Het is een harde realtiteit, vormgegeven door protagonisten die en schimmig spel vertolken zonder schaamte en antagonisten die levensloos voor zich uit staren. Wachtend op de volgende vernedering. Niet bij machte om de neerwaartse trend te breken.
Langs de ene kant heb je een volk dat snakt naar leiderschap. Een hogere organisatie om in te geloven. Een nobel gemeenschappelijk doel dat ons allen kan verbinden tot een harmonieuze samenleving.
Aan de andere kant van het spectrum heb je L’ancien régime dat het democratisch systeem als een zelfbedruipende kraan aanziet. Een waterbron in de woestijn die magischerwijs de eindigheid van zijn voorraad niet hoeft te erkennen. Desnoods aangevuld met mensentranen als de bodem dan toch in zicht is.
Hoe is het zo ver kunnen komen? Wat is er nodig om dit systeemfalen te stuiten?
De verliezers binnen dit systeem die, vaak per toeval, werden ontmaskerd, worden nu te prooie gegooid voor het publiek. De opiniepagina’s als modern amfitheater. De sociale media als rechter en beul. Maar wat met de klassieke media? Waarom hun focus op deze verstotenen? Waarom niet verder graven. Het is immers duidelijk dat de rangen zich achter elke nieuwe horige weet te sluiten.
Het verzamelde journaille, het korps met pen en macbook, camera en haargel. De Vierde macht als woordvoerder van het systeem in plek van klankbord. Een verpletterende verantwoordelijkheid die al generaties lang vrolijk genegeerd kon worden wegens andere belangen. Het is die samenwerking tussen politiek en media die ons als mens kon verdoven in een semi-bewustzijn.
Nieuwsdiensten die gaandeweg niets meer bleken te zijn dan PR-services, met of zonder kleur. Ter verstrooiing wat stof opgooiend zodat niemand let op het gegraai op de vloer.
En plots doemt dan de ergste nachtmerrie op. Nieuwe media die bestaande structuren desruptief doorheen schudden en de mensen uit hun lange winterslaap blaast. De grijpende handen op de grond worden plots zichtbaar. Angstzweet stijgt op en flitsende ogen ontwijken elke vorm van oogcontact.
Het antwoord laat zich raden. Alle verliezers van dit politiek spel op de brandstapel en hopen dat de orde van de dag snel terug gehoor krijgt. Vervet in de illusie van de absolute controle, blokken ze elke vorm van zelfreflectie. Budget voor onderzoeksjournalistiek weer hopeloos verspillend aan een zoveelste verslag van woordewisselingen zonder inhoud. nietszeggende verklaringen voorzien van klank, beeld en tekst.
Het is maar goed dat hun proces gaandeweg ook nog wel zal volgen. Hiervoor waken de markt-economische krachten. Het veranderend medialandschap vol creatieve, onafhankelijke bewegingen en onbesmette verslaggevers heeft geen plaats voor nostalgie of ander misplaatst sentiment. Wat rest is de irrelevantie. Niets triester dan een clown zonder publiek.