“Hoe pakken we de torenhoge jongerenwerkloosheid in Europa aan? Over die vraag bogen politici, experts en jongeren zich tijdens de jongerenconferentie Yfactor van de EU. “De Europese jeugdwerkloosheid kost ons 187 miljard euro.”
Zo’n zes miljoen Europese jongeren tussen de 15 en 24 jaar zijn momenteel werkloos. Daarmee scoort de Europese jeugdwerkloosheid procentueel (21%) zelfs dubbel zo hoog als de normale werkloosheid in Europa (9%). Waar liggen de oorzaken, en nog belangrijker, wat zijn de oplossingen?”
187 miljard
Dat landen als Spanje en Griekenland de ranglijsten aanvoeren met jeugdwerkloosheidpercentages rond de vijftig percent, is op zich geen verrassing. De eurocrisis is één van de voornaamste oorzaken waardoor jongeren werkloos zijn. Lidstaten die minder hard getroffen zijn, scoren opvallend beter waardoor een enorme kloof binnen de EU ontstaat.
Nederland (9,6%) en Duitsland (7,2%) behoren tot de betere leerlingen van de klas. België schommelt met zijn 22% rond het Europese gemiddelde. “De zes miljoen jonge Europese werklozen kosten ons 187 miljard euro”, aldus professor Mike Campbell, researcher voor het Europese URBACT Job Generation Project, dat zich focust op werkloosheid.
Een aantal elementen keren steeds terug. Het stimuleren van ondernemerschap bij de jeugd, het gemakkelijker toekennen van financiële leningen aan jonge starters of het belonen van bedrijven die post-graduaten aannemen.
De mogelijkheden om de jeugdwerkloosheid de kop in te drukken, lijken legio. “Toch bestaat er geen wonderoplossing”, zegt Simoncini. “Er is geen quick fix. Er zijn enkel een hele hoop maatregelen waarvan we hopen dat ze op langere termijn bijdragen aan de werkgelegenheid voor jongeren.”
http://www.stampmedia.be/2015/02/gezocht-oplossingen-voor-het-europese-jeugdwerkloosheidsvraagstuk/
Arbeidsduurvermindering en -herverdeling is de enige logische grootschalige oplossing, nu en steeds meer in de loop van de komende decennia. Er is geld genoeg daarvoor, of toch in de rijkere helft van de 27-28. De bedrijven, de vermogenden en de 30 % of zo best verdienenden moeten zelfs niet echt inleveren, gewoonweg tevreden zijn met wat “minder meer”.
Als er in de EU ook maar 10 % extra banen zouden gecreëerd worden op minstens 10 jaar, dan zijn het er ruim 20 miljoen. Genoeg voor alle jeugdigen, heel wat 50-plussers, en ook nog eens tal van gehandicapten, zieken, nieuwelingen, … Nee, niet in één handomdraai, maar juist daarom niet of waarom uitstellen?! Niet bang genoeg zeker? Of toch? Weet ik veel wat ze nu uit de grond van hun hart menen of wat ze zeggen omdat het zo hoort, of omdat de verkiezingen eraan komen …
“Het is wel belangrijk bij de verduurzaming de burgers niet te vergeten, al genereert de transitie 2 procent groei en veel nieuwe banen. ‘Ik heb grote zorgen over het Amerikaanse klimaatbeleid, maar we kunnen wat van de VS leren. Veel mensen stemden op Trump omdat ze vrezen de verliezers van de groene revolutie te worden. Dat moeten we in Europa voorkomen, door mensen die straks wellicht hun baan verliezen alternatieven te bieden.'”
Dixit Sharon Dijksma van de Pvd – jawel – Arbeid. Maar waarom die “straks”? Toch een blijk van oogkleppen?
Oh ja, het gaat uitstekend in Nederland.
“Van de mensen van 15 tot 75 jaar hebben er ruim 4,3 miljoen geen betaald werk. Van hen zijn er 482 duizend werkloos en bijna 3,9 miljoen mensen zijn niet op zoek of niet direct beschikbaar voor werk. In deze laatste groep zijn vrouwen met 2,2 miljoen in de meerderheid.”
https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2017/03/werkloosheid-daalt-verder-in-december
Is dat een eufemisme, “niet direct beschikbaar”?
“Eind december kregen 467.000 personen een bijstandsuitkering. Dat waren er 18.000 meer dan een jaar eerder. Per saldo is alleen het aantal bijstandsontvangers met een niet-westerse achtergrond toegenomen. Bij mensen met een Nederlandse of westerse achtergrond was juist sprake van een daling.
Natuurlijk zal het niemand verbazen dat veel van die professionele bankzitters ‘asielzoekers’ zijn (of eigenlijk: buitenlandse avonturiers die begrijpen dat ze in Nederland bakken met geld kunnen krijgen van het kabinet Rutte II). Als we geen last hadden van massa-immigratie van kansarme nepasielzoekers zou het aantal bijstandstrekkers juist zijn afgenomen; gewone Nederlanders willen namelijk maar wat graag aan de slag.”
Dit is wat extreem-rechts daarvan maakt.
Precies alsof die mensen niet een toekomst willen uitbouwen – hetgeen niet echt kan met een uitkering – terug in eigen land, waar het hopelijk tijdelijk maar niet kan, of waar dan ook het veilig is. In tal van arme landen is het de gewoonte dat de uitzendeling, die vaak vertrokken is met een smak oversteekgeld verzameld door familie, eens aan de slag al de investeerders mee gaat onderhouden. Juist of ook daarom willen ze juist heel erg aan de slag, maar krijgen ze die kans? En hoe groot is de kans op snelle en verregaande integratie erzonder?
http://nos.nl/artikel/2157065-steeds-meer-nederlanders-komen-niet-uit-armoede.html
“Het totale aantal armen is met 1,2 miljoen mensen stabiel gebleven. Het wordt vooral een probleem als het lang duurt. Het trieste nieuws is dat juist die groep groter is geworden.”
Vooral vijftigers hebben moeite om uit zo’n situatie te komen, zelfs nu er meer banen bij komen. “Als je 50 bent en je je baan kwijtraakt, is het niet zo makkelijk om weer aan het werk te komen”, aldus Van Mulligen. “In 2015 was het economisch herstel pril. De extra banen gingen vooral naar jongeren. Mensen van boven de 50 staan achteraan op de arbeidsmarkt.”
Wie echt geeft om de armoedigen, geeft ze een duurzame baan, al is het maar halftijds, zolang het maar geen slavenarbeid is. Een volledige tewerkstelling hoeft en kan niet, maar minstens 80 %, dat moet toch haalbaar zijn? Gewoon een kwestie van gezond verstand en je niet blind staren op de zichtbare kosten van het actief houden, maar ook rekening houden met de moeilijker aan te tonen maar wel degelijk enorm oplopende extra kosten van het op de zitbank zetten van een aantal minder getalenteerde of fitte spelers.
Niet eens het “ergste” , maar wel een erg duur voorbeeld.
http://www.managementimpact.nl/hrm/artikel/2012/4/ongemotiveerdheid-kost-15-miljard-euro-1011530
“Ongemotiveerde medewerkers omvat een van de grootste kostenposten binnen organisaties. Het hieraan gerelateerde verlies wordt, op basis van onderzoek in 2006, voor Nederland geschat op 15 miljard euro per jaar.
Dat verlies heeft te maken met mentaal verzuim, stress en wantrouwen binnen de organisatie. Mentaal verzuim is aanwezig zijn op het werk maar niet innerlijk betrokken zijn vanwege een gebrek aan passie en zingeving en daardoor niet optimaal functioneren.”
Een pak goedkoper – oef – is dit:
“Meer dan 6,5 miljard euro. Zoveel geeft de Nederlandse overheid ieder jaar uit om werklozen aan een baan te helpen. Over de effectiviteit zijn twee dingen bekend: óf het helpt nagenoeg niets, óf het is onduidelijk of het helpt. Waarom blijven we er dan toch halsstarrig in geloven?”
In 2008 kwam professor Jouke van Dijk met een bizarre rekensom: de reïntegratie van één langdurig werkloze kost gemiddeld 537.000 euro. Dat zijn meer dan vijftien modale jaarsalarissen. Toenmalig staatssecretaris Ahmed Aboutaleb (Sociale Zaken, PvdA) en zijn partijgenoot, de Amsterdamse wethouder Freek Ossel, reageerden woedend op deze berekening. ‘Mensen moeten een taaltraining doen, van hun verslaving worden afgeholpen en zelfvertrouwen opbouwen,’ brieste de laatste. ‘Dat zijn trajecten van jaren, die forse investeringen vergen en je hebt geen garantie dat het lukt.’
Ik vraag me vaak af: kunnen ze dat nou echt bewijzen, zo’n gigantische sommen? Dat zijn potverdorie twee huizen!
Om af te sluiten, ook al weet ik niet of die 187 miljard klopt en hoe men eraan komt. Stel dat 10 miljoen inactieven elk een baan krijgen voor gemiddeld 18 000 per jaar netto. Dat is 180 miljard. Wat is dan het probleem? Wie dat bedrag zou ophoesten? Maar wie draait dan op voor die 187? Alles en iedereen?
Krab krab krab …
