“Het gaat goed met de Belgische
cinema.” Het is een uitspraak die u de voorbije jaren wel eens meer kon
lezen of horen. De Dardennes die vriend aan huis zijn in Cannes,
Matthias Schoenaerts die steeds meer internationale faam geniet, de
hogere vertegenwoordiging van vrouwelijke regisseurs in het Belgische
filmlandschap, Rundskop en The Broken Circle Breakdown die
genomineerd werden voor de Oscar voor beste niet-Engelstalige film, Van
Looy en Roskam die Hollywoodprenten inblikken, kassarecords voor
Belgische films in de grote cinemacomplexen, steeds meer kleinschalige
prenten halen officiële bioscoopreleases (ook al blijven de bezoekers
daar nog steeds erg laag) en worden vertoond op internationale
filmfestivals,… Of die positieve tendens zich ook vertaalt naar de
kwaliteit van de films is uiteraard een ander paar mouwen. De inspiratie
van de Dardennes is al even zoek, Van Looy blikte een draak van een
film in met The Loft en vaak lijkt er toch meer marketing dan
inhoud achter het kassucces van bepaalde films te zitten (cf. Verheyen
en Coninx bezitten (tegenwoordig) meer naambekendheid dan talent en Kampioen Zijn Blijft Plezant! was de meest bezochte Belgische film sinds Loft).
Het succes is dus niet zelden een holle doos. Wat er zich in de
schaduwen van dat succes afspeelt, is echter wel interessant. Zonder
garantie op kwaliteit zie je daar wel een pak meer artistieke vrijheid,
meer authenticiteit en meer experiment. De kant-en-klare pap mag
tegenwoordig dan wel verkocht worden in sexy verpakkingen, de inhoud is
vaak niet meer dan de welbekende recepten. Enter Jonas Govaerts en, niet
onbelangrijk, Nicolas Karakatsanis. De eerste u misschien bekend als
ex-gitarist van The Hickey Underworld, de tweede maakte zijn faam als
cameraman van o.a. Linkeroever, Lost Persons Area en Rundskop. Naast Welp kon Karakatsanis’ naam dit jaar ook gezien worden op de credits van Violet, The Drop en The Loft.
Govaerts en Karakatsanis zijn erin geslaagd het horrorgenre in ons land
(weer) een plaatsje te geven in het mainstream circuit. Het is
vermoedelijk geleden van het (amper gekende) The Flemish Vampire
uit 2007 dat er een Vlaamse horrorfilm in de grotere zalen gedraaid
heeft. Niet dat het genre in ons land dood was. Onder meer Fabrice Du
Welz, Hélène Cattet & Bruno Forzani en Joël Rabijns & Yves
Sondermeier hielden het in leven.
Maar Welp dus. Zonder enige twijfel één van dé horrorfilms van
het jaar. Dat zullen we hoe dan ook geweten hebben nu de film ook haar
eigen commotie wist te veroorzaken. De “Kinderen Toegelaten” rating heeft al heel wat debat opgewekt, niet zelden met een hoge dosis verontwaardiging. De KT-rating is tevens de aanleiding geweest voor populistisch politiek opportunisme.
Behalve Gatz’ poging om strengere controles door te voeren (één van de
niet-uitgesproken gevolgen van zijn “modernisering”), is alles aangaande
Welp echter fictieve horror. Iets wat een gemiddeld kind van 12
jaar en ouder in deze tijden echt wel begrijpt. Om het even te schetsen
met een persoonlijke anekdote: toen ik 12 was, ben ik gaan kijken naar
de KNT-films The Sixth Sense, Final Destination en Deep in the Woods.
Mits voldoende strategie was binnenglippen in KNT-films echt geen
moeite. Die tactiek heb ik nadien nog talloze malen overgedaan met o.a. The Ring, Resident Evil, Ghost Ship, Final Destination 2 en Wrong Turn.
Trauma’s heb ik er nooit aan over gehouden. Nachtmerries veroorzaakt
door films waren me daarentegen niet vreemd – ik heb ‘s nachts hevige,
slapeloze en angstige episodes ervaren, alleen waren de “boosdoeners”
onder meer de Oscarwinnaar Gandhi en de IMAX-voorstelling van de documentaire Ring of Fire.
Wat ik maar wil zeggen, is dat ieder kind anders is. Zeker voor een
hedendaagse 12 tot 16-jarige is al dat structurele paternalisme nergens
voor nodig.
Het is natuurlijk iets anders om met kinderen jonger dan 12 jaar naar Welp
te gaan kijken (ook al blijft die leeftijdsgrens arbitrair). Dat is
echter ook wat de filmkeuringscommissie meedeelde. Een “Kinderen
Toegelaten” rating impliceert dus niet dat de scoutsleiding met haar
welpen (leeftijd van 7 tot 11 jaar) naar Welp kan gaan kijken. Of anders: ze kunnen
wel, maar het is op verantwoordelijkheid van de begeleiders. Kinderen
onder de 12 jaar kunnen in alle geval niet zonder toezicht binnen.
Tenzij ze inventief genoeg zijn natuurlijk. En dan is dat ook gewoon zo.
Een 8-jarige die kost wat kost Welp wil zien, zal die ook kunnen zien. Tot zover mijn kijk op dit debat.
Als film is Welp alleszins een absoluut plezier, zéker voor
horrorliefhebbers. Met een fenomenale soundtrack (niet zelden
geïnspireerd door giallo films), pulperige dialogen, een relatief hoge
dosis bloedvergieten (doch niet de gore die men lijkt te suggereren in de media), zeer atmosferische cinematografie en authentiek acteerspel is Welp het strafste stukje cinema dat we dit jaar al zagen van Belgische makelij (nipt gevolgd door Je Suis à Toi).
Over de inhoud wil ik niet al te veel weggeven omdat het
verrassingseffect van de film een deel van de ervaring maakt. U weet dat
het over een scoutskamp gaat. U weet dat het zich afspeelt in de
Ardennen. U weet dat het om horror gaat. Als dat u aanspreekt, ga deze
film dan zeker bekijken. Met Halloween in het verschiet, is een avondje
goed griezelen een leuk verzetje. Al een geluk dat de middelbare
scholieren dit jaar minstens één horrorprent probleemloos kunnen
bezoeken tijdens het Allerheiligenverlof!
