Hebron mag je zonder enige twijfel het oog van de Palestijns-Israëlische storm noemen. Waar in de Gazastrook de joodse kolonisten in 2005 teruggeroepen zijn naar de Israëlische gebieden, is de kolonie in het hart van de stad Hebron blijven groeien. In alle andere andere gebieden liggen de kolonies dicht bij de Palestijnse steden behalve in Hebron, hier penetreert de kolonie het hart van de stad. Alle Palestijnen die de afgelopen tien jaar aanslagen hebben gepleegd waren uit deze stad afkomstig en zelfs het overgrote deel van de Israëlische bevolking vindt de kolonisten uit Hebron religieuze, fundamentalistische gekken. Kortom: Hebron het meest levendige centrum van het conflict.

Hebron is één van de vier heilige steden die in de Thora vermeld staan en is reeds sedert mensenheugenis bewoond door een joodse gemeenschap. Deze enorme religieuze waarde maakt de stad zo belangrijk voor de joodse bevolking dat men tijdens de Oslo-akkoorden Hebron niet konden opnemen in de algemene opdeling van het land in zones A,B en C. De oude stad heeft een joods en een islamitisch gedeelte die door ontelbare militairen van elkaar worden gescheiden.

Bij mijn bezoek aan Hebron voelde ik de sfeer op straat meer en meer gespannen wordn naarmate ik de scheidingslijn tussen beide religies naderde. De Palestijnse straten die de joodse huizen raakten waren overkoepeld met hekken en doeken die hen moesten beschermen tegen stenen, afval en uitwerpselen die door de Israëliërs door hun ramen op de Palestijnse straten worden gegooid.

Op weg naar de “Cave Of The Patriarchs” (begraafplaats van de Bijbelse koppels Abraham en Sarah; Isaac en Rebecca; Jacob en Leah) werd mij door een militair mijn religie en nationaliteit gevraagd. De gewapende jongeman lachte toen ik hem vertelde dat ik van België was want hij was zelf reeds enkele keren zijn familie in Antwerpen gaan bezoeken en vond Belgen fantastische mensen. Nu de man mijn nationaliteit wist diende hij enkel nog mijn religie te weten te komen voor ik zijn controlepost mocht verlaten. Hij gokte op christen maar ook jood of zelfs islamiet hield hij nog voor mogelijk. Ik vroeg hem waarom dit ook maar enig belang had en blijkbaar is de ene kant van de straat enkel voor joden en de andere kant van de straat enkel voor moslims toegankelijk. Ik maakte hem duidelijk dat ik noch mijn ouders een duidelijk geloof bezitten maar dat mijn grootouders nog wel eens een kerk durven binnenwandelen. Met dit antwoord was ik bij de gelukkigen die ook de straten mochten bezoeken die voor zowel moslims als joden waren afgesloten en ik kon mijn bezoek aan de stad verder zetten.

In de afgesloten straten van Hebron waan je je in een decor van een oude western. De wind doet wat stof over de lege straten waaien, alles is er ijzig stil en af en toe zie je dat een gewapende man die je van achter een hoek aan het begluren is. De ijzeren poorten van de winkels op de gesloten islamitische markt zijn aan elkaar gelast en door de joodse kolonisten volgespoten met Davidsterren. De Israëlische kolonisten claimen deze straten en het leger belet hen om hun kolonie uit te breiden. Langs de muren die op de gesloten straat uitgeven staan plakkaten die passanten moeten doen herinneren aan de aanslag in Hebron op de joodse gemeenschap in 1929, de joodse wortels van de stad,…

Gisteren ondernam het Israëlische leger een actie tegen enkele illegale outposts (opstart van een nieuwe kolonie) op de Westelijke Jordaanoever. In de outpost Gilad Farm kwam het tot rellen tussen de kolonisten en het Israëlische leger. Vele mensen betoogden in het westen van Jeruzalem en als het druppelt in Jeruzalem, regent het in Hebron. Vannacht is de woede van de kolonisten gekoeld op wagens van Palestijnse bewoners van Hebron. Het leger voert de belofte van de Israëlische regering aan de VN uit en de Palestijnen worden het slachtoffer van de woede van de kolonnisten.

Hebron: hopelijk een te verhelpen zwarte plek in de Israëlische/Palestijnse maatschappij en geen toekomstbeeld.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: