De westerse media moeten zich ernstig bezinnen over hun buitenlandse verslaggeving. We voelen ons (stiekem) superieur aan landen waar de staatsmedia dominant zijn zoals Rusland of China. Maar misschien moeten we eens onze eigen media en bijgevolg ook onze opinie en wereldkijk onder de loep nemen.

Pak nu de oorlog in Syrië, internationaal gezien een zeer belangrijk topic. Eerst werd ons verteld dat het ging om een opstand van een onderdrukt volk tegen een dictator. Dat die dictator verkondigde dat er buitenlandse ‘terroristen’ in Syrië aan het vechten zijn lachte we weg. Wij weten wel beter, wij verlichte westerlingen laten ons daardoor niet vangen. En die arme Syriërs dat nog geloven ook zeg.

Dat later bleek dat honderden jongens die hier zijn geboren naar daar zijn gegaan om te vechten maakt het wel zeer pijnlijk. Jongens van hier, onze buren, maar België en andere Europese landen hadden niets door. We maken ons belachelijk.
Toen met de tijd bleek dat er zich toch wel enig radicaal crapuul van over heel de wereld onder de opstandelingen bevond werd het verhaal bijgeschaafd; ‘er zijn radicale en gematigde opstandelingen’. De gematigde verdienen onze steun, de radicale onze bommen.

 Maar de tijd bleef niet stilstaan. De journalisten ook niet. Het gaat nu om een regionale oorlog van soennieten tegen sjiieten. Wel, dat klopt maar gedeeltelijk. De meerderheid van de ministers binnen het Syrische regime heeft een soennitische achtergrond net zoals de meerderheid van de soldaten binnen het regeringsleger. Dat eerste is wel pas zo sinds 2012 en was één van de toegevingen na de protesten toen in het land. Ook de presidentsvrouw is afkomstig uit een soennitische familie en bijvoorbeeld de soennitische grootmoefti van Damascus is regeringsgetrouw. Grofweg gesteld steunen gematigde of seculiere soennieten vaak de overheid.
Het klopt wel dat de opstandelingen bijna allemaal soennieten zijn en streven naar een soennitische staat. Ook het Vrije Syrische Leger dat westerse steun geniet. Het gaat dus meer om een strijd tussen seculier versus islamistisch. Dat wordt bevestigd door het feit dat andere seculiere groepen dan de Syrische overheid zoals de YPG en SDF op enkele incidenten na niet vechten tegen die overheid maar wel tegen het Vrije Syrische Leger, Al-Nusra en Deash.

 De media hier laat bijna uitsluitend sympathisanten van de opstandelingen aan het woord en veel van die filmpjes alla ‘save Aleppo’ zijn van de oppositie.
Niets over de racketaanvallen van de gewapende oppositie die willekeurig worden afgeschoten op regeringsgebied, op ziekenhuizen en universiteiten (zo is de kunstacademie van Aleppo beschoten).
Wil iedereen die het verhaal gelooft over gematigde (en dus seculiere) gewapende oppositiegroepen in Syrië mij die tonen aub? Show me the money.

 De reden van het falen van de media is dezelfde als de reden waarom in Rusland of China de staatstelevisie gekleurde informatie geeft. Syrië is een land dat geen bondgenoot is van ons. Het streeft een onafhankelijke koers na en is lid van het ALBA bondgenootschap. (samen met Iran, Bolivia, Cuba, Venezuela,..)
Dat is meteen ook de reden waarom er veel minder over de bommen van Saudi-Arabië in Jemen wordt geschreven. Enerzijds is dat geografisch een minder interessante regio maar Saudi-Arabië is traditioneel een bondgenoot van ons op geopolitiek vlak. Ook de bommen en folterkamers van bijvoorbeeld Israël worden anders bekeken.

 Onafhankelijke journalisten zijn er weinig in Syrisch regeringsgebied. Omdat de Syrische overheid er geen toe laat die eerder de rebellen hebben bezocht. Een bedenkelijke politiek. Maar wie een meer correct beeld wil vormen van het conflict lees het boek ‘bonbons voor mevrouw Assad’ van Robert Dulmers of google eens het verhaal van de onafhankelijke Canadese journalist Eva Barlett. Zij is al verschillende malen in Syrië geweest en is ook niet te spreken over de berichtgeving van de westerse pers.