De feestdagen blijven elkaar opvolgen. Het joodse Hannukah is halverwege, vandaag is het islamitisch Nieuwjaar en kerstmis is op zijn weg.

Een joodse vriend legde me uit dat Hanukkah, het feest van het licht, ontstaan is na een mirakel dat plaatsvond toen het joodse volk, lang geleden, andermaal belegerd werd. De olievoorraden van het eeuwige vuur dat in de tempel moest blijven branden was door de lange belegering sterk verminderd en meer dan één dag ging men het vuur niet meer brandende kunnen houden met de olie die restte. Er waren acht dagen nodig om nieuwe olie te persen uit de voorradige olijven en het mirakel bestond er in dat het beetje resterende olie voor acht dagen is blijven branden. Het wonder was geschied, de hoop flakkerde op en opnieuw moest een aanvallende beschaving onverrichter zake naar huis terug keren. Deze overwinning wordt jaarlijks acht dagen herinnerd door het plaatsen van joodse kandelaars die vanaf zonsondergang de huizen en straten met flakkerende lichtjes versieren.

Met twee Japanners, een Israëlisch/Nederlandse man en een Frans/Marokkaanse vrouw uit het gekkenhuis op de Mount Of Olives besloten we de Hanukkah-sfeer op te snuiven tijdens een wandeling doorheen het westen van de nieuwe stad en het joodse deel van de oude stad. De twee Japanners waren net aangespoeld uit Jordanië en wilden niets liever dan een foto nemen van een traditioneel geklede jood die ze enkel van op het televisiescherm kenden. De joodse Israëlische/Nederlander Uri, wou herinneringen ophalen uit zijn kindertijd en voor de Frans/Marokkaanse moslima, Jamila, is Hanukkah haar favoriete joodse feest en geen jaar in de Heilige Stad laat ze passeren zonder een lange wandeling langs de vele Hanukkah-lichtjes in de stad.

Na een aardige wandeling hielden we halt aan de Klaagmuur waar we aangesproken werden door verschillende orthodoxe joden. Ze verbaasden de Japanners door in perfect Japanees tot tien te tellen en poseerden maar al te graag voor de foto met hun ganse gezin. Jamila legde contact met enkele jonge Israëlische meisjes in legeruniform en na verloop van tijd verschoten de meisjes in legerdienst dat hun vriendelijke gesprekspartner deel uitmaakte van de moslimgemeenschap waar ze zo voor gewaarschuwd werden. Met de drie mannen uit het huis kregen we wat uitleg in de grot naast klaagmuur, die enkel toegankelijk is voor mannen, terwijl de twee vrouwen meer uitleg kregen over de positie van de vrouw in de joodse wereld.

Allen vervuld van de aangename kennismakingen verlieten we de zwaar beveiligde toegangspoorten van de Klaagmuur waar er een joodse man met zijn gitaar zeer rustig Hebreeuwse liederen aan het zingen was. Uri zette onverwachts een dansje in waarop wij allen hem in zijn enthousiasme volgden. De gitarist voerde de decibels op tot een aanstekelijk volume en ook het ritme ging dans na dans de hoogte in. Al snel werden we omsingeld door joden, moslims en toeristen die met handgeklap het ritme aangaven en wie de Hebreeuwse teksten kende zong voorzichtig mee.

Uri trok een joodse vrouw mee in het dans-gewoel en zij zette op haar beurt haar man aan om plaats te nemen in de cirkel. Kleutertjes klapten in de handen en gingen ritmisch door de knieën, moslims dansten zij aan zij met joden en de militaire bewaking stond met brede glimlach het ritme te klappen.

Uit de honderden lichten in de stad was dit het ultieme lichtpunt, de zanger zong “shalom” en we brulden het allemaal mee.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: