“Les Enfants, le Jeu et l’Education”, de NGO waar ik tijdelijk een handje toesteek, blijkt plotseling op zwart zaad te zitten. Bij mijn aankomst mocht ik de plannen voor een jeugdherberg uitschrijven maar de start van de werken in het gebouw bleven steeds uit. De coördinator liet me weten dat er tijdelijk niet voldoende middelen voorhanden waren. Iemand meer onderaan de hiërarchie van de organisatie vertelde me onlangs dat ik niet op een snelle start van de werken zal moeten hopen. Plannen in de kast en hopelijk komen ze er ooit nog uit.

De organisatie richtte zich in eerste instantie op de informele educatie van kinderen uit de Palestijnse vluchtelingenkampen maar nadat de organisatie een Franstalige school opende kwam hier meer en meer het zwaartepunt van de energie en middelen op te liggen. De vluchtelingenkampen hebben nu nog twee mensen ter beschikking terwijl de school door vier leerkrachten uit Frankrijk wordt bediend. Niet dat naar het personeel zoveel geld toestroomt. Hier werk je als buitenlander vooral uit idealisme en in een gedesillusioneerde maatschappij als deze worden idealisten dan ook uitgeperst als een citroen. In tegenstelling tot de werkende Palestijnen heb je als vrijwilliger de nodige documenten om het land te zien maar de buitenlandse werknemers ontbreekt dan weer het geld om hun tijdelijke streek te verkennen.

Als er niet dringend inkomsten gevonden worden zou al het werk voor de vluchtelingenkampen wel eens afgerond kunnen worden en dan gaan alle subsidies die voor hen bedoeld zijn voor de vluchtelingen naar de Franstalige eliteschool. Met het aantal leerlingen van één doorsnee Palestijnse klas vul je in onze school vier klassen, mattheuseffect goed geïllustreerd. De elite onder de bevolking loopt met de middelen voor de armen weg, survival of de fittest, leren de andere kinderen toch één belangrijke les. Door deze belabberde financiële stand van zaken zoekt men koortsachtig naar bronnen van inkomsten, wat hier gelijk staat aan kijken wat er nog te rapen valt uit Europese subsidies.

Mijn coördinator had een nieuwe bron van inkomsten gevonden maar daar was wel een Israëlische partnerorganisatie voor nodig. Bijgevolg begon ik vandaag mijn eerste werkdag als opsteller van een subsidiedossier bij onze Israëlische partner “Beit Esther”. Ik kreeg een rustige bureau tussen de begeleiders van probleemjongeren en alcoholverslaafden en als vooropgestelde taakomschrijving “een beetje helpen met vertalen van een dossier dat bijna volledig is afgewerkt”.

Bij aankomst werd ik vriendelijk ontvangen door de kunstenares en geestesmoeder van het project, Elodie, die me direct vroeg om de handleiding voor het opstellen van dit dossier vanaf nul aan haar uit te leggen. Niemand was er ook maar het minst van op de hoogte hoe je in aanmerking kon komen voor de Europese steun en deze jonge vrijwilligers bleek vanmorgen hun zekerheid op een succesvol einde van dit verhaal.

Elodie wil op een neutrale plaats in Jerusalem een open kunst-huis creëren waar zowel Palestijnse als Israëlische kunstenaars aan gemeenschappelijke projecten kunnen samenwerken. Een mooi initiatief dat ze reeds jaren in gedachten heeft en zeker een nuttige bijdrage kan leveren aan de vereniging van de verdeelde stad. Jammer genoeg wijkt haar doelgroep sterk af van de kinderen in de vluchtelingenkampen, wat de motivatie van de betrokkenheid van de andere organisaties natuurlijk zeer verdacht maakt. Een doelstelling blijkt hier een breed gegeven te zijn als het geld in het laatje kan brengen en zo proberen we met organisaties voor kinderen geld binnen te rijven voor volwassen kunstenaars.

Ik begon een structuur op te stellen en verder uit te leggen wat we allemaal moeten kunnen aantonen om te slagen in ons opzet toen de telefoon rinkelde. Een vriend van een werknemer had vernomen dat we gingen bedelen bij Europa en zijn voetbalproject kon ook wel wat extra geld gebruiken. Hij wist dat Europa volledig voetbalgek is en zijn participatie ging het kunst-dossier dus enkel maar sterker maken. Mij werd vriendelijk gezegd: “Lieve vrijwilligers, jij kan daar ergens wel nog wel een luik voetbal in stoppen zeker”.

Na een pagina geschreven te hebben aan het dossier vertrok Elodie even voor een verplichting voor haar andere job (ze werkt ook als zelfstandige masseuse en voor een immobiliënkantoor) en al snel kreeg ik het gezelschap van een alcoholist die even zijn hart kwam luchten in het Hebreeuws. Dat ik geen woord Hebreeuws spreek of versta doet er niet toe, er werd me ooit verteld dat je in de sociale sector vooral moet kunnen luisteren, en zo ontving ik als een muur enkele Hebreeuwse monologen.

Bij de terugkomst van Elodie maakte ik duidelijk dat we nog steeds geen organisatie hebben die dit dossier op een geloofwaardige manier kan presenteren, een essentiële voorwaarde voor het verzamelen van subsidies. Geld boven alles en de rest van de dag zochten we valse constructies tussen organisaties die zo samen een geloofwaardig verbond kunnen sluiten.

Voorwaarden voor dit verbond:

• Een organisatie moet het geld aanvragen, ontvangen en verdelen tijdens het project

  • Deze organisatie mag niet Israëlisch of Palestijns want dan is het vertrouwen geschonden

  • Deze organisatie moet met volwassen kunstenaars werken

  • Deze organisatie moet reeds genoeg ervaring hebben zodat ze een geloofwaardige partner is voor Europa

  • Deze organisatie moet het project in hun naam laten doorgaan maar zich zo weinig mogelijk moeien met het verloop er van

Na een namiddag discuteren over deze kunstmatige schikking van de organisaties kwam er opnieuw een telefoon van iemand met wat sportclubs die voor het nodige geld ook wel met wat Palestijnen wil samenwerken. Hij had nog geen partners op de Westelijke Jordaanoever maar met wat rondbellen ging hij zeker sportclubs in Bethlehem vinden die nog wat geld kunnen gebruiken. Dit was de druppel, besloot het te laten voor wat het was en morgen tracht ik verder dit kluwen van fondswerving te ontwarren.

Eindelijk heb ik een gemeenschappelijk doel gevonden waardoor zowel Palestijnen als Israëliërs uren voor willen samenzitten en samenwerken, het bedelen voor geld bij Europa. Ontwikkelingssteun blijkt big business maar brengt de mensen wel samen.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: