Leven is gelukkig geen wedstrijd. We gaan, wij snellen allen naar geluk, maar dat is voor iedereen een andere toestand. Voor een deel zijn wij “concurrenten”. Maar de grootste tegenstander, tevens de grootste compagnon de route, dat zijn wij natuurlijk voor onszelf. Het is een goede investering, niet alleen de wereld, maar ook jezelf en leven, liefde en dood goed te leren kennen. Hermes Sanctorum, (What’s in a name, de “boodschapper van de Goden en de Heiligen!), lanceerde de vraag op Facebook over de wijze waarop jagers vandaag wilde dieren de dood brengen. Ik heb naar waarheid verhelderende antwoorden pogen gegeven. Die vraag naar het moment waarop een wezen zijn ziel terug afgeeft gaat echter dieper en ze doet mij even in de pen klimmen. Een Paasbezinning. Omdat spiritueel talent blijft kruipen waar het niet gaan kan, ook in tijden dat niet weinigen zich voorlopig nog als leden van een seculiere gemeenschap op de borst kloppen…

Zevental minuten leestijd.

Wat baten materiële rijkdom, zo gezegde zekerheid en comfort, als je bang blijft voor de dood? Wie bang blijft, is niet vrij. Wie de dingen des levens uit zijn bewustzijn bant, die zal op een dag merken dat die existentiële essentialia hem juist hebben bij het handje genomen, gedreven.

Omdat ik zoals Etty Hillesum, de mystica die de Gestapo trotseerde, en in Auschwitz haar einde vond, na drie rijke jaren van ongewone groei van persoon en ziel, “graag een pleister wil zijn op zovele wonden”, geef ik in deze heilige Lentedagen wat gedachten mee.

Niet oppervlakkige happiness is wat je wil. Goed leven vraagt ‘vreemde’ inspanningen, die onze tijd vaak lijkt te zijn vergeten, of is gaan verwaarlozen.

Goed leven begint in je eerste duizend dagen. Wat je dan hebt gezien, aan waarden, aan fenomenale dingen die je passie verdienen, dàt mag jou perspectief zijn, jou pad naar een gelukkige einddag.

“De toekomst behoort aan hen die blijven geloven in de schoonheid van hun dromen”

 

…zo sprak zuster Jeanne Devos van de Missionarissen van de Jacht op een dag in Leuven in een magnifieke kamer waar ik luisterde. Jeanne, dochter van het Hageland die het leven van miljoenen kleine en grote mensen in het verre India is gaan beter maken. Zij heeft het goed gezien.

Zalig het kind dat ouders mag meemaken die het de ogen en oren openen voor de mysteries van het leven. Voor het mooie, maar ook het absurde en het tragische. Die het kind dat door het Leven is aan hen toevertrouwd, de smaak meegeven voor het raadsel én voor oplossingen zoeken, ook voor de peilloze kwesties.

Zalig het kind dat zich afvraagt, het is hier goed, ik ben dol op lekker eten en op knuffelen en knuffels ontvangen… maar waarom is er miserie en ruzie? Zalig het meisje of de jongen die op die manier, zonder het te weten, leert op zoek gaan naar het waarom van zijn bestaan.

“Waarom ben ik hier?” Als je die vraag niet vergeet te stellen in de snelle daadkrachtige levensloop, dan heb je minder kans uitgeput en teleurgesteld te zijn als je laatste uur heeft geslagen.

“Wat wil ik echt realiseren?” Dat is een vraag die je niet ongestraft jarenlang opzij duwt.

“Wie wil ik zijn?”, die vraag steeds weer stilletjes stellen, het is een levensverzekering van grote waarde.

Zalig de persoon die dan ook over de talenten blijkt te beschikken om zijn heel eigen weg te gaan. En die mag vertrouwen dat God mee in het spel zit, en die twee zaken met elkaar in harmonie zal brengen, jouw einddoel en de middelen die jou ter beschikking staan.

De vraag naar de aard van de dood lijkt op het eerste zicht misschien niet aantrekkelijk, maar daar komt dan de toch wat vergeten waarde van de moed in het zicht. Wie moedig blijft kijken, als ontzagwekkende vragen of demonen in het beeld komen, die wordt daarvoor beloond.

 

 

 

 

 

Foto: een wilg met menselijk, demonisch gelaat in het natuurreservaat van de Bourgoyen-Ossemeerschen bij Gent. Eigen foto met een Canon Ixus gemaakt.

 

 

Om goed te leven, memento mori, herinner je de Dood.

En leef er rustig naar toe. Festina lente. In het vertrouwen dat er tijd genoeg zal zijn, om je eigen pad te gaan, je leven te leiden. Dat je de tijd zal hebben, om tijdens je verblijf op de planeet Aarde, te doen waartoe je hier bent gekomen.

Leergierigheid zit in de bagage van de goede mens.

Leer haar kennen, de Dood.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto: “Stervend Paard”, beeld van Rik Poot aan het Erasmushuis van de faculteit Letteren, KU Leuven, eigen foto.

 

 

Spreek met oude mensen voor wie het einde niet ver meer is. Blijf een uurtje bij hen zitten, de wereld draait wel even door.

Luister naar mannen en vrouwen die dieren de dood brengen. De jacht en de jager, het zijn interessante fenomenen en mensen.

Gezegende dag, als je mee mag gaan met een jager, en de geur van de zonsopgang leert zien en smaken. De aarde ervaart onder je voeten. Het gezellige gezelschap van het groen, de bomen, de struiken, de bramen, het gras.

En zalig de gezel die persoonlijk de schoonheid mag meemaken van het Leven, wanneer een hertje zich vertoont. Of een vos of een zwart everzwijn.

 

 

 

 

 

 

 

Foto: een ontmoeting met drie jonge edelherten tijdens de vroege ochtend in Ierland, Wicklow County, 28 april 2016.

 

Goed bezig, de jonge of wat oudere mens, die aandachtig de blik richt op het wild zwijn dat net de kogel heeft ontvangen, en aan zijn laatste rust is begonnen op een tapijtje van mossen en varens.

 

 

 

 

 

 

Foto: na het afblazen van de jacht, de confrontatie met de vakkundig en legaal gedode dieren, hier een everzwijn in de bossen op de grens van de provincies Luxemburg en Namen. Niet iedereen van de drijvers en zelfs de jagers blijkt cool genoeg om rustig toe te kijken, hoewel die observatie zeer leerzaam kan zijn.

 

 

Geen goed leven zonder bewustzijn van de Dood.

Kijk toe, wanneer de kist van je kennis de aarde in gaat.

Tracht de begrafenisondernemer zo ver te krijgen dat je dat voorrecht mag genieten. Veel succes, je hebt de tijdsgeest niet mee. Deze wereld verbergt de dood, vanuit collectieve maar evengoed misplaatste vrees en schuwheid.

Als je de kans krijgt, blijf bij een stervende medemens. Spreek en vooral, luister. Vertrouw erop dat nabijheid bieden al een heel groot geschenk is. Je moet niet veel zeggen. Houdt eens de hand vast van een man of vrouw die dood gaat, en je zal vanaf de volgende dag niet meer zo bang zijn voor vele dingen in het dagelijks leven.

Je zal wellicht zoals mij overkwam, tevreden over wat je voor een mens in nood mocht betekenen, haar kamer verlaten en op weg naar huis… vliegen over de stoepen en stenen. Een engel mogen zijn. An angel in disguise.

Gaan met vleugels. ‘Zonder motor of pedalen’.

Kijk niet alleen felle films, eindig op tijd het zappen. Kijk al eens naar een prent die de grote vier thema’s van het leven aanraakt: Liefde, Leven, Lijden én Dood.

De grote literatuur is ook juist daarom zo goed, omdat zij je voorbereiding biedt om stilaan goed te sterven.

Hoe kunnen wij beter aan een wereld zonder oorlog werken, dan door de angst voor de kracht en het tal van vreemde volkeren weg te poetsen in onszelf?

Wie vrede heeft met de dood, wie zijn einde niet meer hoeft te vrezen, die zal misschien ook de oorlogszucht verliezen onderweg. No need to hate.

 

 

 

 

 

 

 

 

Je schreden op de straat van het leven, ze worden meestal sterk bepaald door wat je niet wil weten. Dat is geen tegenstelling, het is een Paradox.

Hetgeen je wegduwt in een hoekje van je bovenkamer, trekt je aan, is je onzichtbare kompas.

Cultiveer interesse voor het leven. En vooral ook voor kinderen.

Zij zijn de wonderbare wezens die nog niet lang zijn aangekomen op aarde, vanuit het wondere heelal, ruimte en tijd die gepaard zijn gegaan.

Eerbiedig kinderen, zij zijn de echte Schatten van een gemeenschap.

Zoek bejaarde mensen op wanneer je kan. Luister. Laat hen spreken over het leven dat zij hebben geleid, en de zorgen en angsten die zij hebben overwonnen. Leg die roosters op je eigen leven en streven. Zonder kaart in de hand van je eigen binnenste, wordt het begaan van je Levenspad een lastige klus.

Spiegels die jou weergeven zoals je werkelijk bent, je ziel tonen, koester ze. Kinderen en Dieren functioneren op die wijze.

Leer stil staan.

 

Wie wil er door veel te snel te lopen,

ineens in de afgrond

van de Tijd vallen?

Ontroering is niet altijd fijn, je raakt even de controle kwijt. Het is echter een geschenk van de Goden. In ontroerde momenten, kan je zien met de ogen van je hart. Beschouw die ogenblikken als een voorrecht. Neem ze op in je hand, je hart, je rugzak.

“Het wezenlijke is onzichtbaar voor de ogen. Je ziet enkel klaar, met de ogen van het hart”

                          Antoine de Saint-Exupéry, schrijver en jachtpiloot.

Momenten van tranen van ontroering, het zijn kansen die het leven geeft om glimpen van je kern te zien.

Ontroering brengt ons uit ons Evenwicht. “Uit je lood geslagen”. Dat soort ervaringen leren ons, op paradoxale wijze, toch juist vermoeden waar “ons lood” ligt, ons zwaartepunt, onze kracht, en hoe groot dat al is?

Door je angsten gaan, die zich als een vlammende poort opspannen. Dat is het soort daden die ons sterker maken. Die kansen geven om onze persoonlijke Innerlijke Vrede te vinden.  Altijd maar naar fijne ervaringen streven, en pijn en angst vermijden, het is een van de meest onzinnige modetrends die wij ooit gekend hebben.

Evenwicht, dat verwerf je ook juist door af en toe te schommelen, een zigzag koers te exploreren.

Toon je geboeid door de Wijsheid die anderen, soms grotere zielen dan jezelf, delen in interviews. Zowel in gesprekken die je zelf kan voeren, in de trein, in de wachtzaal, op de markt, of in een hoekje in de feestzaal. Als in gesprekken die reporters doen en uitschrijven, beschikbaar stellen.

Fouten die andere mensen hebben gemaakt op hun levenspad, als je ze goed begrijpt en voor je ziet, die hoef je misschien zelf niet meer te maken, als zij jouw op een dag ‘zoeken’.

Dat is de sinds generaties geroemde Wijsheid toch ook juist:

de kennis van het grote Spel?

Weten wat je mag verwachten.

Weten hoe je moet reageren.

Weten waar de grenzen van het Speelveld zich bevinden.

Waar de valkuilen liggen, waar de afgronden beginnen…

… Op de eeuwige bospaden,

op zoek, op jacht naar geluk en voldoening

in dit enige, unieke Leven.

(Wij vervolgen de bezinning later).

Stef  Hublou  Solfrian

 

Reacties

 

Van een vriend, een menswetenschapper, binnengelopen op 11 april:

 

“Beste Stefan,

Het is al een tijd geleden dat ik nog eens reageerde op je vele schrijven. Ik heb  het te druk met eigen schrijven o.a. Maar ik heb even een rustpauze en dacht ” ‘k maak even tijd om iets van Stefan te lezen.”

Ik koos je paasbezinning, waar ik enkele metaforen las die me aanspreken:

 

-kijk toe wanneer de kist van je kennis de aarde ingaat

-wie wil er door veel te snel te lopen ineens in de afgrond van de Tijd vallen

-fouten van anderen…als ze je op een dag “zoeken”

De schoonheid van de natuur konden we recent in Noorwegen (…) nog bewonderen. Hun huis staat op een berg aan de rand van een groot natuurdomein.

(…)

Erkennen dat de dood in ons  huist en vaak tijdens het leven zich voordoet in geblokkeerd leven en denken, kan ons  helpen om ons buiten onszelf te laten trekken. Het luisteren naar anderen, ouderen en jongeren kan daarbij helpen.”

 

– – – – – – – – 

De beperkingen van Creative Commons gelden voor wat het delen betreft.