8  maart is Vrouwendag. Een extreem-linkse jonge politica uit Leuven maakt op Facebook reclame voor de crèche, voor meer betaalbare crèches, met een selfie-filmpje gemaakt terwijl ze haar kinderwagen naar de opvang duwt in de morgen. De crèche, toch nog altijd de plek waar een baby zoveel niét leert dat de verstandige, toegewijde moeder en vader hem wél konden leren. Jonge, kleine kinderen de nabijheid van het ouderlijke lichaam en de voortdurende aanspraak onthouden, om zich op een carr!ère toe te leggen, het lijkt niet het beste idee dat is doorgebroken sinds de tweede wereldoorlog, en sinds de jaren negentig gaandeweg de norm is geworden. Er is positieve evidentie om te stellen dat jonge mannen en vrouwen alleen in veilige, warme hechting een ijzersterk fundament kunnen vinden; en wie te ver afwijkt van deze natuurlijke, traditionele norm, loopt verhoogd risico op veel verdriet voor zichzelf en zijn kinderen. Wie niet alleen krachtige smartphones wil, maar ook sterke mensen, toch het evidente ultieme fundament van de sterke maatschappij, zal best eens buiten de crèche-box denken.

Het menselijke gemis dat ontstaat door wat we even zullen benoemen als een “crèche-opvoeding”, strekt zich uit over een waaier van waarden en omgangsvormen.

– Zoals de Moedertaal. Zou het dalende cijfer voor taalbeheersing dat recent naar boven kwam, niets te maken hebben met het feit dat nog weinig moeders hun baby’s zelf opvoeden, toespreken en voorlezen?

– Zoals een Geweten, het onderscheid tussen goed en kwaad. Toch een fundament van elke fatsoenlijke samenleving…

Van de vader zal het kind dit veel minder leren. De vader stuwt het kind gewoonlijk naar eigenbelang. De moeder bezit als vrouwelijke mens een grotere dosis Empathie en medeleven met de kleinen. Dat is wetenschappelijke seksuologische kennis die met de komst van de politieke agenda van “genderspecialisten” is ondergesneeuwd.

– De toegewijde Moeder leert haar kinderen, liefst met de hulp van ooms, tantes, grootouders en buren natuurlijk, ook essentieel Respect.

Zelfbeheersing. Respect voor andere personen en voor bezit van anderen en van de gemeenschap.

Vandaag zie je dat in tegenstelling tot de jaren zeventig, het Zwerfvuil danig is toegenomen. Het opruimen kost de gemeenschap miljoenen.

Dat is nog maar één klein voorbeeld van de kost van mensen die rondgaan met minder respect, eerbied en zelfbeheersing. Er zijn er na onderzoek ongetwijfeld honderden te vinden en te beschrijven.

Om voorlopig nog van de gevolgen beperkte affectie voor negen lichaams-vreemde kindjes per begeleider niet te gewagen.

Een mentale ruggengraat krijgt het kind juist door enkele volle jaren van aanhoudend intiem contact met het moederlichaam!

Deze trend, waarbij sommige vrouwen wild en blind de mannelijke mens nalopen en na-apen, kost onze samenleving waarschijnlijk toch minstens zoveel als hij opbrengt?

Leve de #opvoeding

Leve de #familie

Leve de #moeder

_____________________

“De Toekomst

Wordt gemaakt

In de

Kinderkamers”

~ Madeleine Albright,

Minister Buitenlandse Zaken, USA

Secretary of State Madeleine Allbright

Official State Portrait – Public Domain

Madeleine Albright koos ervoor eerst de kinderen die zij met haar man had, op te voeden, en pas daarna carrière te maken, zo las ik.

Het kan. Waar een wil is, is een weg.

________________________________

Vergeet het immense belang van de veilige hechting niet

Onlangs werd Charlotte De Bruyne geïnterviewd in De Standaard. Over het gezin waarin ze opgroeide, zegt de actrice:

“Mijn kindertijd is vooral een ijzersterk fundament gebleken.

Ik ben, zoals men zegt, veilig gehecht.”

Wel, neem het van mij aan: veilige hechting, dat krijg je niet gratis bij je kinderen.

Het klinkt misschien als vloeken in de kerk, maar dat moet vandaag kunnen:

veilige hechting realiseren, dat vraagt een stukje opoffering.

Of in meer hedendaagse termen: dat vraagt tijd, inzet, toewijding, nabijheid, en warme, tastbare liefde.

En dus het opgeven van een stuk vrijheid en autonomie… vanwege de ouders.

En dan in de eerste plaats bij de moeder. Van wie het lichaam dat het kind heeft laten groeien gedurende negen maanden,

de vanzelfsprekende veilige haven is na de geboorte.

Uitdaging

Dit warme, nabije opvoeden lijkt een goed idee, een uitdaging, een aandachtspunt en een werkpuntje dat ik wil voorleggen aan ieder die  het volgende kan bedenken.

Dat over de lange termijn elke gemeenschap, in de eerste plaats de onze, niet alleen gebaat is bij krachtige computerchips of een performante economie,

hoe belangrijk dit ook is,  maar vooral bij

sterke mensen.

_______________

Toemaatje: de brave new world van de crèche(crisis)

In geschreven dialoog met Line De Witte heb ik mijn kritische waarschuwingen op volgende manier verder geëxpliciteerd.

De politica zegt terecht dat we samen gebaat zijn dat er goede, genoeg en betaalbare kinderopvang komt. Ja, voor een deel van de populatie.  Maar de crèchecrisis maakt duidelijk dat dit nieuwe model scheppen, dat zo afwijkt van de traditie en wat natuurvolken doen, geen sinecure is.

De directe kosten zijn enorm. En een goede kwaliteit van opvoeden bereiken is allerminst eenvoudig gebleken. Hoe goed kan je een vervangmoeder/ouder zijn voor vaak niet minder dan negen kleintjes tegelijk?  En dan is er nog geen woord gezegd over de grote kosten die onvoldoende gekoesterde jongeren voor de samenleving later in hun leven meebrengen. Ik heb persoonlijk jonge mensen opgevangen aan de algemene hulplijn die aan automutilatie deden; zelfverminking, een schrijnend probleem. Dat in de traditionele maatschappij vreemd genoeg niet voorkwam. Idem met comazuipen of zelfdodingsplannen op zo jonge leeftijd als tien jaar. Tijdens een webinar met de befaamde kinderarts Peter Adriaenssens leerden wij het nieuwe feit dat sinds enkele jaren zowat elke week een kind van een jaar of tien bij de Spoed voor mentale problemen aan de deur staat met zulke voornemens… Diepe ellende die in de tijd van de mama die altijd thuis was, onbekend was.

Het gaat inderdaad niet alleen over een grote economische kost. Te weinig moederen (en vaderlijke nabijheid) mogen ontvangen, dat maakt dat sommige kinderen op latere leeftijd door de hel moeten. Een nog te weinig besproken calvarieberg van leed.

Lijden dat overigens ook de mannen en vrouwen met kinderen bedreigt die de rol van vader of moeder niet zeer ernstig, niet met de te verwachten grote toewijding verkiezen op te nemen. Ik heb persoonlijk een succesvolle bedrijfsleider uit West-Vlaanderen gekend, van wie de zoon zich ge-zelfmoord had. Die brave man heeft die zware kwetsuur de rest van zijn leven meegedragen. Ik zie mij nog staan naast de grote Duitse wagen, de grootste in het assortiment, op de parking van Flanders Expo. De man zag mijn bewonderende blik, waarop hij zei: “Een mooie wagen maakt niet gelukkig, Stefaan…” Intussen is Yves zelf ook gestorven; hij heeft zich waarschijnlijk na de familietragedie de hele tijd de vraag gesteld: “Had ik onze zoon kunnen redden, als ik niet zulke afwezige vader was geweest?”

Emancipatie en carrière boven alles en toch voor kinderen kiezen? Ik vrees dat dit een goed recept is voor veel verdriet.

Ik ben het met de politica eens dat de peergroep, de leeftijdsgenoten onmisbaar zijn. Maar dat geldt vooral voor tieners. Op school moet daar voldoende ruimte voor komen, voor socialiseren.  Kennis alleen is niet genoeg. Maar kindjes van beneden de vier jaar hebben m.i  voor eens en altijd het meeste aan toegewijde ouders en in de eerste plaats moeders.

Ik heb uw videoboodschap bekeken en gelezen  Ik hoop dat je mijn blog ook leest en overdenkt.  De maatschappij is beslist gebaat bij goede en voldoende opvang voor moeders zonder sterke moederlijke roeping. Ten dienste van mama’s en papa’s met een intellectuele, artistieke, politieke of andere carrière-roeping. Maar als alle vrouwen voor geld gaan werken, zie ik het niet goed komen met mens en maatschappij.

De aantrekkingskracht van een geldloon en vrijheid is enorm groot.

Maar afwezige vaders en moeders, dat is het laatste wat baby’s en kleine kinderen nodig hebben.

De vermarkting van alles stoot op haar grenzen. Ook juist op de natuurlijke grenzen van wat de mens nodig heeft.

Ook juist op het vlak van nestwarmte, veilige hechting en opvoeding. Toch?

________________________________

Illustratie: prof em. Piet Nijs. Arts psycholoog en seksuoloog

© Stef Hublou Solfrian- 2023

Bij de cartoon

Als wij een gemeenschap van warme mensen willen worden,

moeten wij misschien toch onze kinderen in de ‘nestjaren’ volop warmte geven.

Ook als dit offers vraagt op het vlak van vrije tijd en carrière.