“De Europese Unie staat aan de rand van de afgrond en dus staan we allemaal te dansen op een vulkaan. Aan het woord zijn de topeconomen van Rabobank. Zij vinden dat het met de huidige EU rampzalig loopt. Het einde van de euro nadert. Maar een Nexit (red: uitstap Nederland uit de Europese Unie) zou dramatisch zijn voor de economie, zo klinkt het.
In een interview met de Telegraaf klinken economen Barbara Baarsma en Wim Boonstra bijzonder somber: “De Europese Unie dreigt aan besluiteloosheid ten onder te gaan. De regeringsleiders schuiven alle netelige kwesties voor zich uit. Dat zal uiteindelijk leiden tot het uit elkaar vallen van de EU.”
http://beurs.com/2017/02/10/rabobank-zien-eu-verbrokkelen/162572
Problemen beschrijven is niet erg moeilijk. Algemene theoretische oplossingen aandragen, daar blinken deskundigen in uit. Maar ze geven de politici vaak geen exact recept dat niet betwist kan worden door ideologische tegenstanders gewoon omdat het niet te overtreffen valt, dus blijft het aanslepen. Met uitstekende onderzoekswaardige voorstellen op de proppen komen die de goedkeuring van 80 % van de bevolking zouden moeten krijgen (als die hen van naadje tot draadje zouden worden uitgelegd), dat kunnen, durven, doen weinigen. Tientallen lezers hebben is beter dan geen. Tienduizenden zou ik er moeten hebben, anders gaan mijn missies zeker allemaal mislukken. DWM is een sympathiek medium, maar key persons of influence lezen nu eenmaal de grote kranten.
Ik ben teleurgesteld door het gebrek aan aandacht, de onverschilligheid, de niet-antwoorden van VRT, Belang van Limburg, De Morgen, Knack, De Standaard, … Voor hen telt blijkbaar: als je bekend bent krijg je een podium. Zelfs als een “gewone” bezorgde burger duizenden levens wil en denkt te kunnen laten redden en miljoenen een toekomst te laten geven, zero zero zero zero zero repliek. Doen uitschijnen alsof ze willen vechten voor een beter wereld, daar blinken ze in uit. Trump heeft misschien wel deels gelijk: fake organisaties. Veel bla bla bla, weinig boem boem. (Hetzelfde geldt voor tal van zogenaamde “sociaal voelende” organisaties die zoveel mogelijk willen doen uitschijnen dat … gewoon omdat ze ervoor betaald (willen) worden, of omdat het zo hoort in hun branche. Resultaten halen, verandering afdwingen, … dat hoeft eigenlijk niet eens. Integendeel zelfs, het zou ze (deels) overbodig maken! Op straat gaan protesteren een paar keer en daar soms gewoon nog een feestje van te maken, zonder iets fun-damenteels te hebben veranderd, of petities starten voor een paar duizend stemmen, … het haalt allemaal niets uit, maar hé, wat hebben “we de politici weer eens onder druk gezet.”)
Zou dit de verklaring zijn?
“In Vlaanderen bestaat geen mediakritische traditie. Ik merk, bijvoorbeeld wanneer ik een lezing geef, dat de meeste mediagebruikers geen benul hebben van de manier waarop journalistiek tot stand komt. En je kunt ze dat niet eens kwalijk nemen, want het publiek is zodanig om de oren geslagen met trivialiteiten – Jef Lambrecht noemt het zo mooi “babypapjes” – dat het er weerloos naar zit te kijken. Mensen denken bij journalistiek nog steeds aan het naïeve beeld van Kuifje: de razende reporter die het kwaad bestrijdt met zijn notitieboekje in de aanslag. Vandaag zitten de meeste redacteurs achter hun bureau, onder de stress om hun stukken geleverd te krijgen. Ze zijn meer bezig met het selecteren van berichten dan met het uitspitten van een dossier. Niet verwonderlijk, als je ziet hoe er in de redacties gesnoeid is. Ze zitten op hun tandvlees, werken onder grote tijdsdruk, en zoeken noodgedwongen journalistieke gemakkelijkheidsformules op.’”
http://www.rektoverso.be/artikel/mediakritiek-die-ertoe-doet-verschijnt-niet-de-vlaamse-media
“De signalen die begaafde mensen uitzenden, zijn ‘high voltage’. De grote leerhonger, de intensiteit, de complexiteit en de creative drive zorgen voor een laserkwaliteit die niet iedereen aankan. Te bedreigend, te overweldigend, te verwarrend. En daardoor komt er weinig terug.
Als begaafde mensen zichzelf niet kennen in hun eigenheid, kunnen ze dat gebrek aan verbinding totaal niet plaatsen. Ze veroordelen zichzelf of hun omgeving, omdat ze het verschil in voltage niet zien.
Sommigen gebruiken hun verbaliteit en versterken het voltage om toch maar gehoord te worden. Uit pure frustratie. Wat als effect heeft dat nog meer mensen afhaken . Anderen gebruiken hun empathie en zwakken de signalen die ze uitzenden af. Wat als effect heeft dat ze hun eigen stem opgeven. Hoedanook, het betekent dat wat er teruggekaatst wordt vaak geen informatie oplevert om je eigen weg te bepalen.
Wat nodig is, is een ‘high voltage’ klankbord dat resonantie, feedback en support geeft.”
http://buroberk.be/als-die-mensen-begaafd-zijn/
De Nederlanders, ik prefereer hun directe en minder behaagzieke stijl. De Correspondent lijkt toegankelijker dan de papieren media.
“Dag redactie
Jullie weten hoe zit: het gaat zogezegd goed met Nederland; ondanks dat honderdduizenden het moeilijk hebben. O.a. 50-plussers zonder werk. En het gaat niet al te goed met de EU. Een ramp in Frankrijk – meer neoliberalisme of extreem-rechts aan de macht – kan misschien nog afgewend worden, maar ook Italië is een acute risicofactor bovenop de Griekse.
Ik heb verscheidene ideeën die moeten worden onderzocht en in de publieke opinie worden gebracht. Sommige ervan enkel Belgisch/Vlaams, de meeste niet.
Mijn redenering: de Belgische politici zijn te veel bezig met de nationale problemen, evenals de Nederlandse. En met het behagen van hun potentiële kiezers en ze proberen af te pakken van elkaar. Ze zouden samen meer en beter moeten strijden voor Europese oplossingen, de eersten omdat ze het echt wel moeten door acute financiële kwesties, de tweeden omdat ze kunnen uitpakken met goede economische resultaten, Rutte de EU ook wil redden en de socialisten iets te bewijzen hebben als ze niet van de kaart geveegd willen worden.
Kan één iemand van jullie mijn “lijst” overlopen? Deze amateur en (hopelijk) laatbloeier is trots op de meeste van zijn voorstellen en ideeën, maar ik scoor niet zo goed op afwerking en stijl. Ik ben niet op zoek naar een baan of geld; mijn missies kunnen jullie afleiden uit alles in mijn blog.
Mijn laatste artikel: http://community.dewereldmorgen.be/blog/dirkvanlanden/2017/02/09/een-30-urenwerkweek-realiseren-tegen-2028-zou-niet-eens-zo-moeilijk-zijn-ware-het-niet
Ik geloof niet dat ik daar al veel van gehoord en gelezen heb, en ik kijk best veel naar jullie openbare omroepen: DWDD, Jinek, Tegenlicht, Buitenhof, WNL, …
Ik ben benieuwd of we minstens één keer kunnen samenwerken. Het hangt er evenzeer af of jullie echt willen strijden voor aandacht om niet-commerciële redenen. Ik ben al vaak verbijsterd, gedemotiveerd, gedesillusioneerd, … geweest de laatste jaren.
Vriendelijke groeten
Dirk
———————————–
“Wie tussen de 55 en 65 jaar oud is, loopt het meeste risico om langdurig in armoede te leven. Dat komt doordat een deel van deze groep afhankelijk raakt van een uitkering. Zodra mensen met pensioen zijn, daalt het risico weer. Dat blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Dat heeft naar inkomens gekeken van 2011 tot en met 2014.
Mensen leven in langdurige armoede als ze minstens vier jaar aan een stuk een laag inkomen hebben. Wat dat precies is, hangt af van de omstandigheden. Voor een alleenstaande is dit een inkomen tot 1020 euro netto per maand. Voor een echtpaar met drie kinderen is het maximaal 2100 euro netto.
Een op de zes jonge volwassenen heeft een laag inkomen, maar bij slechts twee procent is dat langdurig. De meesten laten de armoede achter zich zodra ze een baan krijgen. Van alle zestigers heeft 12 procent een laag inkomen, maar bij de helft van hen is dat ook nog langdurig (zie grafiek 1), dus vier jaar of langer.”
Journalisten hebben een baan, willen die behouden en moeten leveren aan de lopende band. Dus beter 10 voor timing en stijl en 5 voor inhoud dan 10 voor inhoud en 0 voor timing.
———————————-
‘Miljoenen vinden geen baan, omdat ze niet bijgeschoold zijn, in deze tijd van robotisering en automatisering. “In de jaren 50 en 60 en 70 verliepen veranderingen in een tijdspanne van 20 jaar. Vandaag verandert het bedrijfsleven aan een razend tempo, bijna elke drie maanden. Wie niet geschoold is, valt uit de boot. Het zijn die mensen die voor Donald Trump hebben gestemd, omdat ze de globalisering niet kunnen verwerken. Ongeschoold kunnen ze geen fatsoenlijk Amerikaans bestaan meer opbouwen. Hoe doe je dat: concurreren met microchips en robots?’, vraagt Alberto Vitale zich af. “
Falend beleid leidt naar populisten
“Regeringen en universiteiten hebben gefaald, door deze mensen niet verplicht te herscholen, zorg voor hen te dragen, hen een nieuw bestaan te bieden. Daarom zijn nu de populisten aan zet in onze wereld”, zegt Alberto, “zij spiegelen de mensen met grote angsten voor de toekomst een bestaan voor dat lijkt op een ver, nostalgisch verleden, dat helaas nooit meer terugkomt.”
“Een verhaal van eng nationalisme en protectionisme, een gebrek aan openheid, muren, en een valse culturele cohesie, helpen die achtergebleven Amerikanen geen meter vooruit,” besluit hij.”
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/opinieblog/analyse/1.2888015
