Politieke zelfmoord

De belastinghervorming, die de Colombiaanse president Ivàn Duque en zijn minister van Financiën Alberto Carrasquilla wilden doorvoeren, was de druppel die de emmer deed overlopen in Colombia. In een land waar momenteel 42 procent van de bevolking in armoede leeft, zijn meer dan 2 miljoen banen verloren gegaan sinds het uitbreken van de pandemie. De werknemers hebben hun arbeids- en levensomstandigheden zien verslechteren. Het belasten van pensioenen, het optrekken van de BTW op basisproducten, openbare diensten en benzine en het uitbreiden van de tolheffingen staan gelijk aan politieke zelfmoord plegen.

Bron: Fos ngo

Recht op sociaal protest geschonden

Het Nationale Stakingscomité, dat in november 2019 het sociaal protest in Colombia op gang trok, riep op 28 april het volk op om opnieuw een vuist te maken tegen het beleid van Duque. En deze keer kreeg de oproep massaal gehoor, niet voor één dag maar voor onbepaalde duur. Overal in het land werden de straten overspoeld door verontwaardigde protestanten. En ze kwamen om te blijven.

Het antwoord van de overheid kwam al snel in de vorm van brutale repressie. De politie heeft de manifestanten de afgelopen dagen misdadig behandeld met vertoning van buitensporig geweld. Er zijn demonstranten die seksueel aangerand, verdwenen, gewond geraakt en vermoord zijn. Minderjarigen maken ook deel uit van de slachtoffers. Op zaterdagavond 1 mei gaf de president opdracht tot militarisering van steden. Dit op vraag van zijn mentor, voormalig president Álvaro Uribe, die de politie en het leger publiekelijk had opgeroepen hun gevechtswapens tegen de demonstranten in te zetten. Hierdoor is het grondwettelijk recht op sociaal protest zwaar geschonden.

Bron: Fos ngo

Redelijke eisen, niet?

Toch hebben de manifestanten het intrekken van de belastinghervorming én het ontslag van de minister van Financiën kunnen afdwingen. Maar ze gaan door. Op spandoeken is te lezen: “Ze willen ons de ogen uitschieten omdat ze weten dat we ze geopend hebben.”

De manifestanten hebben verschillende eisen. Ze vragen demilitarisering van steden, stopzetting van slachtpartijen en bestraffing van de verantwoordelijken. Ze willen dat de geplande nefaste hervorming van het gezondheidssysteem wordt ingetrokken. Ze eisen een basisinkomen van een wettelijk minimumloon, subsidies voor kleine en middelgrote ondernemingen en waardig werk. Ze willen een beleid dat voedselsoevereiniteit en voedselzekerheid verdedigt. Ten slotte, willen ze ingeënt worden. Redelijke eisen, niet? Het Colombiaanse volk kan al onze steun en solidariteit gebruiken.

Auteur: Jo Vervecken