Sinds het begin van het nieuwe jaar tekent zich een grote verandering af in de financiële markten: in plaats van ‘naar boven te smelten’ zoals we al jaren gewoon waren, zijn ze aan een neerwaartse beweging begonnen. Waarschijnlijk komen er nog enkele dead cat bounces, maar volgens vele economen is de globale schuldeconomie, o.a. als gevolg van gigantische geldcreatie uit het niets, een berenmarkt ingetreden. Een veelgehoorde voorspelling van deze analisten luidt dat de Grote Crash niet ver weg lijkt.
Zij vergissen zich, we zitten er midden in.
Je kan zoiets met zekerheid zeggen wanneer degenen die de crisis veroorzaakt hebben dat zelf met zoveel woorden zeggen. Laat ons er enkele uitpikken. Er is bijvoorbeeld de Royal Bank of Scotland die een “cataclysmisch” jaar voorspelt, of Richard Fisher van de Federal Reserve die toegeeft dat de FED de beurzen zodanig gemanipuleerd heeft dat we in een bubbel leven, of de Bank for International Settlements (BIS), de centrale bank der centrale banken, die in september en december 2015 waarschuwde dat een interestverhoging de ongemakkelijke rust in de markten zou “verstoren”. Er is ook de toenmalige hoofdeconoom van de BIS die zegt dat de economie nu in een slechtere staat is dan in 2008 en afstevent op een grote val.
Centrale bankiers en internationalisten zijn plotseling zo loslippig over de economische realiteit omdat ze de schuld willen afschuiven. Door ons nu af en toe te verwittigen, kunnen ze later pretenderen dat zij niet de daders zijn, maar dat ze ons wilden helpen.
Er zijn andere belangrijke feitelijkheden die een diepe crisis bevestigen:
- de fundamentals breken door de manipulatiedrempel. Regeringen en centrale banken kunnen geen artificiële vraag naar goederen en goed betaalde jobs creëren in een vallende economie. Ze kunnen wel de problemen i.v.m. vraag en aanbod verbergen achter valse getallen. Maritiem- en wegtransport zijn in steile afgang en olieconsumptie valt dramatisch;
- er is extreme volatiliteit op de beurzen die elke connectie met de realiteit verloren hebben;
- de implementering van het concept dat de ‘Clash of Civilizations’ wordt genoemd, m.a.w. het neoconservatieve verlangen naar een beschavingsclash. De strategie bestaat erin de sociale systemen, arbeidsmarkt, woonmarkt, enz. van westerse naties onder druk te zetten door miljoenen vluchtelingen met een verschillende cultuur te importeren, en een onvermijdelijke reactie bij de alsmaar meer vijandige bevolkingen teweeg te brengen, met een potentiële sociale implosie in de al verzwakte economieën als gevolg;
- logisch gevolg van het vorige: het openlijk bediscussiëren van totalitaire maatregelen. Wanneer corrupt leiderschap evolueert van stil despotisme naar meer open totalitarisme bevindt de samenleving zich in het finale stadium van een ineenstorting, niet in het begin ervan. Vooral de VS wordt langzaamaan gewurgd door subversieve legale verordeningen sinds de invoering van de zogenaamde “War on Terror”.
De wereld bevindt zich in alle domeinen in een neerwaartse spiraal, en er is niets dat erop wijst dat het plotseling terug “beter zal gaan”. Dit is geen doemporn, gewoon een nuchtere vaststelling van de feiten.
De voorspelling van de Russisch-Amerikaanse auteur Dmitry Orlov is dat dit alles zal leiden tot nog meer gewapende conflicten.
Ziehier zijn coherente analyse. Ze formuleert een visie die, in verschillende varianten, wereldwijd exponentieel terrein wint. De auteur neemt de VS onder de loep, maar het behoeft weinig verbeeldingskracht om zijn beschouwingen vrijwel naadloos naar Europa te transponeren.
Disclaimer: mainstream adepten voor wie de links-rechts/wij-zij verslaggeving de enige én ontegensprekelijk correcte weergave van de werkelijkheid is, doen er best aan hier te stoppen met lezen. Niemand heeft de intentie hun gemoedsrust in gevaar te brengen.
***********************************************************************************************
Wanneer men de koppen in de westerse hoofdstroommedia overloopt, en dan achter de eenrichtingsspiegel tuurt om ze te vergelijken met wat er echt gebeurt, kan men zich niet van de indruk ontdoen dat de Amerikaanse propagandisten, en al degenen die in hun zog volgen, alle middelen aanwenden om een rationaal te smeden voor militaire actie in een of andere vorm.
Of het nu het leveren van wapens is aan de grotendeels onbestaande of niet functionerende Oekraïense militairen, het organiseren van parades van Amerikaans militair materieel en troepen in de bijna volledige Russische stad van Narva in Estonia, enkele meters verwijderd van de Russische grens, het blootstellen aan gevaar van Amerikaanse “adviseurs” in delen van Irak die gecontroleerd worden door Islamistische militanten, (het laten neerschieten van een Russisch gevechtsvliegtuig door NAVO-bondgenoot Turkije, het militair binnendringen van de Iraanse territoriale wateren), men lijkt aan te sturen op oorlog.
De onverdroten inspanningen om de Koude Oorlog-hysterie op te zwepen tegen een essentieel passief Rusland lijken buiten alle proporties, vergeleken met de eigenlijke militaire dreiging die van Rusland uitgaat. (Ja, vrijwilligers en ammunitie sijpelen Oekraïne binnen over de Russische grens, maar dat is het zowat). Zuidelijker, lijken de inspanningen om de Syrische regering omver te werpen door het steunen en bewapenen van Islamistische radicalen mooi als een boemerang terug te keren.
Maar dat is het algemene patroon, nietwaar? Welke recente Amerikaanse militaire tussenkomst is niet afgelopen als een fiasco? Zou het niet kunnen dat mislukking niet enkel een optie is, maar eerder een vereiste?
Laat ons de start van deze eeuw kort overlopen.
Afghanistan, na de langste militaire campagne in de Amerikaanse geschiedenis, wordt teruggegeven aan de Taliban. Irak bestaat niet langer als een soevereine natie, maar is versplinterd in drie delen, waarvan er een gecontroleerd wordt door radicale islamisten. Egypte is democratisch hervormd in een militaire dictatuur. Libië is een niet functionerende staat te midden van een burgeroorlog. Oekraïne zal heel snel dezelfde weg opgaan; het is in een recordtijd herleid tot pauper status. Een omverwerping van de regering is er de oorzaak van dat Yemen de VS niet meer vriendelijk gezind is.
Dichter bij huis, gaan de dingen zodanig goed in de door de VS gedomineerde Centraal Amerikaanse landen van Guatemala, Honduras en El Salvador dat ze een vloed van vluchtelingen hebben veroorzaakt, die allemaal trachten de VS binnen te geraken, in de hoop enige vorm van toevlucht te vinden.
Wanneer we dit brede gamma van mislukkingen overschouwen, bestaan er twee manieren van interpretatie.
De eerste zegt dat de VS bureaucratie de meest incompetente is die men zich kan inbeelden, en er nooit in slaagt iets juist te doen.
Maar een andere interpretatie houdt in dat de VS niet slagen om een totaal andere reden: ze slagen niet omdat de resultaten geen belang hebben.
Als fiasco een probleem was, dan zou er toch ergens in het establishment een vorm van druk moeten ontstaan, en die druk om te slagen zou sporadisch tot beter prestaties leiden, die op zijn minst enkele gevallen van succes als gevolg zouden hebben?
Maar als fiasco helemaal géen probleem is, en er in de plaats daarvan een soort van druk om te mislukken bestaat, dan zullen we exact dat zien wat we nu zien.
Eigenlijk zou men kunnen stellen dat het de beperkte omvang van mislukking is die het probleem is.
Dat zou de oorlogspropaganda in de richting van Rusland verklaren, dat beschuldigd wordt van imperiale ambities (Rusland is niet geïnteresseerd in territoriale winst), en waarbij Vladimir Putin gedemoniseerd wordt (terwijl hij effectief en populair is) en men zich provocatief gedraagt bij de Russische grenzen (Rusland vaak beledigd maar doorgaans onbekommerd achterlatend).
Men zou kunnen betogen dat alle vorige slachtoffers van het VS-buitenlandbeleid – Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Yemen, zelfs Oekraïne – te klein zijn om mislukking te produceren die groot genoeg is om Amerika’s appetijt voor mislukking te bevredigen.
Rusland, anderzijds, vooral wanneer het gestimuleerd wordt te denken dat het geconfronteerd wordt met een soort nieuw, Amerikaanse-stijl-fascisme, heeft het vermogen de VS een buitenlands fiasco te leveren dat alle vorige nietig zal doen lijken.
Analisten hebben een verscheidenheid aan verklaringen voor Amerika’s hyperactief, buitensporig militarisme. Hier is de top drie:
- De VS-regering is de gevangene van het militair-industrieel complex, dat eist rijkelijk gefinancierd te worden. Motiveringen worden artificieel gecreëerd om dat resultaat te bekomen. Er lijkt een zekere druk te bestaan om wapens en legers te ontwerpen, maar zou het niet veel kost-effectiever zijn om een full-spectrum fiasco te bekomen door simpelweg al het geld te stelen en het ontwerpen van wapensystemen volledig over te slaan? Er moet dus iets anders aan de hand zijn.
- De VS militaire postuur is ontworpen om de Amerikanen te verzekeren van hun ingebeelde “full-spectrum dominantie” over de volledige planeet. Maar full-spectrum dominantie klinkt een beetje zoals “succes”, terwijl dat wat we zien full-spectrum fiasco is. Opnieuw, dit verhaal past niet bij de feiten.
- De VS handelen militair om de status van de VS dollar als globale reservemunt te beschermen. Maar de VS dollar is langzaam maar zeker zijn aantrekkelijkheid als reservemunt aan het verliezen, zoals betuigd wordt door China en Rusland die zo snel als mogelijk hun dollarreserves afladen, en in de plaats goud vergaren. Talrijke andere landen zijn arrangementen aangegaan met elkaar om het gebruik van de dollar af te bouwen in de internationale handel. De essentie van de zaak is dat er geen grote militaire machine nodig is om iemands nationale munt door het toilet te spoelen, dus opnieuw, er moet iets anders aan de hand zijn.
Er zijn vele andere verklaringen in omloop, maar geen enkele verklaart het feit dat het doel van dit militarisme mislukking lijkt te zijn.
Mogelijk volstaat een eenvoudigere uitleg? Wat dacht je hiervan:
De VS heeft zijn onafhankelijkheid opgegeven, ten bate van een kliek van financiële oligarchen. Omdat ze aan niemand verantwoording moeten afleggen, heeft deze Amerikaanse (en internationale) oligarchie de financiële conditie van het land geruïneerd, met duizelingwekkende schuldniveaus, de vernietiging van spaar-en pensioengelden, de ontwaarding van de munt, enzoverder, als gevolg.
Het onvermijdelijke eindspel is dat de Federal Reserve (tezamen met de centrale banken van andere “ontwikkelde economieën”) alle soevereine schulduitgifte beëindigt met geld dat ze voor dat doel print, en dat leidt onvermijdelijk tot hyperinflatie en nationaal bankroet.
Een zeer speciale set van condities heeft verhinderd dat hyperinflatie en nationaal bankroet al zijn ingetreden, maar dat betekent niet dat dat niet zullen gebeuren, want dat is wat, vroeg of laat, altijd gebeurt.
Laat ons nu veronderstellen dat een financiële oligarchie de controle van het land heeft overgenomen, en dat ze, omdat ze haar eigen begeertes niet kan controleren, zichzelf vastrijdt.
Dan zou het zinnig zijn dat ze over een soort reserveplan beschikt voor de dag dat het gehele financiële kaartenhuis in elkaar stort. Dit plan, in zijn ideale vorm, moet op een effectieve manier elke kans tot opstand van de vertrappelde massa’s beteugelen, en de oligarchie in staat stellen om haar veiligheid te handhaven en haar rijkdom te vrijwaren.
Vrede is fijn zolang ze het gepeupel met brood en spelen kan voorzien, maar wanneer de financiële ramp de economie doet bezwijken en brood en spelen schaars worden, is oorlog een handige terugval.
Elke rationaal voor oorlog zal werken, of het nu terroristen zijn (buitenlandse of binnenlandse), Grote Boeman Rusland, vreemdelingenstromen of hallucinerende ruimtewezens. Militair succes is onbelangrijk.
Mislukking is zelfs beter dan succes om de orde te bewaren, want het maakt het mogelijk nieuwe veiligheidsmaatregelen door te voeren. Verschillende trainingsoefeningen, zoals de militaire bezetting van Boston na de geënsceneerde aanslagen op de Boston Marathon, hebben al plaatsgegrepen. De surveillance infrastructuur en het gedeeltelijk geprivatiseerde detentie-industrieel complex om de ongewensten op te sluiten zijn al aanwezig.
Een enorme mislukking zou de beste motivering bieden om de economie op oorlogsvoet te plaatsen, een staat van beleg op te leggen, de dissidentie te onderdrukken, “extremistische” politieke activiteit buiten de wet te stellen, enzoverder.
En dat is wat we mogelijk moeten verwachten. Financiële ineenstorting is reeds ingebakken en het is slechts een kwestie van tijd vooraleer ze plaatsgrijpt; ze precipiteert commerciële ineenstorting wanneer globale bevoorradingslijnen ophouden met functioneren.
Politieke ineenstorting zal men trachten te voorkomen, door zo veel mogelijk oorlogen te starten, door een brede achtergrond van mislukking te produceren, die moet dienen als een rationaal voor allerlei “noodmaatregelen”, die allemaal slechts één doel zullen hebben: rebellie onderdrukken en de oligarchie aan de macht houden.
Buiten de VS zal het erop lijken dat de Amerkanen de boel opblazen: landen, dingen, onschuldige bijstanders, zelfs zichzelf (want, zoals je weet, dat werkt blijkbaar ook). Voor wie van buitenaf in Amerika’s hal van eenrichtingsspiegels kijkt, zal het lijken op een land dat gek geworden is; maar daar lijkt het hoe dan ook al op.
En binnenin de hal van eenrichtingsspiegels zal het lijken of moedige verdedigers van “de vrijheid en onze waarden” in gevecht zijn met onverzoenlijke vijanden rondom de wereld. De meeste mensen zullen gedwee blijven en met hun vlaggetjes zwaaien.
Dmitry Orlov
********************************************************************************************
Dit artikel verscheen in maart 2015 en werd op 12 januari 2016 terug in omloop gebracht. http://cluborlov.blogspot.mx/2016/01/financial-collapse-leads-to-war.html#more
“Het kan me niet schelen welke marionet men op de Engelse troon zet om te regeren over een imperium waarin de zon nooit ondergaat. De man die de Britse geldvoorziening bestuurt, bestuurt het Britse Rijk. Ik ben die man.”
Mayer de Rothschild (1840-1915)
“Sommigen geloven zelfs dat we deel uitmaken van een geheime kabal die werkt tegen de belangen van de Verenigde Staten. Ze karakteriseren mijn familie en mezelf als ‘internationalisten’ en zeggen dat we samenzweren met anderen in de wereld naar een meer geïntegreerde globale politieke en economische structuur – één wereld als het ware. Als dat de beschuldiging is dan pleit ik schuldig, en ik ben er fier op.”
David Rockefeller in zijn Memoirs (2003)
Enkele jaren geleden gaf de toenmalige voorzitter van The Federal Reserve, Alan Greenspan, voor de televisie toe wat velen weten – dat de FED boven de wet staat en aan niemand, ook niet aan de regering, verantwoording verschuldigd is. https://www.youtube.com/watch?v=ol3mEe8TH7w
