Die-Linke-Bondsdaglid Sahra Wagenknecht1 zei in haar Wochenschau van 20 oktober 2022 over Die Grünen: “Voor mij is Groen de meest hypocriete, arglistige, leugenachtige, incompetente en, gemeten naar de schade die zij aanricht, vandaag ook de gevaarlijkste partij die we in de Duitse Bondsdag hebben”.2 Zij ziet in Groen niet meer de eco-partij die vecht voor de planeet, vrede en mensenrechten, en citeerde Groen-fractieleider Lang (“we moeten meer wapens leveren”), partijleider Nouripour (“tanks voor Oekraïne zijn OK”) en buitenlandminister Baerbock (“omdat we een vredes- en mensenrechtenpartij zijn”). Duidelijke taal over de oorlog in Oekraïne, maar windt Wagenknecht zich even hard op over de manier waarop de Duitse regering denkt en handelt rond de sluipende etnische zuivering van Palestina?
Palestijnen
Op haar website moeten we 7 jaar teruggaan om iets te vinden over deze kwestie. Wagenknecht had de Israëlische president Rivlin haar “kritische kijk op het Israëlische nederzettingenbeleid” duidelijk gemaakt. In dat zelfde stuk formuleert zij het beleid van Die Linke: ‘uit de Holocaust vloeit een bijzondere verplichting voort voor het bestaansrecht van Israël. Ook de Palestijnen hebben recht op een eigen staat. Wij zetten ons in voor een tweestatenoplossing op basis van de grenzen van 1967, maar Israël is de legitieme plek voor de zelfbeschikking van het Joodse volk’. In 2010 kreeg Wagenknecht er van het weekblad Jüdische Allgemeine van langs omdat zij had geweigerd deel te nemen aan een staande ovatie toen de voormalige Israëlische premier Shimon Peres een toespraak hield in de Bondsdag op de Holocaust herdenkingsdag.
Op grond van de Holocaust hebben de Duitsers argumenten om het op te nemen voor de Palestijnen: het Duitse verleden noopt tot een moreel standpunt, ook over Palestina.
Als het over Palestina gaat, lijdt links in Duitsland aan zelfcensuur en een gebrek aan zelfvertrouwen. De ‘progressieve’ mandatarissen vrezen voor antisemiet te worden uitgemaakt. Duitsland speelt een zeer belangrijke rol in deze problematiek. Het land gebruikt het nazi-verleden als instrument om Israël uit de wind te houden. Maar precies op grond van de Holocaust hebben de Duitsers argumenten om het op te nemen voor de Palestijnen: het Duitse verleden noopt tot een moreel standpunt, ook over Palestina. Duitse opiniemakers, die de feiten zeer goed kennen, zijn niet verplicht zich voor het karretje van de Israëlische propaganda te laten spannen. Wie het zionistische project veroordeelt, heeft kritiek op een agressief beleid van kolonisten en maakt zich hoegenaamd niet schuldig aan antisemitisme.3
Heksenjacht
Duitsland is duidelijk niet in het reine met zichzelf over zijn oorlogsverleden. Het verleent onvoorwaardelijke steun aan Israël, zelfs als het beleid van de Joodse staat voor een stuk haaks staat op het internationaal recht en de mensenrechten. Wie in Duitsland kritiek uitoefent op Israël wordt genadeloos neergesabeld. Op tournee in Duitsland moest de Britse rockster Roger Waters dat recent nog eens ondervinden. Politici en media ontketenden een ongekende heksenjacht op de muzikant en onverzettelijke strijder tegen onrecht, onderdrukking, oorlog en fascisme. Zo noemde de sociaaldemocratische burgemeester van Frankfurt Mike Josef hem een ‘Jodenhater’ en zijn concert een ‘schending van de beschaving’. En Deutschlandfunk publiceerde een commentaar dat Waters beschuldigt van ‘fascistische demagogie’.
Wie als Palestijn in Duitsland praat over zijn trauma over de Israëlische onderdrukking, wordt de mond gesnoerd.
Die heksenjacht past binnen een escalerende anti-Palestina houding in Duitsland. Die uit zich bv. in het ontslag van werknemers van Palestijnse afkomst op grond van valse beschuldigingen van antisemitisme, het weigeren van openbare ruimtes voor pro-Palestijnse evenementen, of het opheffen van financiering van organisaties. Wie als Palestijn in Duitsland praat over zijn trauma over de Israëlische onderdrukking, wordt de mond gesnoerd. Dat soort verhalen zouden niet sporen met de ‘Duitse waarden’. Wie daar mee afkomt, wordt bestempeld als antisemiet of terrorist. De bedoeling is om acties in het kader van de BDS-beweging (Boycot, Desinvestering en Sancties) de kop in te drukken. Nochtans hebben Duitse rechtbanken zich bij herhaling uitgesproken tegen anti-BDS-acties door overheidsinstanties.
Onderzeeërs
Vanuit het schuldgevoel over het nazi-verleden heeft Duitsland in belangrijke mate bijgedragen aan de bewapening van Israël. De Joodse staat beschikt over Duitse Dolphin-klasse onderzeeërs die kernwapens kunnen afvuren. Helmut Kohl schonk Israël er twee en leverde een derde voor 50% van de kostprijs. Blijkbaar wisten de Duitsers dat de Dolphins een nucleaire taak kregen. Toen Israël er nog drie wilde kopen, stuitte dat op verzet bij de publieke opinie. Desondanks gaf Angela Merkel groen licht voor de levering, onder het mom van een toezegging van Netanyahu om een meer verzoenend beleid te voeren ten opzichte van de Palestijnen. De extra onderzeeërs werden geleverd, maar van een verzoening met de Palestijnen kwam niets in huis, in tegendeel.4
De extra onderzeeërs werden geleverd, maar van een verzoening met de Palestijnen kwam niets in huis.
Met het aantreden op 29 december 2022 van de nieuwe radicaal rechtse regering-Netanyahu wordt het beleid in Israël bepaald door diehard5zionisten onder leiding van Itamar Ben-Gvir, Bezalel Smotrich en Avi Maoz. Het zijn lieden die in illegale nederzettingen in bezet Palestijns gebied wonen. Het Nederlandse The Rights Forum noemt hen ‘de Israëlische Taliban’, ideologen die al nooit een boodschap hadden aan Washington, Brussel en Berlijn. Het eerste optreden van deze extremisten heeft in het Westen de sympathie voor de Joodse staat verder doen dalen, maar de beleidsmakers blijven rücksichtslos pleiten voor de tweestatenoplossing die in essentie dood en begraven is.
Tweestatenoplossing
Op 13 februari 2008 schreef Bettina Marx6 een indrukwekkend opiniestuk7 in Deutsche Welle8 onder de titel ‘Duitse vriendschap zal geen vrede brengen in Israël’. Duitsland helpt Israël niet door een oogje dicht te knijpen over de manier waarop het Palestina behandelt. De demonstratieve vriendschap van Angela Merkel zou Israël wel eens meer kunnen schaden dan helpen. Merkel steunt Israël op de verkeerde manier, een manier die niet leidt tot vrede in de Joodse staat. “Wij pleiten samen met Israël voor de tweestatenoplossing”, zo citeert Marx de Bundeskanzlerin, om onmiddellijk de bal in te koppen: “Helaas is dat niet helemaal waar. Israël spreekt over de tweestatenoplossing en doet er tegelijkertijd alles aan om deze te voorkomen.”9
De poging van Baerbock om het versleten concept ‘vredesproces’ nieuw leven in te blazen, lijkt een rondje schaduwboksen.
De houding van de regering-Scholz lijkt niet wezenlijk te verschillen van die van vorige Duitse regeringen. De poging van Baerbock om het versleten concept ‘vredesproces’ nieuw leven in te blazen, lijkt een rondje schaduwboksen. Haar oproep van 3 april tot een vredesconferentie over Israël en Palestina met deelname van Frankrijk, Jordanië en Egypte was voorafgegaan door meetings in München en Amman in 2020, in Cairo en Parijs in 2021, en opnieuw in München in 2022. Na elke meeting verscheen steevast een degelijk persbericht, maar van een conferentie waar de betrokken partijen, Israël en Palestina in participeerden, kwam het niet. Dat moet niet verwonderen. Zoals we boven hebben gezien is de tweestatenoplossing dood en begraven.
Bezorgdheid
Op 17 maart 2023 stonden Netanyahu en Scholz zij aan zij op Gleis 17.10 In zijn korte toespraak zei Scholz: “De veiligheid van Israël is onze raison d’état”. Maar tegelijk sprak hij zich uit over de Israëlische gerechtelijke hervormingen: “Als partners die democratische waarden delen en als goede vriend van Israël volgen we dit debat van zeer nabij, en ik kan niet niet ontkennen, met veel bezorgdheid.” Intussen weten we dat het Israëlische parlement de omstreden wet die de macht van het Hooggerechtshof inperkt, heeft aangenomen. Het Hof heeft niet veel meer te vertellen. De regering maakt de dienst uit, zonder wezenlijke checks and balances.
Bij dat feit volstaat Duitse ‘bezorgdheid’ niet. Een vergelijkbare ontwikkeling in Duitsland bracht Europa tussen 1939 en 1945 aan de rand van de afgrond. Is dit niet een signaal voor de EU om sancties tegen Israël uit te vaardigen?
*****
