De bodem is vergiftigd, waterbronnen vernietigd, en de landbouwgronden die ooit mensen voedden, zijn veranderd in dode zones. Door het gecoördineerd en opzettelijk beschadigen van waterbronnen, lucht, bodem, infrastructuur voor waterzuivering en afvalverwerking wordt leven in het gebied onmogelijk – dat is geen gevolg van de oorlog, het ís de oorlog.
Deze strategie maakt gebruik van ecocide als wapen tegen de mensheid, en het is hoog tijd dat het Internationaal Strafhof (ICC) de daders hiervoor ter verantwoording roept.
Ecocide als oorlogsmisdaad: waarom kijkt het Strafhof weg?
Het Statuut van Rome, het juridisch fundament van het Internationaal Strafhof, is duidelijk: opzettelijke, ernstige, wijdverspreide en langdurige milieuschade die buiten proportie is tegenover het militair doel, is een oorlogsmisdaad.
Gaza voldoet aan deze criteria. De VN, Greenpeace, EcoPeace Middle East, en tal van andere internationale organisaties hebben gewaarschuwd voor de ernstige en onomkeerbare schade aan het milieu in Gaza.
Toch blijft het ICC aarzelen om actie te ondernemen. Waarom? Terwijl de bommen blijven vallen, het puin zich opstapelt en wereldwijd het protest toeneemt, is de rol van het Strafhof nauwelijks onderwerp van publieke discussie. Dat is opvallend, zeker in Nederland, gastland van zowel deze internationale instelling als het Internationaal Gerechtshof.
De druk op het Strafhof neemt toe
Al in mei vroeg hoofdaanklager Karim Khan het Hof aan de rechters om een onderzoek te starten naar oorlogsmisdaden en een mogelijk aanhoudingsbevel tegen Netanyahu, Gallant en drie leiders van Hamas (die inmiddels dood zijn).
Het toebrengen van milieuschade stond echter niet op het lijstje. Elke dag dat het Strafhof wacht, verliest het aan geloofwaardigheid. In december vindt in Den Haag opnieuw de jaarlijkse vergadering plaats van de lidstaten van het Internationaal Strafhof.
Dit is het moment waarop de internationale gemeenschap het ICC ter verantwoording kan roepen. De kwestie van Gaza moet centraal staan in deze besprekingen. De wereld kan niet langer passief toekijken. Het ICC staat op een kruispunt: of het grijpt in en herstelt het vertrouwen in internationaal recht, of het laat toe dat genocide en ecocide ongestraft blijven waardoor het zichzelf overbodig maakt.
