als coauteur in dezelfde val.

Enkele dooddoeners zijn te gek voor woorden in hun rapport ‘Het Gevaar van ontsporing in Syrië’ dat in de bundel ‘Waarheen met de revoluties in Egypte en Syrië?‘ van het toch degelijke MO (Mondiaal Nieuws) terecht kwam:

Stelling: Hervormingen onder al-Assad zijn niet mogelijk.

De vrijlating van gevangenen, het einde van de noodwet, aanstelling van een nieuwe regering, aankondiging van democratische verkiezingen, een nieuwe kieswet, een nieuwe mediawet, decentralisatie van de administratie, economische hervormingen, enz… bewijzen hier duidelijk het tegendeel. Alle hervormingen en decreten zijn te raadplegen via: http://www.sana.sy/eng/361/index.htm. Het gaat er niet om of ze er zijn; het gaat er om of men ze wil zien!

De meerderheid van het Syrische volk ziet dat Assad verregaande hervormingen beoogt en ook daadwerkelijk doorvoert. Zij aanvaarden deze weg naar een vrijer en democratischer Syrië.

Stelling: Toen er in maart 2011 protesten uitbraken in Daraa, schoot het leger met scherp.

Het vreedzaam protest begon na zware fouten, begaan door Syrische veiligheidsdiensten in het zuidelijk plaatsje Daraa. Jongeren tussen tien en vijftien jaar werden opgepakt door de dienst politieke veiligheid, onder bevel van generaal Atef Najeeb, een neef van de president. De gearresteerde jongens kwamen uit bijna elke grote familie in Daraa: de Baiazids, de Gawabra’s, de Masalma’s en de Zoubi’s. Een mars naar de woning van de gouverneur van Daraa draaide uit op een bloedbad. Op 17-18 maart 2011 schoten veiligheidsagenten op gewapende betogers, die vanuit de moskee van Omari hun acties planden samen met de moslimbroeders. Er werden zeven veiligheidsagenten gedood en minstens vier burgers, wat duidelijk maakt dat het reeds in het begin niet ging om louter ‘ongewapend protest’.

Maar de vrijlating van de tieners, die slogans van de Arabische revolutie op de muur geklad hadden, zorgde voor nog meer woede. Ze zouden zijn geslagen, bewerkt met gloeiende voorwerpen en hun nagels zouden zijn uitgetrokken.

Deze fouten en het schieten door de Syrische veiligheidsdiensten werden later toegegeven door president Bashar al-Assad, die meteen maatregelen nam. De verantwoordelijken voor de gebeurtenissen in Daraa werden ontslagen en gestraft en een dialoog met de bevolking van Daraa en andere Syriërs kwam op gang.

Stelling: De opstand wordt ruim gedragen door de verschillende bevolkingsgroepen.

Anhar Kochneva, directeur van een in Moskou gevestigd reisbureau gespecialiseerd in het Midden-Oosten, zei tegen Russia Today op 29 april 2011 het volgende: “Er is een sterke deining ontstaan tot het verstrekken van verkeerde informatie. Op 1 april 2011 werd in de media melding gemaakt van een grote anti-regeringsbijeenkomst in Damascus. Ik was in Damascus op die dag. Deze manifestatie heeft nooit plaatsgehad – ik zag het niet en de lokale bevolking ook niet.”

“Op 16 april schreef persbureau Reuters dat 50.000 tegenstanders van het regime de straten van Damascus innamen en dat zij uiteengedreven werden door traangas en wapenstokken. De inwoners van Damascus beseffen dat zo’n bijeenkomst niet onopgemerkt zou kunnen plaatsvinden in de stad. Hoeveel politiemensen zou men nodig hebben om de menigte uit elkaar te drijven? En hoe komt het dat niemand het zag, behalve Reuters? Vijfhonderd mensen in de straten van Damascus zijn een grote menigte. Reuters stuurt haar mediamateriaal de hele wereld rond, waaronder Rusland. Eén bron verspreidt leugens en dan rollen deze leugens als sneeuwballen naar beneden om een schijnwerkelijkheid te creëren en om geruchten en speculatie te doen aannemen als waarheid.”

Sinds maart 2011 zijn er dagelijks kleinschalige betogingen tegen het regime van president Assad, die meestal vreedzaam verlopen sinds het recht op vreedzaam protest is toegestaan in Syrië. Maar van grote bijeenkomsten door tegenstanders van president Assad is nooit sprake geweest. Die gebeurden enkel in de droomwereld van de Syrische oppositie om de media te misleiden.

Pater Frans van der Lugt zei op 13 januari 2012 vanuit Homs: “De meeste burgers in Syrië staan niet achter de oppositie. Dit beweert zelfs een land als Qatar na een opiniepeiling. Daarom kan je ook niet zeggen dat het hier om een volksopstand gaat. Het merendeel van het volk is niet in opstand en zeker niet in gewapende opstand. Het gaat vooral om een strijd tussen het leger en gewapende soennitische groeperingen, die de val van het alawietisch regime beogen en de overname van de macht.”

Stelling: Een kaart, die het regime op perverse wijze uitspeelt, is de kans op sektarisch geweld nu de status-quo wordt bedreigd. Bashar al-Assad voedt bij minderheden de vrees voor een burgeroorlog, indien het regime valt.

Ook hier kunnen we pater van der Lugt verder citeren: “Vanaf het begin zijn de protestbewegingen niet louter vreedzaam geweest. Ik heb vanaf het begin gewapende demonstranten in die betogingen zien meelopen , die als eersten op de politie begonnen te schieten. Heel vaak is het geweld van de veiligheidsdiensten een reactie op het wrede geweld van de gewapende opstandelingen. Het is niet zeker dat de regering de twee groeperingen (soennieten en alawieten) tegenover elkaar uitspeelt. In Homs ligt het juist andersom. Het leger zorgt ervoor dat de twee groeperingen niet met elkaar in bloedige strijd gaan. Vertrekt het leger, dan hebben we hier in Homs een burgeroorlog. Bachar al-Assad heeft nooit de steun van de christelijke leiders geëist . De meesten staan achter hem, omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze met een andere oplossing slechter zijn.”

Stelling: De VN-veiligheidsraad kan zijn rol niet spelen omwille van het Russische veto tegen een sterkere resolutie.

Wanneer de Verenigde Staten tientallen keren hun veto gebruikten om de apartheids- en bezettingsstaat Israël te beschermen en om door Israël verder het Palestijnse volk te laten onderdrukken, dan zweeg de internationale gemeenschap als de dood. Nu Rusland terecht een resolutie verwerpt die tegen het Syrische volk ingaat, nu zijn deze westerse politici de grote toneelspelers in verontwaardiging. De Syrische oppositie en terroristen worden gesteund door de Golfstaten en Saudi-Arabië en willen een machtswissel in Syrië tegen de wil van het volk in. Een resolutie die zwijgt over de gewapende oppositie en hun barbaarse daden is geen resolutie, maar imperialistische westerse propaganda voor een nieuw Midden-Oosten zonder Assad en zonder een kritische Syrische staat.

Stelling: Een groot deel van de Syrische bevolking voelt zich in de steek gelaten.

Dit zou de Amerikaanse VN-ambassadrice Susan Rice en haar vrienden van de Europese Unie, Saudi-Arabië en Qatar ook zeggen om de afzetting van president Bashar al Assad te bewerkstelligen. We kunnen daarvoor de woorden van journalist Willy Van Damme aanhalen:

“Men wil door Saudi-Arabië gefinancierde salafisten, een stelletje haatpredikanten die zeker een deel van de bevolking achter zich hebben maar voor het land levensgevaarlijk zijn, aan het bewind brengen. Syrië is al tweeduizend jaar een microkosmos van tientallen religieuze groepen die altijd min of meer vreedzaam naast elkaar leefden. De door de Verenigde Staten aangewakkerde opstand dreigt dit kapot te maken met steden als Homs waar christenen met afgehakte hoofden nu in het straatbeeld te zien zijn. De beweringen van een Sarkozy dat men de Syrische bevolking moet redden van de brutaliteiten van al-Assad zijn dan ook niets meer dan een goedkope leugen. Een walgelijke leugen. Bernard Kouchner, zijn vroegere minister van Buitenlandse Zaken, had zelfs de lef om te zeggen dat de christenen in Syrië moeten beschermd worden tegen al Assad. Men moet maar durven.”

Wij denken dat zowel Brigitte Herremans als Majd Khalifeh hun tijd hebben gehad als Midden-Oosten deskundige, als ze de vuile oorlogsplannen tegen Syrië niet kunnen doorzien en liever terroristen steunen die de islam misbruiken dan een seculiere staat met gelijke rechten voor ieder. Het is onwezenlijk dat ze het nog altijd hebben over een ‘revolutie in Syrië’ en stekeblind blijven voor de hervormingen gedaan door president Assad. Herremans en Khalifeh kunnen moeilijk ontkennen dat de veranderingen van de afgelopen maanden in Syrië naar meer democratie en openheid veel groter zijn dan deze in Israël, Saudi-Arabië of de Golfstaten. Aangezien Syrië straks een olie-importeur wordt, steunt het Westen liever barbaarse oliesheiks met extremistische wahabistische islam als staatsgodsdienst dan een president van een seculier land die hervormingen doorvoert, maar kritisch blijft voor de westerse politiek in het Midden-Oosten.

Brigitte Herremans en Majd Khalifeh hebben de moed niet gehad om tegen de stroom in te varen en huilden liever mee met de massamedia en de westerse politici met elk hun eigen belangen om Syrië kapot te maken en los te weken van Iran.

Malik Imran schrijft opiniestukken voor de Mediawerkgroep Syrië.