Scott Ritter schuift de emoties opzij, maakt een nuchtere analyse op basis van de feiten waarvan hij kennis heeft en zijn gedegen militaire kennis, en komt tot een conclusie waarvoor je misschien wel je hoed wil afnemen, maar die ook niet iedereen welgevallig is…
20 oktober 2023
Voormalige VN-wapenexpert Scott Ritter probeert aan de hand van bewijsmateriaal de waas van de oorlog te verdrijven en inzicht te geven in de aanval.
De oorlogsmist is een immer aanwezige realiteit, gedefinieerd door feitelijke onzekerheid die wordt veroorzaakt door de onvolmaakte herinneringen van mensen die zijn blootgesteld aan stresssituaties die in het dagelijks leven ondenkbaar zijn.
Het is niet ongebruikelijk dat tegengestelde partijen bij een conflict tegenstrijdige verhalen over een bepaalde gebeurtenis naar voren brengen. Elke partij is er daarbij van overtuigd dat hun versie van de feiten accuraat is, maar uiteindelijk liggen hun respectievelijke feiten en de eruit voortvloeiende conclusies niet op één lijn. Soms hebben één of beide partijen echter iets dat ze verborgen willen houden, een ongemakkelijke realiteit die, vanuit hun perspectief, nooit het daglicht zou mogen zien. In dat geval wordt de oorlogsmist een opzettelijk rookgordijn, gelegd om een publiek te misleiden, en het zodanig te sturen dat de waarheid nooit achterhaald wordt. Als slechts één partij aan een dergelijke misleiding deelneemt, zullen de feiten doorgaans wel ooit aan het licht komen. Maar als beide partijen opzettelijk zaken achterhouden, wordt het vrijwel onmogelijk om tot de waarheid te komen.
Er is heel wat met de vinger over en weer gewezen naar aanleiding van een incident in het Al-Ahli Arab-ziekenhuis in Gaza in de nacht van 17 oktober 2023. Er bestaat geen twijfel over het feit dat op 17 oktober vlak voor 19u00 een raket van ongekende herkomst ingeslagen is op de parkeerplaats van het Al-Ahli-ziekenhuis in Gaza. Het exacte aantal slachtoffers moet nog bepaald worden. De meeste bronnen zijn het er wel over eens dat enkele honderden Palestijnen die door Israëlische bommen uit hun huizen waren verdreven en onderdak zochten op het ziekenhuisterrein, gedood werden, en honderden anderen raakten gewond.
Hamas gaf Israël onmiddellijk de schuld, een verhaal dat al snel door de meeste mediakanalen wereldwijd werd opgepikt en een storm van verontwaardiging tegen Israël en, bij uitbreiding, tegen de Verenigde Staten teweegbracht. Op zijn beurt ontkende Israël heftig dat het enige rol speelde in de aanval. In plaats daarvan schoof het de verantwoordelijkheid door naar de Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ), een bondgenoot van Hamas die deelnam aan de schermutselingen van 17 oktober en die ook raketaanvallen uitvoert op Israëlische steden vanuit Gaza. De Israëli’s beweerden dat een door PIJ afgevuurde raket afdwaalde en op het ziekenhuis belandde.
Israël onderbouwde zijn bewering door verschillende stukjes informatie te verstrekken, waaronder radargegevens die werden gebruikt om raket- en mortiervuur vanuit Gaza te traceren, vermeende onderschepte communicatie tussen twee niet bij naam genoemde Hamas-strijders die de Israëlische beweringen bevestigden dat de bron van de dodelijke explosie in het ziekenhuis een slecht functionerende PIJ-raket was, en een reeks video’s uit verschillende bronnen die, vanuit Israëlisch perspectief, leken te laten zien dat de defecte PIJ-raket het ziekenhuisterrein raakte.
Israël heeft echter een reputatie van een loopje te nemen met de waarheid wanneer het over incidenten gaat waarbij zijn strijdkrachten betrokken zijn bij de dood van onschuldige burgers. Een voorbeeld hiervan is het bloedbad in Qana in Zuid-Libanon in 1996, waarbij Israëlisch artillerievuur tientallen Libanese vluchtelingen doodde die hun toevlucht hadden gezocht in een bunker op een basis van VN-vredeshandhavers. De Israëli’s logen over elk aspect van hun betrokkenheid, hoogstwaarschijnlijk omdat ze de betrokkenheid probeerden te verbergen van een geheime commando-eenheid die in de buurt van de bunkers opereerde. Pas later, toen de Verenigde Naties hun eigen onderzoek naar het incident publiceerden, vertelde Israël eindelijk de waarheid – dat de commando-eenheid ontdekt was door Hezbollah-strijders, en Israël vuurde lukraak artilleriesalvo’s af om de ploeg (onder bevel van toekomstige Israëlische premier Naftali Bennett) toe te laten zich in veiligheid te brengen.
In de huidige zaak met betrekking tot het al-Ahli Arab Hospital laat de Israëlische presentatie veel ruimte voor twijfel. De vermeende onderschepte communicatie leek vooreerst gefabriceerd. Het lijkt verder ongeloofwaardig dat Israël, dat actief op zoek was naar mobiele telefooncommunicatie die geolokaliseerd en als doelwit gebruikt kon worden, precies op dat moment op een gesprek stuit tussen twee Hamas-strijders, die hun eigen communicatiebeveiligingsprotocollen in hoge mate schenden en daarbij nog een gesprek voeren dat het israëlische verhaal perfect onderbouwt.
De door Israël verstrekte radargegevens leken het traject te tonen van raketten die rond het tijdstip van de aanval werden afgevuurd, waardoor een plausibel scenario ontstond waarin er één om welke reden dan ook van zijn koers was afgeweken en de parkeerplaats van het ziekenhuis had getroffen. De radargegevens worden echter minder overtuigend als je ze gaat afzetten tegen een tijdlijn van gebeurtenissen die verband houden met het ziekenhuisincident.
Al Jazeera heeft een overtuigende, op bewijs gebaseerde tijdlijn gecreëerd rond het incident in het al-Ahli Arab Hospital. Het eerste dat moet worden opgemerkt is dat het incident niet alleenstond, maar wel deel uitmaakte van een groter gevecht dat door de Israëlische luchtmacht werd gevoerd tegen Hamas- en PIJ-troepen die in de buurt van het ziekenhuisterrein opereerden. Van 18u54 tot 18u58 voerde Israël vier luchtaanvallen uit op doelen in de algemene omgeving van het Al-Ahli-ziekenhuis. Dit impliceert dat er daar activiteiten plaatsvonden waarvan Israël het noodzakelijk achtte om er een einde aan te stellen.
Een aanwijzing voor wat die activiteit was zien we om 18u59, toen talloze raketten werden afgevuurd vanuit een positie ten zuiden van het ziekenhuis, naar Israël, in noord-noordwestelijke richting. De meeste van deze raketten werden gelanceerd tussen 21 seconden en 32 seconden na 18u59. Deze raketten werden onderschept door het Israëlische Iron Dome-luchtverdedigingssysteem, net ten noorden van de noordelijke grens van Israël met Gaza.
Er zit een gat van drie seconden tussen het moment waarop de laatste raket in het salvo werd afgevuurd en het moment waarop een enkele raket vanaf dezelfde locatie vertrok. Je kunt deze raket de nachtelijke hemel in zien stijgen waarna zij vijf seconden later onderschept en vernietigd werd door Iron Dome.
Om 55 seconden na 18u59 is een kleine explosie te zien op een paar honderd meter van het Al-Ahli-ziekenhuis. Twee seconden later was er een grotere explosie op het ziekenhuisterrein. Dit was de inslag die zoveel onschuldige levens kostte.
Het fysieke bewijs van de aanval is zodanig dat de beweringen van Hamas omtrent een Israëlische bom, zoals die welke al zo veel van Gaza hadden vernietigd sinds het begin van de Israëlische vergelding, onmiddellijk konden worden afgewezen. Hamas controleerde echter de toegang tot het ziekenhuisterrein en deed zijn best om de internationale verontwaardiging tegen Israël voor het uitvoeren van een dergelijke aanval, op te stoken. Eerst en vooral elimineren de omvang van de krater en de fysieke schade aan de omgeving de mogelijkheid van een Israëlische bom. Maar het ziet er naar uit dat ook veel van de door PIJ gebruikte wapens uitgesloten kunnen worden. De vernietigende kracht van die wapens zou een grotere krater en een meer algemene fysieke vernietiging hebben veroorzaakt dan we thans op de grond zien.
Een rudimentaire analyse van de krater geeft aan uit welke richting de raket kwam aangevlogen. Die analyse wijst erop dat de raket waarschijnlijk afkomstig is van een locatie ten zuid-zuidwesten van het ziekenhuis, wat tot op zekere hoogte de Israëlische stelling ondersteunt. Omdat het videobewijs deze bewering echter niet ondersteunt, kan men niet besluiten dat de raket in kwestie afkomstig was van de PIJ. Bovendien wijst de grootte van de krater erop dat het om een wapen met een kleine springlading van minder dan 50 kilo aan explosieven gaat, wat de deur opent voor de mogelijkheid dat er die nacht een ander wapen is gebruikt – geen PIJ-raket en geen Israëlische bom.
Er is nog een wapen waar Israël uitgebreid gebruik van maakt in het Gaza-conflict: de Mikholit lucht-grondraket, gedragen op Hermes 450-drones, die gebruikt worden om “aan te kloppen” op het dak (“roof knocking strikes“), met de bedoeling om bewoners te waarschuwen en op de vlucht te drijven omdat hun gebouw aangewezen is om aanstonds vernietigd te worden. De Mikholit wordt ook gebruikt om precisie-aanvallen uit te voeren, bedoeld om een doelwit te neutraliseren en daarbij de randschade te minimaliseren.
Met dit in gedachten zou een ander bewijsstuk kunnen verhelderen wat er werkelijk gebeurde in het Al-Ahli Ziekenhuis in de nacht van 17 oktober. Om 20u23 plaatste Hananya Naftali, ‘adviseur digitale content’ van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, het volgende op X:
“De Israëlische luchtmacht heeft een terroristenbasis van Hamas in een ziekenhuis in Gaza getroffen. Een groot aantal terroristen is gedood. Het is hartverscheurend dat Hamas raketten afvuurt vanuit ziekenhuizen, moskeeën en scholen en burgers als menselijk schild gebruikt.”
Naftali verwijderde deze tweet en beweerde dat hij deze ten onrechte had gepost op basis van een nieuwsbericht van Reuters.
Het bericht in kwestie had echter, zoals oorspronkelijk gepost, de titel “Meer dan 300 doden bij Israëlische luchtaanval op het Gaza-ziekenhuis – volgens ambtenaar civiele bescherming.” De rest van het verhaal bevatte soortgelijke informatie: “Meer dan 300 mensen werden dinsdagavond gedood bij een Israëlische luchtaanval op een ziekenhuis in de Gazastrook, vertelde het hoofd van de civiele bescherming aan Al-Jazeera TV. Een functionaris van het ministerie van Volksgezondheid in Gaza zei dat er bij de luchtaanval minstens 500 doden en gewonden zijn gevallen.”
Naftali’s tweet bevatte echter zeer specifieke informatie die niet voorkwam in het geciteerde Reuters-artikel: wat het doelwit was (“een Hamas-terroristenbasis”) en wat de resultaten van de aanval waren (“Er zijn meerdere terroristen dood.”). Hij verschafte ook een juridische rechtvaardiging voor de aanval (“Hamas gebruikt burgers als menselijk schild.”).
Als we ook in beschouwing nemen dat mogelijk een Israëlische Hermes 450-drone een Mikholit lucht-grondraket heeft afgevuurd, die in de nacht van 17 oktober 2023 de parkeerplaats van het Al-Ahli-ziekenhuis in Gaza heeft getroffen, dan begint er een alternatief scenario op te doemen van wat misschien is gebeurd.
De originele tweet van Naftali heeft het over een “terroristische basis in een ziekenhuis in Gaza.” Hij spreekt ook over ‘menselijke schilden’ die door Hamas worden gebruikt. Dit impliceert dat de Israëli’s over uiterst nauwkeurige informatie beschikten over de aard van het doelwit en begrepen dat het doelwit omringd was door een menigte Palestijnse burgers die hun toevlucht zochten op de parkeerplaats van het ziekenhuis.
De Mikholit-raket wordt naar zijn doel geleid met behulp van een laser/elektro-optisch systeem (dwz een op de neus gemonteerde camera) of door middel van een kop met GPS-geleiding. De laser/EO-raketkop heeft een nauwkeurigheid van één meter, terwijl de GPS-kop een precisie van vijf meter heeft. Beide hadden kunnen worden gebruikt, hoewel gezien de specificiteit van de doelbeschrijving een grotere nauwkeurigheid wenselijk zou lijken. De kop van de Mikholit-raket bevat ongeveer 30 pond aan explosieven en kan een penetratiewapen zijn of een fragmentatiekop gevuld met stalen kogels. De kop kan eveneens geconfigureerd worden om te ontploffen bij de inslag, of een vertraging hebben (handig voor het penetreren van bunkers en/of gebouwen), of een nabijheidsontsteking gebruiken (voor de fragmentatiekop). Gezien het bestaan van zowel een enkele krater en aanwijzingen van fragmentatie-inslagen op de muren van de omstaande gebouwen, is het mogelijk dat de Israëli’s een enkele Mikholit-raket gebruikt hebben, voorzien van een unitaire hoogexplosieve kop die was geprogrammeerd om bij inslag tot ontploffing te komen.
Volgens de verwijderde tweet van Naftali bevestigden de Israëli’s meerdere dodelijke slachtoffers onder de geviseerde terroristen. Dit impliceert het vermogen om onderscheid te maken tussen terroristen en burgers, wat eveneens impliceert dat er informatie bestaat die nauwkeurig genoeg is om een groep mensen ter plaatse te lokaliseren en dat deze mensen tijdens de aanval visueel in de gaten worden gehouden. Zetten we al deze extrapolaties op een rijtje, dan kan het volgende verhaal worden gepostuleerd.
Een Hamas-cel werd gedwongen zijn ondergrondse schuilplaats te verlaten en een positie in te nemen op de parkeerplaats van het Al-Ahli-ziekenhuis. De verklaring van Naftali over het ‘lanceren van raketten door Hamas vanuit ziekenhuizen’ en ‘het gebruiken van burgers als menselijk schild’ impliceert eveneens inzicht in de operationele methodologie van de doelwitten. Dit specifieke detail suggereert dat de Israëliërs opereerden op basis van zeer nauwkeurige inlichtingen, zoals het vermogen om de communicatie van een specifieke Hamas-cel of -leider te onderscheppen en te traceren.
In tegenstelling tot het langdurige mobiele telefoongesprek dat door Israël werd gepubliceerd om de raket die het ziekenhuis trof te linken aan de Palestijnse Islamitische Jihad, houdt Hamas er meer dan waarschijnlijk een extreme discipline op na aangaande het gebruik van mobiele telefoons. Hamas beseft immers ten volle dat de Israëlische inlichtingendiensten continu de ether afscannen op zoek naar een signaal dat kan worden gedetecteerd en geolokaliseerd. Elk signaal dat kan worden getraceerd wordt immers onmiddellijk een doelwit dat vernietigd moet worden, door middelen die precies daarvoor permanent paraat staan. Om deze reden heeft Hamas waarschijnlijk een systeem van koeriers opgezet, gecombineerd met vaste landlijnen voor zijn communicatie. Het gebruik van mobiele telefoons zal beperkt blijven tot die situaties waarin koeriers en vaste lijnen niet beschikbaar of niet praktisch zijn. Als er een mobiele telefoon gebruikt wordt, dan zal het gesprek heel kort zijn en gebruik maken van een systeem van codes. Bovendien mag geen enkele mobiele telefoon meer dan één keer gebruikt worden, wat betekent dat elke Hamas-cel over een voorraad ‘wegwerp’-telefoons beschikt die na eenmalig gebruik worden gedumpt.
Als Israël een Hamas-cel en/of -leider gedetecteerd en gelokaliseerd zou hebben met behulp van onderschepte communicatie, dan suggereert dit dat zij het telefoonnummer in kwestie kenden en de associatie ervan met een specifiek individu. De Israëlische inlichtingendienst heeft jarenlang geprobeerd zichzelf te infiltreren in de toeleveringsketen van mobiele telefoons van Hamas. Het was op deze manier dat Israël er ooit in slaagde een mobiele telefoon, voorzien van 15 gram explosieven, te laten bezorgen aan Yahya Abd-al-Latif Ayyash, ook bekend als ‘de Ingenieur’, een beruchte bommenmaker die halverwege de jaren negentig het merendeel van de apparatuur die door Hamas-zelfmoordterroristen werd gebruikt, bouwde. Toen Israëlische inlichtingenagenten het mobiele nummer belden en bevestiging kregen dat het Ayyash aan de andere kant van de lijn was, brachten ze de springlading tot ontploffing, waardoor hij op slag dood was.
Als Israël de controle zou kunnen overnemen over de toeleveringsketen van de ‘wegwerp’-telefoons en specifieke kennis zou hebben van de nummers in kwestie en hun associatie met de Hamas-hiërarchie, zou dit een van de best bewaarde geheimen in de Israëlische inlichtingengemeenschap zijn – het soort geheim dat alleen gedeeld zou worden met een uiterst selecte groep individuen op een strikte ‘dit-moet-je-weten’-basis. Elke compromittering van dit vermogen zou ertoe leiden dat Hamas ofwel de wegwerptelefoons in kwestie massaal zou dumpen, ofwel de gecompromitteerde telefoons zou gebruiken om desinformatie te verspreiden. Om deze reden zou Israël terughoudend zijn om op te treden met behulp van inlichtingen verkregen uit een dergelijke bron, uit angst dat zij daarmee Hamas zouden attent maken op het bestaan van gecompromitteerde telefoons.
Als Israël zou handelen op basis van inlichtingen met een dergelijke gevoeligheid, zou de aard van het doelwit – zoals een specifieke Hamas-cel of -leider – het risico van een mogelijke compromittering moeten rechtvaardigen. Een beslissing van deze omvang zou op het hoogste niveau worden genomen: de premier. Dit zou kunnen verklaren waarom een ‘digital content creator‘ uit de entourage van de premier in het bezit was van dergelijke specifieke details over de aard van het doelwit, de resultaten van de aanval en elk gesprek dat zou hebben plaatsgevonden tussen degenen die de aanval hadden goedgekeurd en juridische adviseurs over de wettigheid van een dergelijke aanval onder het oorlogsrecht, waar kwesties van evenredigheid van de reactie gelinkt worden met de militaire waarde van het doelwit in kwestie.
Het zou ook Hananya Naftali ontmaskeren als een van de meest incompetente adviseurs in het universum rondom Benjamin Netanyahu.
De waarheid over wat er in het Al-Ahli-ziekenhuis is gebeurd, moet nog verteld worden. Het bewijsmateriaal dat nodig is om deze waarheid aan het licht te brengen, bestaat op het terrein van het ziekenhuis, in de krater en het gebied rondom, in de vorm van de raketresten die zoveel onschuldige Palestijnse burgers hebben gedood en gewond. Het is begrijpelijk waarom Israël alle details die de aanval met Israël in verband brachten, probeert te verdoezelen. Minder duidelijk is waarom Hamas hetzelfde zou doen. Eén voor de hand liggende reden is dat het bestaande bewijs de Israëlische bewering zou bevestigen dat de raket in kwestie afgevuurd werd door de Palestijnse Islamitische Jihad. Hamas zou dit nooit willen toegeven, omdat het zoveel moeite gestoken heeft in het in stand houden van de overtuiging dat Israël achter de aanval zat. .
Maar waarom zou Hamas bewijs achterhouden dat Israël inderdaad de aanval op het ziekenhuis heeft uitgevoerd? Als een Mikholit-raket feitelijk de boosdoener zou zijn, dan zou Hamas ongetwijfeld over het fysieke bewijs beschikken om een dergelijke conclusie te staven. Een probleem dat zou kunnen opduiken bij het vrijgeven van dergelijke informatie is dat het script dan gewijzigd zou worden op een manier die Hamas in verlegenheid zou kunnen brengen. Zoals de zaken er nu voorstaan, heeft Hamas de controle over een verhaal dat zich gemakkelijk leent voor de mondiale verontwaardiging over Israëls willekeurige bombardementen op Gaza en de slachting van burgers die dit meebrengt. De verontwaardiging over deze Israëlische acties heeft zich geconcentreerd rond het Al-Ahli-ziekenhuis incident. Het heeft zich gemanifesteerd in demonstraties over de hele wereld, die, zoals ze zich voordoen, in het duidelijke voordeel spelen van Hamas.
Onder normale omstandigheden wordt de oorlogsmist veroorzaakt door onzekerheid over wat er op een bepaald moment echt is gebeurd en is deze het bijproduct van de verwarring die wordt veroorzaakt door gevechtsgerelateerde stress. Soms wordt de oorlogsmist echter doelbewust gegenereerd, als een rookgordijn, om het zoeken naar de waarheid te belemmeren. Wat het incident in het Al-Ahli-ziekenhuis betreft, lijkt het laatste waarschijnlijker dan het eerste. (Opgemerkt moet worden dat Israël resoluut ontkent dat er ten tijde van het incident van 17 oktober militaire operaties plaatsvonden in de buurt van het Al-Ahli-ziekenhuis, iets wat het door Al Jazeera verstrekte videobewijs gemakkelijk weerlegt. Israël erkent nooit publiekelijk lopende speciale operaties en/of inlichtingenoperaties. De Israëlische ontkenning versterkt alleen maar de waarschijnlijkheid dat de oorspronkelijke Naftali-tweet gebaseerd was op accurate informatie).
Als Hamas bewijs zou leveren waaruit blijkt dat de aanval niet het resultaat was van willekeurige Israëlische bombardementen, maar in plaats daarvan werd uitgevoerd met behulp van een Mikholit-raket, dan zou het verhaal dramatisch veranderen. In plaats van een geval van moedwillige slachting te zijn, zou de aanval eerder het karakter aannemen van een doelbewuste Israëlische actie tegen een Hamas-cel wiens bestaan en activiteiten Hamas niet openbaar zou willen maken – vooral als de feiten zich lenen voor een verhaal waarin Hamas gebruik maakt van de Palestijnse burgers die als menselijke schilden op de parkeerplaats van het ziekenhuis waren samengepakt. Operationele gevoeligheden aan beide kanten zouden er in een dergelijk scenario toe leiden dat zowel Israël als Hamas de waarheid verdoezelen over wat er in het Al-Ahli-ziekenhuis is gebeurd, een perverse samenzwering met één verenigend feit: de bereidheid van beide partijen om het Palestijnse volk te behandelen als tragische pionnen in een grotere machtsstrijd tussen twee tegengestelde machten die beide crimineel onverschillig staan tegenover het resulterende menselijke bloedbad.
Bron: [GECENSUREErt].com; herpublicatie op sociale media toegestaan.
Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers en auteur van ‘Disarmament in the Time of Perestroika: Arms Control and the End of the Sovjet Union.’ Hij diende in de Sovjet-Unie als inspecteur ter uitvoering van het INF-verdrag, in de staf van generaal Schwarzkopf tijdens de Golfoorlog en van 1991-1998 als wapeninspecteur bij de VN.
X: @RealScottRitter
Telegram @ScottRitter
Scott Ritters’ Twitter account was een tijdlang geblokkeerd. Het is door Elon Musk terug in ere hersteld.
Op Youtube is Scot Ritter weggecensureerd.
In Zwitserland geeft publicatie van Scott Ritter’s artikels aanleiding tot onderzoeken door de staatsveiligheid.
