De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

En toch zouden godsdienst en spiritualiteit goed zijn voor u

En toch zouden godsdienst en spiritualiteit goed zijn voor u

donderdag 24 augustus 2017 14:36
Spread the love

Op de sociale media, via de radio en een degelijke krant, houd ik de vinger aan de pols wat betreft de evolutie in de houding van tijdgenoten en gemeenschapsgenoten (‘burgers’) naar geloof, religie. De bestaande afkeer eigen aan onze wereld sinds de jaren zeventig, is begrijpelijk geweeset. Bij een groot deel van de medemensen is hij gevoed door rancune, belegen boosheid, te wijten aan ‘misbruiken’ begaan door clerici. Mensen werden bevoogd, betutteld, schuld aangepraat, en soms veel te letterlijk in het kruis getast. Ten tweede zijn er intussen, sinds de herfst van 2001, extreem wrede en op aandacht en angst zaaien gerichte jonge mannen op het wereldtoneel verschenen, die met hun bloedrode toon het beeld hebben verduisterd hoe letterlijk miljarden andere mensen goedaardig en met vrucht hun Islamgeloof dag aan dag beleven. Een goed moment om eens een nadere blik te werpen op de relatie tussen de Mens en Spirituele Krachten, vanuit eigen expertise en reflectie, zo dacht ik. (1515 woorden)

Vanuit mijn observatiehut meen ik de laatste paar jaren telkens nieuwe tekenen te zien dat in Vlaanderen de brute afkeer dag na dag plaats maakt voor een nieuw begrip van de levenskansen die religie geeft. Ik zit daar allicht zelf voor iets tussen, met mijn getuigenissen in daad en woord, maar het is overduidelijk een grote nieuwe maatschappelijke beweging. Mensen die mediteren, om daarmee te beginnen, vinden in die speciale stilte en samenhorige vrede, een onverwachte sterke kracht. Ze kunnen het leven beter het hoofd bieden. Ook hier en nu, in een dwingend en veeleisend bestel. Vele mensen doen aan meditatie, en nog andere grote groepen aan gelijkaardige oefeningen, die veel van het christelijk én van het Oostaziatische gebed weg hebben. Mindfulness beoefenen, het is voor velen onmisbaar geworden. Zelf ben ik sinds vijf jaar lid van een christelijke meditatiegroep. Die stille avonden samen, in een kring bij het getal kaarsjes dat wij zelf tellen, in totale afwezigheid van agressie of lawaai… dat doet wat met een mens. En na het uurtje op Oostaziatische wijze menselijkheid opdiepen, je mag gerust zijn, komt telkens een uurtje bijpraten in de cafetaria, bij thee en chocolaatjes. Dat is een mooi voorbeeld, van hoe culturen veerkrachtig zijn, en altijd in beweging, zich altijd laten bevruchten, onvermijdbaar als een eeuwig mensenmeisje bijna, door invloeden en inspiratie die van achter zeer verre horizonten komt. Vlaanderen plus Japan, ‘Belgiqueske’ plus China. Het gebeurt, zonder ophef, maar onstuitbaar. Met dank aan John Maine, de christelijke monnik die jarenlang in Kuala Lumpur ging leven om met het fenomeen meditatie vertrouwd te worden. En met dank aan de Voorzienigheid, die John in contact bracht met een lokale heilige, een directeur van een weeshuis en meester in meditatie. Johan Main had gevoel voor wat de belangrijkste fenomenen bij en noden van mensen zijn, “he had a feeling for the Main Things”.

Hier heb ik dus alvast één poort geschetst, waarlangs religiositeit (een bewust gekozen woord) terug binnen komt in onze steden, onze harten. Precies in een nieuwe vorm, die maar wat welkom is, omdat het leven altijd lijden en afzien blijkt te brengen, ook in tijden van hoogconjunctuur en welvaart, auto’s, en atoomduikboten. “Het mirakel van de techniek” is echt, maar het blijkt God zelf niet te kunnen wegcijferen. God die zeker wel in de Schepping actief is en te vinden is, maar altijd meteen tegelijk in ons eigen diepe hart en in onze persoonlijke geesteswortels.

Onlangs voerde ik een debat op de site Doorbraak, nieuw rechts mag ik misschien schetsen. Mensen zoeken daar naar houvast, naar identiteit, met een zwak voor de Vlaamse strijd die onze ouders en grootouders hebben gevoerd gedurende geheel de laatste eeuw, en die tot het afschaffen van bepaald onrecht en bijhorende miserie heeft mogen leiden. Dat lijkt mij, tussen haakjes, geen zinloos of boos project. Elke persoon én elke gemeenschap van mensen kan maar best wat met zijn geschiedenis bezig zijn, tussendoor. Je wortels masseren, dat is levensnoodzakelijk. En daartoe is bewustzijn van waar je komt absoluut nodig. Wel moet die beweging uitkijken haar idealen niet te laten verschralen. Er is meer dat echt goed leven zal toelaten, dan taal rechtvaardigheid en financiële welvaart, goed draaiende bedrijven en een overmaat aan jobs.

Omdat ik tot mijn lichte verbazing merkte dat de toon in de reacties en stukjes op Doorbraak, zowel blijk gaven van lichte antireligieuze tendensen als van een frisse, ontluikende openheid ervoor, heb ik een kleine parenthese aangeboden. Een  persoonlijke blik-opener, gericht naar Vlamingen. Graag geef ik u deze bedenking mee. Als proviand voor het denken, midden in de week, naar het einde van een mooie zomer in ons onvermijdelijk vrij ambivalente landje.

Mijn duiding schreef ik bij het stukje “Het C4 van Maarten Boudry”, van Lieve Van den Broeck, (freelance bedrijfsjuriste die geregeld over migratie schrijft op deze site, geboren in 1970). De pointe van haar stukje bevat een beschrijving van een oud zeer, de lijdensweg met vallen en opstaan in het leven met een wat vreemde buurvrouw, een paar zinnen die ik voor het goede begrip eerst even aanhaal. “Ik daarentegen neem gelovigen bloedserieus, want wij hadden vroeger een apocalyptische buurvrouw. Die was in het ondermaanse voortdurend bezig met de strijd tussen de goeden en de slechten want de wereld zou op 31 december 1999 vergaan, er zouden maar 144.000 geredden zijn en je moest je plaats verdienen. Ze leefde spartaans en droeg met een angstaanjagende morele superioriteit het geloof uit. (…) Op een dag kleurde de einder zo vuurrood dat ze in paniek het einde der tijden uitriep. Het was een zonsondergang, de buren moesten haar kalmeren.”

 

Bedenkt voor je elke godsdienst veroordeelt, deze gelovige mensen van groot formaat

“Voor de lezers die mijn taal spreken, nog een advies. Blijf alstublieft door alle overtuigingen heen toch het verschil zien tussen wat we noemen, “Grote Mensen” en “Kleine Mensen”. De buurvrouw in dit verhaal is iemand die tot de tweede categorie behoort. Een onwetende, onontwikkelde, enggeestige buurvrouw. (Ik heb dergelijke mensen in vorige levens met inzet van al mijn krachten bijgestaan, beluisterd, aangemoedigd). Zulke mensen zijn niet zonder meer te vergelijken met grote, ontwikkelde mensen. Met grote mensen die daarbij ook wel eens gelovig zijn.

Zoals frère Lode, de (Vlaamse) Abt van de abdij van Orval. Die ik persoonlijk goed mocht leren kennen en met wie de waardering wederzijds is. (Tussen haakjes, ieder die (nog) van mening is dat geen enkele religie iets waard is, die zal toch dit moeten toegeven: de monniken van een abdijgemeenschap als Sainte Marie d’Orval, zij kunnen toch niet volkomen geschift zijn, en tegelijk zulk goed bier brouwen? 😉 )

Verder denk ik aan grote gelovige mensen zoals zuster Jeanne Devos, van de zusters van De Jacht (Heverlee), die samen met ons deelnemer was aan de Bijbelse studieweek van CVS begin deze maand. Een persoon van waarde, in al haar nuchtere nederigheid, die in India een hele cultuuromslag heeft weten door te voeren, in zestig jaar tijd, zodat er nu bewustzijn is gekomen, en wettelijke rechten en respect voor de arme vrouwen die in rijke gezinnen gaan werken en al generaties lang gewoon misbruikt werden. Tot voor de komst van Jeanne Devos uit Haspengouw en haar National Domestic Workers Union.

Of neem Grote Gelovige Mensen zoals Jacques Haers, de man die sinds drie jaar aan het hoofd staat van de Universitaire Parochie van de Katholiek Universiteit van Leuven. Die deze gemeenschap van gelovigen, waar veel wijze en invloedrijke professoren deel uit maken, op vlotte manier leiding geeft, vanuit een heel intelligente visie op God in de context van vandaag, ook op de Ecologie onder anderen. En die ons leiding geeft, spiritueel advies, vanuit een diepe, rijke visie op de mens, dat aardse wezen met al zijn extreme talenten en gebreken, verlangens en eeuwige tekorten, machtswil incluis.

Of, als u zoals velen vandaag de balans wil opmaken over de waarde of nutteloosheid van het geloof, houd dan rekening met Jean Vanier. De stichter van de Arkgemeenschappen, waar gezonde mensen nederig samenwonen met mensen met een mentale handicap, samen eten maken enzovoort. Het blijkt zo “een verrijkende manier van leven”, dat het aansloeg en bleef bestaan, In diverse landen, incluis het onze.

De ene mens is de andere niet. En ook in de gemeenschappen van Islamieten zijn er Grote Mensen. Mensen zoals Tariq Ramadan die ik in een vorig decennium, in een ander land zelf heb ontmoet, en waar wij allen, ook de grote mensen onder ons, iets van kunnen leren. Wie kan ongevoelig blijven voor de charme en de diepe Wijsheid van de Dalai Lama?

Bij de gelovige mensen zijn er werkelijk overal op de aarde grote mensen, waar iedereen iets kan van opsteken. Laat ons daarvoor open komen, open staan. Zodat wij beter kunnen leven. Met minder ondeugden, met minder ‘verslavingen’ misschien. Leven gaan met een zuiverder geweten, met meer voldoening, het kan, het is al eerder vertoond. Met meer kans om als een tevreden, gelukkig mens op het eind van de Grote Rit, de ogen te laten dichtvallen. Geef toe, van de Economie en de Koopkracht, kunnen wij niet verwachten dat zij bij hierbij goede gidsen zijn. Of denkt u echt dat een goede oude dag met pensioengeld kan gekocht worden?

Stef Hublou Solfrian

24 augustus 17

 

take down
the paywall
steun ons nu!