Is de Homo sapiens teveel in een “schelpdier” aan het veranderen in Vlaanderen? Ik had het voorrecht op een dag les te krijgen van psychotherapeut, schrijver en ervaringsdeskundige in depressie, Bob Vansant; ik had toen zelf al heel wat stormen en woestijnvlakten achter de rug en was zeer verwonderd en verheugd de mooie mens bij het begin van de les in volledige stilte op het bord te zien schrijven: “EXPRESSIE IS HET BESTE MIDDEL TEGEN DEPRESSIE”.
… Sinds die dag doe ik nog bewuster aan expressie; in mijn jachthoornspel; in fotografie (die ik deel op verschillende media); in mijn teksten; in ont-moeting en gesprekken; in dans (te weinig); in wandelingen (ik kan inderdaad veel van mij af-stappen); en zelfs in tranen, bij gelegenheid. Manu Keirse, expert inzake verlies en verdriet beheren en verwerken schrijft terecht: het verdriet en de pijn moeten “naar buiten” en tranen zijn ook een heel natuurlijke manier van uit-drukken. Persoonlijk trek ik mij wat dit laatste betreft, tegen de tijdsgeest, ook op aan het voorbeeld van Churchill, die snel ontroerd was, ondanks/dankzij zijn legendarische karaktersterkte, eruditie, besluitvaardigheid en grootse persoonlijkheid.
In eenzelfde lijn, die pleit voor vormen van “wendbaarheid” in plaats van de stellingenoorlog, de burcht, deel ik graag nog een link naar een aflevering van “Zwijgen is geen optie” waarin Josse De Pauw een vinger op een wonde legt. In zijn woorden: “De Vrijheid, niet het Geld”.
Ja… “Nieuwsgierige alertheid en gezonde (zelf)twijfel” versus de “cultus van dadendrang” (Goethe): raak van deze oude rakker De Pauw! – Ik schreef overigens ooit een hoofdstuk in een boek waarin dit naast eentje van de wijze en levensechte theatermaker kwam te staan: “Het stiltegebied als therapiehuis voor het Zieke Dier” in “Stilte werkt” (uitg. Centrum Waerbeke, 2003). Volgens de betreffende databank is ons boek momenteel nog in een 38 openbare bibliotheken te vinden.- https://zwijgenisgeenoptie.be/Josse-De-Pauw/
Mag ik een klein moreel advies geven, tenslotte? Laat ons erover waken niet in een soort civiele “Tankbestuurder” te veranderen. Open van geest, ontvankelijk blijven, in plaats van een persoonlijke politiek te volgen van ons terugtrekken in onze huizen en auto’s, dat lijkt mij een ideaal. Geregeld een wandelingetje maken in je wijk, waarbij je ogen en oren de kost geeft en mensen een beleefde begroeting geeft, dat zou al een interessant verschil betekenen. Sociaal en ook voor de eigen gezondheid. Mentaal en voor ons dierbare lijf.
