Een uniek kenmerk van deze generatie is het voorkomen van grote graden van genderfluïditeit, van veel transgender emigraties, van het ene geslacht naar het andere.

De diepere oorzaken zijn wetenschappelijk nog niet duidelijk.

Mijn persoonlijke visie heb ik in een blog uiteengezet een poosje terug.
Ik ben ervan overtuigd dat het uniek lang uitblijven van een groot gewapend conflict op Amerikaanse en Europese bodem, bij de hoofdoorzaken ligt.

In oorlogstijd kan het mannelijke, het martiale in de mannen loos gaan. Zonder – subtiel of bot, individueel of massaal – op zijn nummer te worden gezet. Van de commando aan het front (MLR, Main Line of Resistance) tot de generaals in de generale staf. Die onthecht over leven en dood van tienduizenden mensen moeten kunnen beslissingen nemen. Een Divisie telt traditioneel zo´n tienduizend man.

Een andere, bijkomende mogelijke reden ligt in de verzwegen werkelijkheid dat de vrouwelijke kunne het meest gewelddadig blijkt. Niet alleen is de vrouwelijke mens het meest bedreven in psychologische oorlogvoering, maar zelfs wat fysiek geweld in de relatie betreft zijn vrouwen in de meerderheid. Zoals Griet Vandermassen vorige woensdag, 27 april 2022 in De Standaard heeft aangetoond. Naar aanleiding van het geval van Johnnie Depp.

Mannen voelen zich ridderlijk geroepen niet terug te slaan. Vrouwen die veel affectie ontvangen, verliezen hun natuurlijke ontzag voor de man, raken ontremd, o.a door grote hoeveelheden oxytocine in het bloed, en gaan slaan.

Als dit klopt, is het logisch dat een aantal mensen liever de medemens in het ongewisse laten over hun geslacht. Of overstappen, volgens het motto: “If you can´’t beat them, join them!”

Op sociale media kwam een reactie van iemand die met duidelijke gender- en transgendersympathieën filmbesprekingen levert. Hij/Zij begreep mijn standpunt duidelijk niet.

Dit is wat ik F. geantwoord heb.

F. S. : Dank voor uw doordachte getuigenis. [*Ironie*].

Ik ken uw achtergrond helemaal niet. In deze context moet ik wel het recht gebruiken te getuigen over de mijne. Ik heb zestien jaar terug het bedenkelijke voorrecht genoten met een huwelijkspartner te proberen leven, een vrouw, die geregeld fysiek agressief werd. Die ridderlijkheid waar de onderzoekers van gewag maken en die Vandermassen citeert, heb ik zelf ervaren en als richtlijn genomen. Haar aanvallen deden mij op een bepaald moment in het buitenland in de politiecel belanden. Na getuigenverhoor kreeg ik gelijk en werd ik vriendelijk vrij gelaten. Wij leefden daarna nooit nog onder hetzelfde dak en een tijd later is de echtscheiding met wederzijdse toestemming uitgesproken.

——————————————-

Beschouwing over de verhoudingenntussen mannen en vrouwen en de emancipatiestrijd geschreven voor de oorlog :https://www.dewereldmorgen.be/community/mannelijke-en-vrouwelijke-aard-toch-een-roeping-die-respect-verdient/