Beste volgers,
In mijn buurt in de stad van het volle Le(u)ven, is onlangs een nachtelijk incident geweest. Op het moment zelf, heb ik mijn werkzaamheden slechts een halve minuut onderbroken toen ik de luide knallen hoorde. En even later ben ik rustig onder zeil gegaan. Tijdens de avondwandeling vandaag, het was al grotendeels pikdonker, in het stille groen, dacht ik erover na wat aan de basis kan liggen voor mijn onverstoorbaarheid in deze kwesties. In rustige, duidelijke bewoordingen heb ik een aantal overheden op de hoogte gebracht via e-mail. En een telefoontje gevoerd met een Inspecteur. Op geen enkel moment is de angst mij naar de keel gevlogen, hoewel die nacht in theorie doden zouden kunnen zijn gevallen.(1000 woorden)
Op mijn leeftijd, de vijfenvijftig voorbij, kan ik de risico’s en de interessante punten, de mogelijkheden van een ongewone situatie goed inschatten. Dat scheelt een slok op de borrel van stress. De meeste doden vallen door onbegrip. Het verschil in levensverwachting tussen de minst geschoolde tijdgenoten en deze met twee doctoraten, bedraagt… 35 jaar. Ga de studies van het HIVA maar na, het is een toponderzoeker die het mij toevertrouwde.
Heel concreet, kon ik bijvoorbeeld uit ervaring inschatten dat de knallen niet van vuurwerk afkomstig waren, of van een ontploffing, maar van een vuurwapen. En niet van een buks waarmee je op herten kan jagen, zoals de mijne midden jaren negentig. Toen wij met de kandidaat jagers van het IJO op schietoefeningen trokken in de schietclub van Ruisbroeck, merkte een ervaren jager met voldoening op: mannen, stop eens met schieten. Luister nu eens, wat een verschil. Aan de ene kant als een van ons, in neerliggende status en met een passieve gevulde zak als statief, onze schoten afgeven met de buksen van het Instituut… het lijkt even of de Hemel om aandacht wordt gevraagd. Of het oorlog is, hier en nu. En daar, hoor je de schoten van die kerels die hier elke week komen schieten? Met hun handwapens… Ik hoorde tot mijn geboeide verbazing inderdaad dat de mannen die met zoveel stijl en trots rondstapten in deze plek waar wij als jonge jagers voor het eerst verschenen, met wapens werkten die in vergelijking slechts ploffen produceerden.
En toen ik mijn eerste achthonderd passen had afgelegd, met die altijd danig deugddoende ervaring van de vertering van het avondmaal die gestimuleerd raakt, en de endorfines die een fijn gevoel geven opgewekte plezierstoffen in en door het lichaam zelf, at no cost, toen ging ik even dieper, naar het abstracte niveau. En toen kwam ik uit bij de God van de Geneeskunde, Asklepios. Iedereen kent hem, want zijn symbool, zijn attribuut kan je in een op drie straten tegenkomen: de slang die zich rond de beker draait, in het groene kruis, bij elke apotheek! Het verhaal dat daar aan verbonden is, wil ik u niet onthouden.
De kelk met de slang is nog altijd te vinden in het blazoen van de apothekers, om de goede reden dat de mens geen rechtlijnig wezen is. De Grieken van het Antieke Hellas, waren nog geen simpele zielen. De tragedies van Sophocles, daar spreekt mensenkennis met een diepgang die sinds dien nog heel zelden is gehaald, ook niet vorige eeuw of tegenwoordig. En zij hadden ook een ‘kliniek’ die van een heel diep en wijs principe uitging. Mensen werden toen ook al moedeloos, depressief. De Grieken noemden dat niet “burn out”, maar zij hadden wel een oplossing. Burgers konden naar een kuuroord gaan, waar voor hen gekookt werd, waar tijd was om gezellig samen te zitten, op verhaal te komen. Natuurwandelingen behoorden tot het aanbod, langs olijfbomen, rond rotsen, in de zon of de schaduw, met zicht op de schapen op de omringende heuvels.
Het halloween aspect zat echter in de adders. Welbewust (dat is een belangrijk woord!) hielden de verzorgers een redelijk grote populatie slangetjes in leven op het erf rond de huisjes. De ‘zieken’ wisten dat er een kans bestond dat zij tijdens hun re-creatief verblijf zouden worden gebeten. En toch klonk er geen protest over “hela, en de veiligheid, mijnheer directeur!?”. Integendeel, de mensen in de Oudheid konden nog vrij goed “om het hoekje denken” en met paradoxen werken. De zieken die onverhoeds door de verbijstering en de pijn moesten gaan van de slangenbeet, bleken vaak achteraf plots veel weerbaarder en helderder. Zij hadden zichzelf terug.
Verbijstering, dat moeten wij niet ten allen prijze uit de weg gaan. Lees maar na in de reeks van Kuifje. Op elke twee bladzijden gaat de stripheld door angsten en verrassingen. De Verbijstering kan een mens mentaal opfrissen, zijn bovenkamer helpen op orde zetten. Angst is niet altijd slecht. Halloween, net wat je zegt.
Een ander voorbeeld dat de onderliggende ‘snaar’ van de werkelijkheid verder laat begrijpen en aanvoelen, is de ontdekking die een vrouwelijke onderzoekster van de medische faculteiten van de KU Leuven deed. Nog geen drie jaar terug ontving deze professor een prijs, omdat zij, geheel tegen de intuïtie in, bij de patiënten op de Intensive Care afdeling van het hospitaal had gemerkt dat genezing en weerbaarheid veel beter waren gediend met een heel sober eet dieet, dan met het volgen van het klassieke moederlijke advies: “eet nu maar goed, zodat ge snel weer sterk wordt”.
Ik ga hier niet eindigen met te stellen, zoals ik in de jaren zestig en zeventig van oude, ervaren mannen en vrouwen wel honderd tachtig keer heb horen verzuchten:
“Voor sommige mensen zou het niet slecht zijn als het terug oorlog werd!”
Maar te veel pamperen, dat is voor niets goed. Liever wat mager dan obees. Wie niet te veel weegt, is wendbaarder. En dat is in alle tijden, en a fortiori in gevaarlijke, spannende tijden, een troef.
En ik weet niet of u het aanvoelt, het tussen de regels hebt gelezen, maar deze wijsheid gaat niet alleen op voor onze fysiek, maar ook voor de geest. Maar dat is stof voor een ander verhaal.
Stef Solfrian Hublou
Creative Commons apply
