De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Rafah, januari 2025. Foto: UNRWA/CC BY-SA 4:0
Column -

Erkenning Staat Palestina is stap naar éénstaatoplossing zonder apartheid

Lieven De Cauter kijkt terug naar de ondergang van het apartheidsregime in Zuid-Afrika en ziet parallellen met de strijd voor het Palestijnse recht op zelfbeschikking. De erkenning van de staat Palestina kan een eerste stap zijn naar een ééngemaakte seculiere staat met gelijke rechten voor alle bewoners.

woensdag 21 mei 2025 19:35
Spread the love

 

Als federaal eerste minister Bart De Wever (N-VA) zegt, in antwoord op het plan van Frans president Macron, dat vooraleer de Palestijnse Staat kan erkend worden, er eerst grenzen moeten worden vastgelegd, dan lijkt het alsof hij nog nooit in Palestina is geweest, of zelfs nooit een kaart van de Westelijke Jordaanoever heeft bekeken.

Het hele territorium van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever is weggevreten door Israël: de zogenaamde area B, gedeelde soevereiniteit, en dus de facto Israëlisch, en area C, alleen toegankelijk voor het Israëlisch leger.

Wat overblijft is minder dan 40% van de Westelijke Jordaanoever, de zogenaamde area A: een archipel van restgebieden onder gezag van de corrupte en vleugellamme Palestijnse Autoriteit, de gecastreerde restant van de Palestinian Liberation Organisation, de bevrijdingsbeweging van wijlen Yasser Arafat.

‘Onafhankelijke’ Bantoestans in Zuid-Afrika. Map: Htoni/CC BY-SA 3:0

Die verkruimelde restgebieden kan men niet anders noemen dan reservaten, Bantoestans[1], die op elk moment kunnen worden afgesloten, door het sluiten van de vele checkpoints.

Of ze kunnen aangevallen worden door tanks en bulldozers, die genadeloos gebouwen wegvagen en inbeuken op vaak eeuwenoude Souks – ik zag de sporen ervan met mijn eigen ogen in Nabloes – of het stedelijk weefsel van de intussen erg dichtbebouwde vluchtelingenkampen, die vaak al 75 jaar oud zijn, kan worden opengereten.

Daarbovenop houden de kolonisten meer en meer pogroms in Palestijnse dorpen, onder het toeziend oog van het Israëlisch leger.

De tweestatenoplossing

De tweestatenoplossing is al heel lang begraven. Er wonen intussen zo’n 500.000 Israelische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever (en 220.000 in bezet Palestijns Oost-Jeruzalem). Hoe krijgt je die daar weg? No way, José. Idem voor de  verstrengeling van Jeruzalem, en de wurging van de Palestijnse aanwezigheid in Oost-Jeruzalem.

De Palestijnse Bantoestans. Map: researchgate.net

En dan hebben we het nog niet over Gaza gehad. Gaza is, dat kan iedereen elke dag zien en lezen, van de kaart geveegd en de bevolking staat op de rand van een combinatie van uitroeiing, verhongering en verdrijving.

De annexatie van Gaza stond in  de sterren geschreven en is intussen officieel. De combinatie van genocide en etnische zuivering wordt elke dag een beetje moeilijker om te ontkennen.  Alle bombarie over de zogenaamde ‘tweestatenoplossing’ is een koppige vorm van politiek luchtfietsen.

Het lijkt dus onzinnig om de Palestijnse staat te erkennen, want die zal er nooit ofte nimmer komen, omdat het allang onmogelijk is gemaakt door te veel voldongen feiten, de zogenaamde ‘facts on the ground’ die ik hier al te kort heb trachten te schetsen.

Toch heeft het zin om de Palestijnse staat te erkennen. Want het helpt de enige goede oplossing dichterbij te brengen: het opheffen van de apartheid. Gewoon zoals in Zuid-Afrika.

Naast het gewapend verzet, heeft vooral een internationale boycot de geesten van de Boers doen rijpen dat het zo niet verder kon. Dus ondanks alle geweld en wederzijdse haat, kan men een apartheidssysteem beëindigen.  Dat is een belangrijke historische les. Waarheidscommissies en dergelijke kunnen dan werken aan gerechtigheid en verzoening.

De éénstaatoplossing

Er blijven maar twee oplossingen over voor de ‘Palestijnse kwestie’, de cocktail van de drie grote misdaden tegen de mensheid, het misselijkmakende mengsel van apartheid, etnische zuivering en genocide dat we nu dagelijks in het nieuws te zien krijgen.

Het begon niet op 7 oktober 2023

Het enige alternatief is een opheffing van de apartheid, de zogenaamde ‘éénstaatoplossing’.

Misschien is het daarom zelf verdedigbaar om aan Arabische staten te vragen om het bestaansrecht van Israël te erkennen. Hoewel men kan vermoeden dat dat nu heel moeilijk ligt.

Want zoals de Oslo-Akkoorden een vrijgeleide waren voor Israël om al zijn beloften te breken of uit te stellen tot de Griekse Kalender, zo zou een erkenning door Arabische staten van Israël, een vrijbrief kunnen vormen om alle juridisch legitieme verzet tegen de annexatie van Palestijns gebied te breken.

Toch zou wederzijdse erkenning het begin kunnen vormen van de éénstaatoplossing. De volgende stap is gewoon de opheffing van de apartheid.

Een apartheidssysteem ten val brengen is gemakkelijker dan men denkt, dat bewijst het voorbeeld van Zuid-Afrika. Je moet gewoon aantonen dat de ideologie in wezen racistisch en misdadig is, dat de eisen noch de methodes ervan legitiem zijn, en het betreffende regime internationaal isoleren en droogleggen.

Alleen een boycot kon de diep racistische ideologie van het blanke vestigingskolonialisme tot opgave dwingen. Dat geldt ook voor het zionisme. De wereld moet inzien dat de misdaden tegen de mensheid, etnische zuivering, apartheid en genocide ingebakken zitten in het zionisme, en wel in de formule van ‘een land zonder (een) volk voor een volk zonder land’.

Lessen uit de geschiedenis…

Tot dat dit gebeurt, is de hele Westerse politieke wereld medeplichtig aan de doodzonden van Israël, de drie misdaden tegen de mensheid die het nu opstapelt. Dat geldt niet alleen voor de Verenigde Staten, maar ook voor de Europese Unie.

Want vergeet niet wat Israël is – met de woorden van de Israëlische historicus Ilan Pappé: ‘het laatste koloniale project van Europa’.

Het is tijd dat die koloniale entiteit zijn nederzettingsideologie begraaft, die in wezen een bloed-en bodemideologie is, en een normale staat wordt voor al zijn bewoners: multireligieus, multi-etnisch, multicultureel.

Dat klinkt utopisch, maar is het historisch gesproken niet. In het gebied dat nu Israël heet hebben na de kruistochten onder het Ottomaanse rijk christenen, joden en moslims relatief vreedzaam samengeleefd, voor vele eeuwen.

Het oeuvre van Amin Maalouf, de christelijke Libanese schrijver, is een ode aan die tolerantie en die multiculturaliteit van het Middellands zeegebied. Israël moet lessen uit die geschiedenis trekken.

 

Note:

[1] Dit zijn gebieden die door het apartheidsregime van Zuid-Afrika tot ‘onafhankelijke’ landen waren verklaard, waar de zwarten hun ‘thuislanden’ zouden hebben. In werkelijkheid waren het reservaten, waar de zwarte mannen dikwijls niet eens echt woonden, omdat ze ergens anders in Zuid-Afrika werkten, maar dat wel hun officiële adres werd. Ze kregen de minst vruchtbare landbouwgronden, de oppervlakte was te klein voor de bevolking die er verondersteld werd te wonen, ze verloren alle rechten – voor zover ze er al hadden – als ‘migrant’ in Zuid-Afrika buiten de bantoestan. Ze werden nooit erkend door de rest van de wereld (nvdr).

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!