Zonet nam ik een croissant in het Exki restaurant aan het De Somerplein. Het is immers vier uur. Het medicijn dat de tandarts voorschreef, moet ik bij de maaltijd nemen. Ik besluit hem buiten op te eten, dat scheelt wat in kostprijs, en de stad heeft immers in een artistieke, lange bank voorzien sinds een jaar of vijf, die momenteel lekker in de zon baadt. Ik zet mij en met mijn Frans zakmes, smeer ik de boter. Op een meter of vier links voor mij uit, is er nog iemand aan het eten. Een gezond uitziende, mooi- ronde baby. Een jongetje. Met zwart sluik haar en pientere zwarte oogjes, die mij opnemen. Soms hebben de allerkleinste mensen het snelst door, als ze met een persoonlijkheid te maken hebben, met een fenomeen ‘t ziene weerd…

Vier minuten  tongue in cheeck column stuff

De baby heeft een blanke huid met zandkleurige finesse, naar saffraankleurig geel gaande. Heel mooi. Hij zit in zijn koetsje. De moeder was mij al opgevallen toen ik mij te voet naar de bank begaf. Een tijdje geleden dat ik een vrouw zag met zulk lang donker haar. Werkelijk bijna tot op haar heupen valt het. Zij zwiert het tussendoor telkens met een zwaai van het hoofd op haar plaats, zij geeft de kleine man intussen zijn fruitpapje, met een lange, smalle oranje lepel.

Hij kijkt dus naar me. Met de geoefende aandacht van een baby die via de Nooit Onderbroken Connectie met zijn Mama, weet heeft van wat interessant is in de Wereld. En niet te beroerd om daar naar uit te gaan. Met aandacht en na de twaalfde maand, meer en meer te voet, in beweging, in gang. Het bestaan is bovenal “ec  – sistentia”. Je gaat er op in, ernaar uit. 

Algauw kijkt de moeder naar mij om. Haar baby wil vaak niet het lepeltje ophappen, hij wil kijken. Ik heb gebeden voor mijn picknickmaaltijd. Het kruisteken. Het kushandje naar de Schepper. & Even naar de hemel in het zenit kijken door de poort van eigen armen en handen. Geen gewone Vlaming die dat merkt. 

Dan neemt hij nog een hap, en slaat bevestigend met zijn mollige handje op mama’s knie.

Zij heeft een kort zwart en wit gestreept rokje aan. En de knalrode blouse die vrouwen uit het verre oosten graag dragen; gaat goed met hun gele huid en zwarte haar.

“He affirms, “this is my mother!”” zeg ik.

– “Yes, he says, “I am not alone””…

Mooi zeg ik tegen mezelf, verdorie, deze jonge moeder ziet en zegt dingen op een mooi diepmenselijk niveau, en eenvoudig in woorden gezet!

De kleine, “He has perceptive eyes” zeg ik aan de moeder. “He looks clever. He has eyes  that try to understand what they see. I recognize that from my dog. He is very kind. I hug him often. We have a similar kind of intense connection.”

– Oh! What can he do more, then, when he can do that?

“Well, when there is the need, like some kind of potential danger coming up, I can make him come and walk straight behind me, in just uttering one word.

Ik ben bij hen gaan staan, er onspint zich een persoonlijk en ook vlot, gemoedelijk gesprek.

– Oooh!

“And there is more, he is such a grateful dog! When I put his meat and cereals ready, he deviates from his way to the tray to come by me and say thank you. I kneel and caress him then.

– That is very special.

Dan vertel ik dat ik gevoel heb “for the MAGIC of mother and baby”, “omdat mijn moeder zelf Gouvernante is geweest in diverse Europese hoofdsteden”.

– Your mother must be an interesting and clever person. – Zegt de slanke Oost Aziatische dame na even denken:

“Since, in order to be a Gouvernante, you have to possess different talents”:

–  you must speak more languages.

– you must know how to handle kids

– you must know how to be polite…

“Thank you, that is true” zeg ik.

“You know, just today, I have put a framed picture on my wall at home. A copy I had made of an original, a portrait wherein my mom is just feeding me, like  you do to your baby; it was taken in 1962-63. Here in this Bondgenotenlaan!”, en ik wijs in de richting van het Noordoosten, waar toen de Galeries Anspach was, een filiaal van de grote retailer die al lang tot het verleden behoort, maar toen een begrip was in de Leuvense populatie.

– “Where, outside?”

“I put the frame in my living room. And no, we were sitting in a restaurant in the cellar of the building in de Bond”. My mom in the action is wearing a beautiful pullover, that she probably brought  home from her working visit as Gouvernante in Finland…”

– “Wow, that is amazing! That is… 56 years ago…! How wonderful, that you received baby food, right here of all the world, and you are now here [in front of me]. 

 Zij blijkt Jelya te heten, en uit Kazachstan te komen. Haar man is Kazak, “but he is born here”, wijst ze  naar de jongen die negen maanden is.

– I learned more in those nine months then before.

“About what?”

– Well, I understand my mother now!

How Education is Something with a capital S…

“You are born here?” vraagt ze mij dan. “And you have always lived here?”

– Yes, antwoord ik, I travelled, but came back always here, lach ik. But my brother and I were educated with a great opennes to other cultures. And I did some travelling, not a big deal in today’s world: Egypt, Moscow, Poland, USA, London…

In een raam zie ik even later dat ik er niet meer als een baby uit zie… Met mijn zilveren baard en recent gemillimeterde kruin, in wit hemdje met korte mouwen en een modieuze zwarte broek… Een vriend die gisteren de hele dag op bezoek kwam, we kennen elkaar al zowat dertig jaar, merkte nog op, deze snit staat je, een krachtige kop. En ik begrijp dat mijn Verschijning, vriendelijk en in gesprek gaande, de jonge mama een levend teken van hoop moet zijn geweest. Mijn persoon moet haar moed hebben gegeven, het inzicht: de straten van Leuven en omgeving zijn echt een plek waar je je baby kan tot wasdom brengen, tot volwassenheid. Het loont de moeite, om nog een paar jaar verder te gaan baby boy zijn papje te doen happen…

 Dat ik intussen een zwaar antibioticum voorgeschreven kreeg, heb ik de jonge moeder niet verteld, dass kamm nicht im Frage. En dat het intussen duimen is, de komende tien dagen, dat het medicijn niet te veel nevenwerkingen veroorzaakt. Het zou rap gedaan kunnen zijn, die mooie kop. Sommige bijwerkingen zou je jouw grootste intellectuele tegenstanders of intellectuele sparring partners niet wensen. Zie je De Wever, Verhofstadt, Hitler of Torfs al met… een zwarte, harige tong?

Stef H. S. V.