door Oriana P.
Na de aanslagen in Brussel werden de oproepen voor eenheid en samenhorigheid een stuk dringender. De terroristen mochten onze samenleving niet kapot krijgen, zo klonk het. Verdeeldheid zaaien is net hun bedoeling en we mogen hen hun zin niet geven. “Wij zij allen één”. “We zijn allemaal gelijk”. De ene scandeert het al wat luider dan de andere en het sentiment erachter is mooi, maar uiteraard is die verdeeldheid reeds lang een feit en ongelijkheid is nooit weggeweest hoe hard onze Verlichte Ridders ook mogen roepen dat we onze westerse waarden, waaronder zogezegd gelijkheid o ironie, dienen te verdedigen. Het is net door die feitelijke ongelijkheid en discriminatie en de daaruitvolgende frustraties, woede en onmacht dat Daesh (IS) kan recruteren. “No future” riepen de punkers en decennia later is dit meer toepasselijk dan ooit voor de jonge afstammelingen van immigranten die nooit kansen kregen in de westerse maatschappij waarin ze opgroeiden en waar ze nooit echt deel van mochten uitmaken. Het racisme van het Westen is het hoofdingredient voor de voedingsbodem van terroristische groeperingen zoals Daesh maar velen weigeren dit te zien en blijven hardnekkig volhouden dat “men” uit is om “onze” waarden te vernietigen.
Met “men” wordt dan gelijk alle Moslims bedoeld, ach ja waarom niet? In een sterk staaltje van absurde paranoïde fantasie, wat enkel voor waanzinnige Hollywood B-movie’s zoals Sharknado gewenst is, worden Moslims verdacht van een verborgen agenda die de westerse wereld wil “islamitiseren”. Als complottheorie kan dit tellen en hoewel complottheorieën doorgaans enkel op de lachspieren werken en niet verder geraken dan extreem-rechtse en pseudo-linkse sites, denken we maar aan de reptielen van David Icke, wordt deze zowel door gezagsdragers als de mainstream media in subtiele en niet zo subtiele vorm gepropagandeerd. Elke aanslag wordt dan als bevestiging gezien van deze irrationele angst. Zie je wel, “ze” haten ons. “Ze“ haten “onze” manier van leven, “ze” haten “onze” waarden. Kijk maar hoe ze in “Moslimlanden” leven. Wel ja, als de waarden racisme en discriminatie zijn en het steunen van dictators in het MO die Moslims onderdrukken dan zal daar inderdaad wel met ongenoegen naar gekeken worden.
De zo geroemde westerse waarden, die zo hoognodig moeten verdedigd worden, bestaan enkel in theorie en in de fantasie van de blanke westerse bevolking. De realiteit schetst een heel ander beeld en enkel zij die voordeel halen uit de verderzetting van ongelijkheid en privileges hebben te verdedigen zijn stekeblind voor die realiteit. Neem bijvoorbeeld de waarde “gelijkheid tussen man en vrouw”. Nergens ter wereld bestaat gelijkheid tussen man en vrouw, ook niet in de westerse landen en het is dus heel ongepast om vrouwenrechten en vrouwen te gebruiken om hun argumenten op die manier kracht bij te zetten. Argumenten die dan ook nog eens in essentie racistisch zijn. Het is een mooie waarde hoor die gelijkheid tussen man en vrouw. Het zou nog mooier zijn moest die ook werkelijkheid zijn maar dat is niet zo terwijl westsuprematische racisten wel in de illusie leven dat vrouwen echt heel gelijk en bevrijd zijn in het westen. Zo overtuigd zijn ze van de superioriteit en de verlichte moderniteit van dat westen dat ze ideaal voor waarheid nemen. Elke echte feministe zou zich krachtig moeten uitspreken tegen dit misbruik van vrouwen en vrouwenrechten. Zich verschuilen achter vrouwen, voor vrouwen spreken en de waarheid over vrouwenemancipatie geweld aandoen is seksistisch en paternalistisch en mag niet getolereerd worden.
Een andere vermeende waarde die dringend moet verdedigd worden is het recht op vrije meningsuiting. Als ideaal valt daar inderdaad niets tegen in te brengen maar in de context van een ongelijke maatschappij wordt dit recht veelal een wapen in de handen van de dominante groep om reeds gemarginaliseerde groepen verder aan de kant te schuiven en monddood te maken, aangezien alle kanalen waarlangs meningen kunnen stromen onder de controle staan van de dominante groep.
Na zo’n aanslag moet er bijvoorbeeld ook druk geanalyseerd worden, of tenminste de illusie wekken dat er een poging wordt gedaan tot analyse. Echt tot de kern doordringen gebeurt echter nooit en dat heeft alles te maken met het feit dat de media in handen is van die groep die haar positie, en de daarbijgepaardgaande privileges, aan de top niet wil opgeven. Tegenwoordig mogen Moslims soms mee aan de discussietafel zitten maar dan alleen als het onderwerp terrorisme of racisme is. Enkel dan mogen ze opdraven, want dat oogt evenwichtig en eerlijk maar er wordt wel verwacht dat ze zich dan aan de regeltjes houden. Vooral niet boos worden, want daar bereiken we niets mee wordt hen botweg verteld. Wat men daarmee bedoelt is eigenlijk alsjeblieft niet af te wijken van de normatieve vorm en inhoud van het blanke westerse suprematische discours. Hoe durven Moslims zich trouwens boosmaken als de goegemeente hen op een “nette” en “beschaafde” manier verantwoordelijk stelt voor de aanslagen vanwege hun religie en cultuur die onderhands, op diezelfde “nette” en “beschaafde” manier, achterlijk worden genoemd ten opzichte van het licht van het suprematische Westen?
Die eis van de dominante groep dat gediscrimineerde en geviseerde mensen steeds hun “love voice” dienen te gebruiken in discussies die net over hun discriminatie gaan is op zich racistisch. Het is een manier om de stemmen van gediscrimineerden het zwijgen op te leggen en hun gerechtvaardigde woede te ontkrachten, die een normale en begrijpelijke reactie is op de onrechtvaardigheid in de samenleving en de hypocrisie die op dat moment tentoongespreid wordt. Je kan niet in één adem de wens tot eenheid, gelijkheid en samenhorigheid scanderen en tegelijkertijd je eigen cultuur boven die van de andere zetten. Iedereen met een greintje verstand kan zien dat die twee niet samengaan tenzij er met gelijkheid bedoeld wordt dat de andere cultuur zich volledig oplost in de dominante cultuur en onzichtbaar wordt wat zowat de definitie van racisme is.
Gediscrimineerde mensen worden ook nogal eens op de vingers getikt voor hun taalgebruik. Er mogen vooral geen te harde woorden in voorkomen zoals “radicaal” of “aanval” e.d. Dat zou mensen maar afschrikken en we moeten tenslotte naar eenheid streven. Als blanke, die geen dagelijkse discriminatie en racisme ervaart, kan je onmogelijk de frustratie en de woede inschatten van mensen die daar wel constant het slachtoffer van zijn. Het getuigt dus van onwaarschijnlijke arrogantie om de slachtoffers van discriminatie, die daar tegen vechten, voor hun woordkeuze terecht te wijzen. Wat men eigenlijk zegt is, pas je aan in je strijd tegen racisme en wij, de blanken die niet gediscrimineerd worden, zullen dan even uitleggen hoe je best die strijd aanpakt. Geen haar op hun hoofd dat eraan denkt natuurlijk dat ze zichzelf misschien eens zouden kunnen aanpassen of, in hun eis tot het vinden van een verbindende taal, misschien de taal van de gediscrimineerden leren en hun solidariteit verklaren.
De oproep tot eenheid en samenhorigheid is dus inhoudsloos, hypocriet en een regelrechte leugen als die gepaard gaat met een superioriteitsgevoel en als die eist dat ten allen tijde de love voice wordt gebruikt. Het is in essentie ordinair racisme dat zich schuil houdt onder de sluier van het vredes-, liefdes- en eenheidsdiscours en het is maar de vraag welke eenheid hier bedoeld wordt. De eenheid met onderdrukten tegen onderdrukkers of die eenheid die de status quo bevestigt? Enkel zij die dichter bij de elites staan of hun status willen verbeteren en zij die de status quo verkiezen zullen zich aangesproken voelen bij de woede en het waarachtig streven naar verandering van gediscrimineerden. De omverwerping van institutioneel racisme bereik je niet door drumcirkels te organiseren en kumbaya te zingen. Elites zullen hun privileges, en dus ongelijkheid, niet opgeven enkel omdat het lief gevraagd wordt.
“Gij moet u lief met hen gedragen
Schrik ze niet af, ze zijn bedaard
Ge moet hem op uw handen dragen
Dat past volkomen in hun aard
Fluit om uw hond, aleer hij bijt
Kus de fascisten, waar gij ook zijt
Wanneer zij spreken van verdrukken
Zeg “doe dat maar”, en “dankuzeer,
Hier hebt ge mij, scheur mij in stukken”
En slaan zij toe, loof dan de heer
Want toeslaan is hun bezigheid
Kus de fascisten, waar gij ook zijt
En schieten zij, ach ouwe peuter
Vindt gij uw leven dan zo fijn?
Dat is toch wereldvreemd geleuter
Wie wil niet dolgraag offer zijn?
Hou ze met lieve woordjes zoet
Geef ze bonbons en suikergoed
En ervaart gij vlug – in buik of rug –
De Hitlerdolk, die steekt en snijdt?
Kus de fascisten
Kus de fascisten
Kus de fascisten, waar gij ook zijt”
~ Kurt Tucholsky (1931)
