Ook
als autist overkomt het me wel eens… Verliefd !! Ik heb iemand
ontmoet of beter leren kennen, die mijn hart sneller doet slagen,
tegelijk een warm en mooi alsook beangstigend gevoel. Wat en hoe nu
?

Dat mijn hart verlangt naar het delen met iemand bijzonder, van liefde en affectie, dat is wel zeker.

NOOT
: deze post in een mix van hetgeen ik momenteel ervaar en de
herinneringen die het oproept. Het is ook MIJN verhaal, dat wel
(deels) herkenbaar kan zijn voor andere mensen met autisme

Waarom ik dit schrijf

Als
autist weet ik zelf best wat autisme is en hoe autisme zich uit, ik
kan spreken uit ervaring, niet enkel theoretische “boekenkennis”
of veronderstellingen.

Autisme is helemaal niet
eenvoudig. Daten / relatie is evenmin eenvoudig. Maar de combinatie
lijkt onmogelijk.

Het
onderwerp ? Autisme heeft een impact op alle elementen van het
leven, inclusief iets “triviaal” als liefde en relatie. In wat
volgt eerst duiding van autistische aspecten die van grote invloed
zijn op liefde en relatie, gevolgd door een specifieke blik over
liefde en relatie zelf.

Autisme

Communicatie
is op verschillende manieren moeilijk en veroorzaakt dikwijls
verwarring. Menselijke communicatie en interactie zijn veelal
uitzonderlijk complex, terwijl mijn autisme nood heeft aan eenvoud,
of beter gezegd aan patronen en “regels”. Bijvoorbeeld : ALS het
licht groen is, DAN mag ik verder fietsen, ANDERS moet ik stoppen.

Dat
het zo niet altijd lukt, leidt soms tot een “verloren gelopen”
gevoel, maar ook -of als gevolg daarvan- tot een “overlading”.
Dit is frustrerend en brengt me van slag. Op die momenten is het
verdomd moeilijk om met mezelf blijf te weten, te zien wat en hoe ik
best doe. Veelal is het dan een kwestie van slapen, bij gebrek aan
beter alternatief.

Non-verbaal
placht 90% van de communicatie te zijn, maar net dat pik ik quasi
niet op. Dit draagt in sterke mate bij aan mijn verwarring, aan het
niet slagen in het “ontcijferen” van menselijke interactie. Om
het nog een stuk lastiger te maken, soms heb ik wel het gevoel “er
is iets mis” (altijd achteraf dus “te laat”) of “er is iets
anders”, maar heb ik geen idee waarom.

Emoties
zijn dikwijls erg intens, of toch mijn beleving ervan. Dit is vaak
enorm “onthutsend”, wat ook een – mogelijks zeer krachtige-
“overlading” veroorzaakt. Overigens geldt dit niet enkel voor
negatieve emoties, maar even zeer voor positieve emoties.

Zo brengt
een positieve emotie regelmatig toch een negatieve ervaring.

Emoties,
zowel die bij mezelf als die bij anderen, zijn ook een belangrijk
element dat menselijke communicatie en interactie oneindig veel
complexer maken. Want hoe iemand zich voelt, heeft een grote impact
op diens gedrag / reacties, veelal zonder dat er een link is met de
“situatie” zelf. Er kan wel sprake zijn van een “trigger”,
maar dat is geen oorzakelijk verband, terwijl mijn autisme wel
daarnaar zoekt en het zo interpreteert.

Duidelijkheid
is héél belangrijk voor mij. Binair denken, ervaren,
interpreteren, enz is daar een groot onderdeel van. Iets is ofwel ja
ofwel nee, en aan dat soort informatie heeft mijn autisme nood. Het
heeft ook in grote mate te maken met het functioneren in patronen en
het zoeken naar “handvatten”

Knuffelen
helpt, maar ENKEL als ik op goede momenten een positieve band met je
heb opgebouwd en een aangenaam gevoel bij je heb, anders maakt het
dingen net slechter. (WAARSCHUWING
: dit is iets zeer specifiek, vele mensen met autisme vinden
aanraking in het algemeen onprettig.)

Ik
merk dat voor mij een fijne knuffel rustgevend is, ook wanneer de
innerlijke “chaos” groot is.

Ik heb onlangs ook ervaren dat in
een “verwarrend” moment met iemand een oprechte en warme knuffel
van die persoon voorkwam dat ik het moeilijk kreeg (terwijl woorden
het eerder erger hadden gemaakt). Een leuke knuffel kan voor mij ook
vrij onomwonden het gevoel van “vastzitten” en isolement
doorbreken.

Daten

Heb
je “game”
?
Snap je “het
spel” ?
Daten is er -als man- niet gemakkelijker op geworden, alle kreten
over emancipatie ten spijt. Eenvoudige duidelijke “do en don’t”
bestaat niet meer. Die zogenaamde “subtiele hints” -die meeste
mannen blijkbaar sowieso niet merken- ga ik met mijn autisme en
bijhorend gebrek aan non-verbale al helemaal niet vatten. Dus wat en
hoe moet ik dan ?

Om
één of andere reden wordt menselijke communicatie en interactie nog
tig keer complexer gemaakt als het om daten gaat. Je zegt wat je
niet bedoelt en je bedoelt wat je niet zegt. Je doet het
tegenovergestelde van de reactie die je wil en hoe je voelt is nog
iets anders. Dezelfde uitspraak heeft 1001 betekenissen. Met
autisme is dit een labyrint in een labyrint, met exponentiële
complexiteit.

Ik vraag het aan

Een
relatie is blijkbaar niet “hip” meer ? Daten. Opties open.
Vergelijken. Elkaar in het ongewisse laten. Oppervlakkigheid.
Emoties verbergen.

Ik
snap het niet ?? Vast dat ik geen goede “player” ben. Of te
oprecht geïnteresseerd in die éne persoon die aangenaam mijn hart
verroerde.

We zijn geen kennissen of
vrienden en geen koppel, maar “iets helemaal anders” ?

Ik
wil anders wél ervaren, in woorden en daden, wat ik voor jou beteken
en hoe jij voor mij voelt. Omgekeerd wil ik dat ook met jou mogen
delen. Het zou voor mij dan ook wel zo fijn -want duidelijk- zijn
als we een relatie aangingen, waarin we dan samen kunnen groeien,
hopelijk naar elkaar toe.

Verliefd

Verliefdheid
is sowieso een sterke, soms verwarrende, emotie. Autisme maakt de
beleving ervan op vele momenten nog enkele factoren extra intens.
Dit wordt verder nog versterkt door de andere factoren, zoals het
(moeilijk) ontcijferen van communicatie / interactie en (gebrek aan)
duidelijkheid.

In
den beginnen is verliefdheid dus een leuk aangenaam gevoel. De
intense beleving ervan zorgt dikwijls al voor het problematische
“teveel van het goede”. Maar meer dan eens zal het ook vervelend
en negatief zijn, al is dat dus vooral in combinatie met de andere
moeilijkheden. (Dan heb ik het geeneens over afgewezen worden of uit
elkaar gaan.)

Zeg ik het of zeg ik het niet

En
wanneer ? En hoe ? En wat precies ?

Praten
over autisme is helemaal niet zo evident, o.a. omdat het
maatschappelijk helemaal niet zo aanvaard is, laat staan begrepen
wordt. Ik vind het sowieso iets privé, maar het heeft wél een
grote impact op mijn leven.

Eigenlijk zou mooi zijn moest ik
helemaal niets hoeven zeggen, omdat “anders zijn” en
“eigenaardigheden” heel gewoon worden bevonden.

Wanneer
zeg ik dat dan ? Want “te vroeg” er over beginnen zal met grote
kans afschrikken en / of onbegrip in de hand werken. Maar “te
laat” er iets van zeggen zal met grote kans ik eens iets gedaan /
gezegd dat bevreemd en / of op onbegrip stuit.

Hoe
moet ik dat dan uitleggen ? En wat moet ik precies vertellen ? Er
zijn zoveel aspecten en zoveel invalshoeken. Bij iedereen in met een
autisme spectrum stoornis uit zich dat anders, terwijl mensen
dikwijls wel eenzijdige gedramatiseerde clichés kennen.

Slotbeschouwing

Mettertijd
vind ik verliefdheid en relaties enkel méér verwarrend geworden.
Soms vraag ik me zelfs af of ik wel weet wat het is. Hoe er aan te
beginnen heb ik geen idee van. Dat mijn hart verlangt naar het delen
met iemand bijzonder, van liefde en affectie, dat is wel zeker.

Ondanks
het iets heel menselijks is, lijkt het als autist één van die
dingen die gewoon NIET zal zijn, waarvan ik domweg en bij voorbaat
wordt uitgesloten. Maar of ik me daarbij wil en kan neerleggen ?

P.S.:
om persoonlijke redenen koos ik ervoor onder pseudoniem te schrijven,
ik dank u bij voorbaat om mijn privacy te respecteren.