De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Gaming is not a Crime!
Opinie, Games, Vooroordelen, Games gaming, Anders Behring Breivik, London rellen -

Gaming is not a Crime!

vrijdag 12 augustus 2011 11:03
Spread the love

Van Noorse Extremisten tot Engelse rellen, de laatste weken zijn er weer duchtig wat bomen gesneuveld in de zoektocht naar redenen, het waarom van een bepaalde daad. Dat men in deze zoektocht probeert kenmerken te zoeken van de daders, hun sociale context en hun bezigheden, ligt voor de hand. Dat men bepaalde factoren daarin systematisch uitvergroot en hanteert als bewijs is des te meer problematisch te noemen. Dat men in sommige gevallen zelfs kenmerken bijverzint in gedachte dat de gepleegde daad dan wel aannemelijker is, gaat erover. In één woord: wraakroepend.

De vooroordelen

Gewelddadige games zouden mensen aanzetten tot gewelddadig gedrag. Laat ik u allereerst gerust stellen. Ik ga u geen cijfers geven van studies, geen statistieken, zelfs geen referenties. Waarom? Omdat ‘wetenschappelijke’ uitspraken over gaming tegenwoordig even gratuit zijn als de meningen errond. Sommigen bewijzen van wel, anderen van niet. Laten we het er dus maar gewoon op houden dat er nog geen SLUITEND bewijs is gevonden dat gewelddadige games aanzetten tot gewelddadig gedrag. Buiten de gekende theorieën van imitatieleren en activering van het orthosympatisch zenuwstelsel, komt men meestal ook jammer genoeg niet echt verder. Imitatieleren van agressie kan trouwens eveneens aan de media te danken zijn (doden en geweld op het nieuws), de rest van de entertainment business (films en series) of zelfs gewoon de naaste omgeving (Hoeveel stedelijke jongeren hebben nog geen gevecht gezien?).

Over de activering van het zenuwstelsel kunnen we heel kort zijn. Iemand die fysieke arbeid verricht vertoont dezelfde biologische huidhouding, iemand die zich in een stresssituatie bevindt idem dito. Iemand die zelfs heel fanatiek is over (ik zeg maar iets) kantklossen, zal tijdens deze activiteit dezelfde biologische huishouding vertonen als een gamende gamer. Bij gamende gamers noemen we dit dan ‘de mogelijkheid tot agressief gedrag’. In andere situaties zal dit opwinding genoemd worden, paraatheid, of zelfs gewoon een gezonde interesse. Dergelijke conclusies kunnen gevaarlijk zijn, zo kan deze stelling ook op Ronald Janssen toegepast worden in zake zijn betrokkenheid bij de heemkundige kring. We zien RJ lachen op die bijeenkomsten in het heemkundig museum. Lachen is een staat van opwinding en activeert (of is misschien eerder gevolg van de activering) het orthosympatisch zenuwstelsel. Diezelfde activering kan 
eveneens leiden tot agressief gedrag.

In geval van games worden die linken direct gelegd als er iets gebeurt, ze worden zelfs in veel gevallen als case-closer beschouwd (ah, games, het zal dat wel zijn). Dit is dus louter gebaseerd op vooroordelen.

Gamen in beeld

Vanwaar komen die vooroordelen kan u zich afvragen. Er zijn natuurlijk de uitspattingen van enkele extremen. Zo valt er ergens in de wereld wel eens een gamer dood door overmatig gamen, hoort u verhalen over een Aziatisch gamend koppel dat hun kinderen verkoopt om te kunnen gamen en kan iedereen enkel met afschuw reageren op situaties waarin kinderen sterven doordat de ouders ‘vergeten’ ze eten te geven omdat ze non stop gamen. Wij, gamers, delen uw afschuw 
en verontwaardiging. Het sleutelwoord hier is echter niet gamen, maar verslaving.

Zoals bij vele zaken is overdaad nooit goed en bij gamen is dat dus niet anders. Dat game-verslaving een groeiend wereldwijd fenomeen is, is een feit. Net daarom is het des te belangrijk om het gamen niet te criminaliseren. De volwassen gamer(m/v) die het gamen evenwichtig een plaats kan geven in zijn sociaal gezins- en professioneel leven (soms door scha en schande) zal in deze tijd er niet zo vlug meer voor uitkomen.

De sociale afkeuring van gamen is enorm in sommige leeftijdscategorieën en wordt constant aangewakkerd door de meestal onterechte linken die de media maakt met hedendaagse criminele feiten. In deze context kan u zich inbeelden dat een gamer die voelt dat zijn gamen een gevaarlijke impact begint te krijgen op 
zijn leven (sociaal of fysiologisch) niet geneigd zal zijn hiervoor uit te komen. In het beste geval grijpt de naaste omgeving op tijd in, maar zelfs dan zal het vanuit een gevoel van onbegrip zijn als men zelf niet vertrouwd is met gaming, wat dan tot frustratie kan leiden bij beide partijen.

Verder is het de menselijke aard om een algemeen fenomeen te beoordelen aan zijn extreme vormen, waardoor hardcore gamen al automatisch de connotatie van verslaving meekrijgt. Gewelddadige games de bijklank van aanzetter tot geweld, enz… De perceptie doet zelden de waarheid eer aan.

De zondebok

En vanuit deze context wordt gaming al snel de motivator voor vele wandaden in de ogen van vele mensen. Zo werd Breivik volgens verschillende bronnen geïnspireerd door World of Warcraft en speelde hij Call of Duty, Modern Warfare als training voor de aanslag. Bij de recente rellen in London werd er door de media al snel een link gelegd tussen de rellen en het spel Grand Theft Auto (GTA).

Wie het manifest van breivik erop naleest zal echter al snel merken dat de aangehaalde games niet de reden of motivatie vormen voor de geplande aanslagen. Hij haalt World of warcraft aan als mogelijke dekmantel om lange tijd aan zijn plannen bezig te zijn zonder vragen rond zijn aanwezigheid uit te lokken. Hij gebruikte in zijn situatie World of Warcraft omdat hij zelf een fervent speler is van de game (zo geeft hij ook ergens in zijn manifest te kennen x aantal weken geraid (een speelvorm binnen WoW waarbij overwinning gebaseerd is op degelijk gebruik van synergieën tussen grote groepen spelers, tactiek en 
uithouding) te hebben met zijn guild). Nergens geeft hij een link aan dat de inhoud van WoW verbindt met de aanslagen. Men zou in zijn manifest evenzeer een andere tijdsbesteding kunnen lezen zoals de zelfstudie van één of ander vak of het schrijven van een boek (wat hij ook gebruikte).

Dat de  Call of Duty een oorlogsimulatiespel is, is algemeen bekend. En ja het spel poogt zo realistisch mogelijk wapengebruik, ed. na te bootsen. Men mag echter niet vergeten dat de nadruk in dit spel ligt op teamplay en tactiek, waardoor het eerder meer de richting van een sport uitgaat dan iets anders. U kan het vergelijken met paintball. Men simuleert daarbij ook echte wapengevechten, maar de troeven liggen eerder in het samenwerken om bepaalde doelen te bereiken. Dat men in COD (Call of Duty) de paintball-geweren grafisch laat uitzien als echte geweren, en de omgeving er laat uitzien als een echte warzone maakt het oorlogsgevoel gewoon makkelijker aan te nemen.

Dat Breivik dit spel aanhaalt als een goede training voor zijn aanslag lijkt me in zijn compendium eerder een excuus ten opzichte van zichzelf om dit spel te kunnen spelen. Breivik vindt zijn aanslag enorm belangrijk en regelt zijn leven hier ook duidelijk naar. Het lijkt erop dat het spelen van games hierop een uitzondering is. Hij is een verstokte gamer en kan moeilijk het gamen laten. In een bepaald deel zegt hij ‘zichzelf toe te laten’ een nieuwe expansie van WoW te spelen, hij geeft hier dus duidelijk aan dat hij het gamen niet echt vindt passen in zijn ‘project’, maar het toch niet kan laten. In een ander deel geeft hij ook het excuus aan zichzelf om wow te spelen om zijn moraal hoog te houden. Het lijkt me dan ook eerder dat men de aanrading als training eerder in die context moet zien, als excuus om zijn games toch te kunnen spelen hoewel het niet in zijn devotie aan zijn project past.

Verder kan ik niet anders dan fronsen als media kiezen om het topic games te linken met het wapengebruik van Breivik terwijl de dader een jarenlang lid was van de plaatselijke schietclub en de Noorse wetgeving het tamelijk makkelijk toelaat om lichte machinegeweren aan te kopen (zoals ik begrijp uit zijn tekst). Het is jammer dat een aanslag die zo doordrongen is van xenofobie op een zelfde xenofobe manier wordt benaderd als het gaat om gaming. We kennen het 
niet goed, we zien het als vreemd en de dader speelde games. Dan zullen de games er wel iets mee te maken hebben en kunnen we alles categoriseren als gevaarlijk.

Bij de laatste rellen in London werd er vanuit bepaalde Briste kranten ook de link gemaakt met GTA. Zonder aanleiding, zonder bewijs werd de link gelegd tussen het geweld en het spel. Geen enkele van de jongeren had deze link aangegeven en in GTA is het hoegenaamd niet mogelijk om een rel op te starten (zij die weten hoe mogen het me gaarne melden). Vanwaar dan deze verdachtmaking? Er waren nochtans veel andere mogelijke terreinen om aanleidingen voor de rellen te zoeken. De gigantische besparing van 75% bijvoorbeeld in jeugdhuizen en bendepreventieprojecten waardoor vele van die projecten integraal geschrapt weren , of misschien de harde aanpak van politie die iedereen mag fouilleren zonder aanleiding en door veel jongeren in de getroffen buurten als racistisch worden beschouwd. (waarmee ik helemaal niet de rellen wil goedkeuren (integendeel), maar men moet alle kanten durven bekijken). Of misschien de aangekondigde besparingen bij de politie waardoor er sowieso nog minder politie op straat zou zijn? Nee, in plaats daarvan gaan we er maar vanuit dat de jongeren geleerd hebben van GTA hoe ze rellen moeten vormen, winkels moeten plunderen en auto’s verbranden, en dat dan maar ook zullen doen.

Britse ‘kranten’ hebben nu niet bepaald de meest zuivere track record, maar meestal kan men door gewoon het vermoeden te wekken te weten over wat men spreekt (zoals hier), genoeg twijfel zaaien om te kunnen teren op de onwetendheid rond het thema. Want wie gaat de beschuldigingen weerleggen, wie gaat ons verdedigen? Gaming, en in het verlengde, wij gamers, zijn in deze one-liner media de zondebok bij uitstek.

Gamers Unite!

Inderdaad, wie gaat ons verdedigen? De game-industrie heeft voornamelijk commerciële doelen en onthoudt zich voor het overgrote deel van het publieke debat. Er is ook een moordende concurrentie tussen game-developers waardoor ze elkaar meestal argwanend in het oog houden. Elke vertegenwoordiging van de gaming-sector zal vanuit deze hoek trouwens sowieso ongeloofwaardig zijn, de andere bedrijven zullen de vertegenwoordiging bekritiseren als niet representatief voor de hele sector, en de publieke opinie zal het waarschijnlijk veroordelen wegens louter van commerciële hoek te komen.

De Gamers zelf langs de andere kant zijn juist getypeerd door een groot niveau van interactie op verschillende fora. Zij nemen wel deel aan debatten rond allerhande thema’s, maar beperken zich meestal tot hun eigen community, en maken zelden de stap naar andere niet-game gerelateerde fora. Er is ook een gezonde vorm van competitiviteit tussen de verschillende online community’s waardoor de ene groep het ook niet zal tolereren dat de andere hun zal vertegenwoordigen.

Toch is er ergens iets nodig. Een soort vertegenwoordiging, iets of iemand die ongefundeerde beschuldigingen kan weerleggen, duiden of in ieder geval becommentariëren. Een soort belangenbehartiging die het voor de sector in zijn geheel kan opnemen. Vele gamers spenderen makkelijk gemiddeld, meer dan 8 uur per week aan hun hobby, en we zijn een steeds groeiende groep. Vele sporten halen vele minder uren activiteit en kunnen rekenen op een nationale vertegenwoordiging die dan meestal nog gedeeltelijk of volledig gesubsidieerd wordt. Verder investeren gamers tamelijk veel in hun computers/consoles en games zelf. Waarom zou onze sector niet vertegenwoordigd en verdedigd kunnen worden? Zeker wanneer we vandaag zoveel ongefundeerde verdachtmaking naar gaming zien. Een vertegenwoordiging van heel de sector zal enorm breed zijn. De verschillende bedrijven zullen een plaats moeten krijgen, net zoals de verschillende grote gamers-groepen. En dan hebben we de opdelingen tussen de verschillende platformen (PC, consoles, handhelds,…) nog niet gemaakt.

Ik las enkele maanden terug dat enkele heren professionele gamers (ja dat bestaat) een soort gaming-universiteit willen oprichten binnen België. Ik weet niet hoe ver ze staan met hun plannen, maar wens ze enorm veel succes en hoop dat we daar in de nabije toekomst mogelijks de wortels zien voor een opstart van dergelijke vertegenwoordiging en belangenbehartiging.

take down
the paywall
steun ons nu!