Een beetje tegen mijn verwachtingen in, ben ik getroffen en bijna overtuigd na het lezen van een doordachte en pertinente column (De Standaard 19 oktober) over de Israëlisch-Palestijnse kwestie van betrokken journaliste. Een stuk, een analyse met uitgesproken begrip voor de Joodse kant. Gebaseerd op heel wat kennis van de voorgeschiedenis, van de geschiedenis van Europa, van de Shoah, van Israël en van de Nazi-tijd. Van de Arabische pers ook. Zoals we gewoon zijn van de journaliste Mia Doornaert .
Een paar alinea’s om te proeven van deze expertise en denkkracht volgen als inspiratie.
Een Democratisch regime heeft als kenmerk ook juist het Pluralistische Debat. De vrijheid die ervoor zorgt dat (soms zeer) verschillende visies naast elkaar mogen staan. Mijn indruk is dat de Werkelijkheid daarmee eer wordt bewezen. Dat het vinden van de grootste, diepste Waarheid daarmee gediend is.
____________________________
“Het begon al vele dagen voor de vreselijke explosie in een ziekenhuis in Gaza, het gebruikelijke liedje. Ja, wat Hamas in Israël had aangericht was barbaars. Maar we moesten die pogrom ook zien als een reactie op eerdere onderdrukking en vernedering door Israël.
Wel, neen. Ik zag geen verzachtende omstandigheden voor moordeskaders die meer dan duizend burgers doden, zichzelf filmen terwijl ze zich op feestende jongeren op een rave party gooien en er 260 vermoorden, ouderen en kinderen doodschieten, en ook baby’s meesleuren als gijzelaars.”
“Opvallend is dat niemand suggereert dat ‘Hamas en de Palestijnen het zelf gezocht hebben’. De ondertoon dat Israël toch ook wel schuld droeg, was er daarentegen al onmiddellijk na 7 oktober. Het is blijkbaar een onuitroeibare reflex, dat eeuwige excuus van en voor de Jodenhaat. Als Joden vervolgd werden, hadden ze het altijd ergens zelf gezocht. Ze waren te rijk, of te slim, of omgekeerd te zwak, of te vreemd. Of ze hadden gewoon maar geen Jood moeten zijn. Dat was de Shoah, dat absolute dieptepunt. Wat Joden dachten, geloofden of deden, had geen belang. Hun onvergeeflijke fout was dat ze bestonden. Dat geldt mutatis mutandis voor Israël. De wereld kan leven met de gruwelijkste staten en regimes. Niemand zegt dat ze niet mogen bestaan. Als enige staat op deze aardbol is Israël voor een deel van de zogenaamde internationale gemeenschap fout, gewoon omdat het bestaat.”
“Maar 75 jaar na de beslissing van de Verenigde Naties over een twee-statenregeling in het mandaatgebied Palestina; 75 jaar na de oprichting van Israël, dat al onmiddellijk aangevallen werd door Egypte, Syrië en Jordanië, onder de vrome wens de Joden in zee te drijven; 75 jaar nadat Israël één bescheiden procentje had gekregen van de vroegere Ottomaanse gebieden in het Midden-Oosten, 75 jaar later is de Arabische wereld nog altijd niet in staat om te zeggen: ‘We zijn niet blij dat jullie er zijn, maar het conflict heeft lang genoeg geduurd. We hebben allen belang bij vrede.’ “
“Liever laten Arabische leiders, Hamas incluis, de Palestijnen op kosten van de VN vegeteren in vluchtelingenkampen, als demografische tijdbom tegen een (piepkleine) Joodse staat. De profeet Mohammed begon zijn prediking al met het uitmoorden van drie Joodse stammen. Arabische media staan nog altijd vol boodschappen van Jodenhaat die niet moeten onderdoen voor die van de nazi’s. Benieuwd wat een Europese ‘vredesrol’ daartegen vermag.”
