Gastvrijheid. Gast vrij. Het onvoorwaardelijke. Het welkom zijn bij die andere. In alle vrijheid. Warm, gewenst, helpend en ondersteunend. Volgens het verklarend woordenboek ‘gul in het ontvangen van gasten’.

Is Vlaanderen nog wel gastvrij?

Alvast start gastvrijheid niet met het aanwijzen van de achterdeur. Als je geen inburgeringsverklaring ondertekent dan leiden we je naar de achterpoort. Als je geen Nederlands leert volg je dezelfde weg. Geen werk? Je noodsituatie interesseert ons niet, je vliegt er onherroepelijk uit, de onvoorwaardelijkheid voorbij. Bed,bad en brood, meer kunnen wij je niet bieden. De gulheid is de exclusiviteit van ons eigen volk. Jawel, je bent welkom maar. Steeds weer een gastvrij met voorwaarden, veel voor maar zonder waarde, waardeloze gastvrijheid …

Het tijdelijke van je bezoek wordt een gevangenis waarin je onderworpen bent aan onze normen, ook de voor jou vergankelijke. Gastvrijheid is immers niet oneindig rekbaar. Je zal je integreren of je zal niet zijn. De ontmenselijking ook. In je zoektocht naar een dak boven je hoofd, een beter leven voor je kinderen, eten ook. Zingende koren terug te keren naar Congo. Roepende perrons dat je elders beter af bent omdat hun gastvrijheid uit de ziel is verdwenen. Verdwaalde kogels en dodende auto’s op autosnelwegen. Je vlucht, je zoektocht wordt een nachtmerrie, een calvarietocht, ver weg van elke vorm van gastvrijheid. Gereduceerd tot een cijfer dat maandelijks dient gehaald te worden om die gastvrijheid tot muur te laten verworden en waarbij gasten enkel nog terug gestuurd kunnen worden. De gesloten grens, rond Europa en in de geesten van de mensen. De muur rond universele en Europese verdragen die eigenlijk de gastvrijheid nog enigszins beschermden tegen mensen en politici voor wie gastvrijheid vreemd is geworden of werd in het verleden.

De vluchtende mens, ontmaskerd tot een transitmigrant. Een product, dat heen en weer wordt geschoven, een Transport International Routière aprés la lettre. Gastvrijheid is niet meer. Onderhandelen over de miljarden met andere landen om de ontmenselijkten op te slorpen, gastvrijheid incluis. Weg ermee. Over de kampen waarin de onwelkome gast voor vele miljarden kan worden weggemoffeld. Ver weg van elke blik, van elke mogelijk trigger tot inleving van de burger. Het laten verdrinken van mensen, tussen schip en wal, op volle zee.

En nee, gastvrijheid is geen criminaliteit. Het is geen opengrenzenbeleid. Het is een warme menselijke en solidaire omgang met je medemens. De gast die onderweg is. Blij zijn, ontvangen te worden. Zonder achterpoort. Ben jij morgen mijn gast?