Vriendin van zoonlief (23) was het boek ‘De Eeuw van Felix’ van Ruben Jacobs voor me gaan ophalen bij mijn favoriete boekhandel-met-café in Leuven.

Prachtige kaft, sober en origineel. ‘De eeuw van Felix’ door Ruben Jacobs, jong Nederlands socioloog, schrijver en docent aan een hogeschool voor kunsten. Ik volg hem al even op LinkedIn en ik houd van zijn oprechte stukjes, verrassende invalshoek bij het beschrijven van onze samenleving vandaag.

Het klimaat, ja, dat is wel zo’n beetje de rode draad bij wat hij schrijft. Zijn zoektocht naar wat hij zelf kan doen, als burger, als buur, en sinds enkele jaren als jonge vader.

Zelf ben ik geen jonge ouder. Mijn kinderen zijn jonge volwassenen. Dat hun generatie ervan wakker ligt of je een kind op een wereld zet die aan ecocide ten onder gaat, ja, dat weet ik maar al te goed. Maar dat ik nooit grootouder zou worden, die gedachte is pas sinds kort bij me opgekomen. En die maakt me verschrikkelijk verdrietig.

Het is niet iets waar we het over hebben, mijn kinderen en ik. We aarzelen. Maar benieuwd ben ik wel: ‘Wat als onze kinderen de laatste generatie zijn?’

Schrijver Ruben Jacobs draagt zijn boek op aan ‘Felix ‘en alle andere kinderen, ook de ongeborenen’. Hoe houden we de aarde leefbaar voor onze kinderen? Hij stelt vast dat de thema’s klimaat, milieu, natuur een heel andere inhoud hebben gekregen sinds de geboorte van zijn zoontje Felix, bijna 4.

Als je nu denkt “Oh nee, niet weer dat klimaat” of “ik hoef het niet te lezen, ik weet immers wel hoe erg het allemaal is”, dat was ook mijn reactie, telkens als ik het mooie boek zag liggen op mijn nachtkastje. Het boek lag er al even voor ik dan toch vastnam, tijdens een weekend weg in de natuur. Alsof ik die deugddoende omgeving nodig had, troost als het ware, voor het slechte nieuws waarover ik zou lezen.

Zeker, de overpeinzingen van Ruben Jacobs zijn niet altijd vrolijk. De eerlijke gedachten van deze man zijn best confronterend. En wat het zo bijzonder maakt is dat ze bij zijn generatie dertigers, en twintigers, en tieners vandaag, helemaal niet uitzonderlijk zijn. Alleen rust er blijkbaar een taboe op: Zet je nog kinderen op de wereld de dag van vandaag?

Een taboe zo groot groot dat wij, 50 plussers, geen idee hebben. Het is natuurlijk ook geen onderwerp waar spontaan over gepraat wordt op familiefeesten zonder dat het een domper of de vreugde zet. Jongeren lopen met hun zorgen en twijfels hierover niet te koop. Is het geen tijd dat we het gesprek aangaan, of op z’n minst een luisterend oor verlenen? Wij die in deze situatie hebben veroorzaakt?

Terug naar het boek van Ruben Jacobs: het mooie eraan is dat het helemaal niet zo deprimerend is. Ruben Jacobs neemt ons mee langs allerlei initiatieven die hem, en zijn jonge familie, hoop geven, en daarmee ook de lezer, waaronder ikzelf. Hoop is volgens hem niet iets dat komt aanwaaien. “Het is vooral iets dat je moet opzoeken en krijgt door iets te doen”, zegt hij in interviews.

In het boek lees je waar hij hoop vindt.

De Eeuw van Felix

De Eeuw van Felix, Ruben Jacobs, Thomas Rap Amsterdam, 231 blz.