Al fietsend de spektakels aanschouwen die het krieken van de dag je in de schoot werpt… Dit is wat ik deed op een ochtend tijdens de Gentse Feesten.

Eén enkele keer – vanop het verhoogd terras van Het Trefpunt aan het Walter De Buckplein – riep een jonge gast schertsend “papa” naar mij, en zette zijn gezelschap hierdoor aan het bulderlachen. Ik dacht: weten jullie wel hoe oud Walter was toen hij hier op dit uur rondliep? Niemand riep smalend “opa” naar hem. De feesten zijn van iedereen. Op elk mogelijk uur! 

Sint-Baafsplein – Het Belfort staat in een rosse gloed. De klok wijst 6 uur aan. Aan de voet van het lege grote podium zijn de kasseien bezaaid met plastic en andere rommel. Emile Braunplein – De Stadshal baadt in een feeëriek licht. Er is geen kat meer. Belfortstraat – Een rosse gast en meiskes begeven zich huiswaarts.

Kammerstraat – Naarmate ik richting Vlasmarkt rijd, zie ik méér meiskes en gasten die huiswaarts beginnen te keren. Ola, ik ben nog niet eens aan de Vlasmarkt en daar kom ik al bekenden tegen: V. en C! Voor de fun gaan die op de foto. Ook presenteren zich twee illustere onbekenden om mee op de foto te staan. Ze geelogen. Belfortstraat – Een Rode Kruisauto stopt bij een bushokje waar een man ogenschijnlijk in katzwijm gevallen is. Meteen blijkt dat hij daar zijn roes ligt uit te slapen. 

Vlasmarkt – Het is nog vollen bak ambiance. Ene Engelstalige Christopher komt spontaan om mijn hals hangen en dringt aan op een selfie met ons twee. Het “caravaneetkot met de blote tetten“, zijnde Botram, draait op volle toeren. Er is vooral veel beweging voor de Charlatan en de buur Bar Jos. Je kan nog over koppen lopen. Walter De Buckplein – Enkele cafégangers posteren nog bij de cafés Trolle Kelder en Trefpunt Bar. Het groot podium ligt er verlaten bij. Security houdt een oogje in het zeil. Uiteraard is ook de politie alert. Bij-Sint-Jacobs – Aan de andere kant van de kerk is het plein helemaal uitgestorven. Twee terrasgangers aan de Afsnis zijn de absolute uitzondering. L’Enfant Terrible is dicht. De buur ook.

Baudelopark – De kleurrijke spots blinken nog op de planken dansvloer van Salsa.be. De dansers zijn foetsie. Het legendarische operadecor in rococostijl uit de helft van de jaren ’90, staat er in eenzaamheid te pronken met haar 21 theaterloges. Even verderop staat de BBBus te zieltogen. In het park lijkt het alsof er nooit feestvierders geweest zijn. Een uitzondering: bij de Trefpunt drankkiosk zoekt man naar onbenoemd verloren voorwerp. In de richting van de Steendam zijn er vuilnisruimers aan het werk. De parkslapers van weleer worden niet meer gedoogd, hoorde ik. Vanuit de Steendam bewonder ik de Sint-Jacobskerk in het ochtendgloren. 

Korenmarkt – De feestgangers zijn verdwenen, maar er is veel bedrijvigheid van de ruimdiensten. Een wandelend koppeltje haalt de kruipende vuilniswagen in. De laatste gasten worden de deur gewezen in café Vijf voor Twaalf. Het is duidelijk al “vijf na twaalf” in de ogen van de cafébaas. De schrobwagentjes vegen het asfalt tussen Korenmarkt en Veldstraat. Kouter – Boomtown heeft de deuren – zijnde de hekkens – al gesloten. Op dit plein is geen levende ziel. Is – boem – de neutronenbom op deze town gevallen?

François Laurentplein – Aan het zogenaamde Luisterplein heeft de tenthouder evenzeer de hekkens al geplaceerd. Er is geen enkel luisterend oor meer te bekennen. De tenthouder is er wel nog. Een vuilnisman doet zijn beklag tegen hem. “De mensen zijn vuiler dan vroeger.” Ik voeg me bij de babbel. Vanop het plein zien we hoe het Duivelsteen aan de Reep zich opmaakt voor de dag. 

Brabantdam

– Een meiske helpt een laveloze gast op weg naar huis. Die gast loopt te brallen en zijn benen lijken van plastic. Het meiske wordt boos en lijkt er de brui aan te geven. Hij loopt haar wanhopig roepend achterna. En dan besluit hij zijn bed op te maken ter hoogte van het François Laurentplein – daar waar de Schelde ondergronds gaat. Het meiske overtuigt hem dat hij dit beter niet kan doen.

Lammerstraat – Het wordt laat – lees: vroeg . Op de terugweg zie ik meer van dit soort taferelen. Een meiske houdt een gast’s hand vast, omdat hij waarschijnlijk denkt dat “het troittoir beweegt“. Dit tafereel speelt zich af – wat een toeval – voor het hoofdkwartier van Polé Polé.

Sint-Pietersnieuwstraat – Een meiske, volledig in het zwart gekleed, ziet er vanop een afstand oké uit. Ik fiets – zonder vitessen – puffend en heel langzaam de helling op. Naarmate ik zwoegend nader – die helling is mijn Mont Ventoux – zie ik dat het meiske nu en dan evenwichtsproblemen heeft… Nu en dan lijkt ze te denken dat het nodig is om een gevel te ondersteunen. Sint-Pietersplein – Ter hoogte van de Bristol Club schiet het zwartgeklede meiske bijna door haar knie. Tenslotte kiest ze voor de trappen naar het Sint-Amandplein en verdwijnt. 

Overpoort – Ik verdwijn ook, in de richting van de Overpoort waar – o ironie – deze week het leven meer normaal lijkt dan in de binnenstad. De Carrefour Express is al open. De croissants liggen te blinken. De klok van de Sint-Pieterskerk wijst 07u25 aan. Het leven loopt hier zijn gewone gang. Ik heb in anderhalf uur tijd – zelden in gazetten noch televisie getoonde – markante ochtendlijke taferelen van de Gentse Feesten beleefd.  

Dit verhaal is eerder verschenen op de stadsblog persblog.be – Verhalen uit en over Gent