Enkele dagen geleden ontmoette ik Tasos. Een sympathieke kerel van 27 jaar oud, ¾ Grieks, ¼ Iraans, vandaar zijn familienaam D. Meftah.
Tot voort kort woonde hij samen met zijn moeder in een appartement in Athene. Toen zij ziek werd, hadden ze na een tijd geen geld meer om medicijnen te kopen (zoals ik het begrepen heb, leefden ze van een soort ziekteuitkering die zijn moeder ontving, die niet voldoende hoog is om alle ambulante kosten te dekken (en/of ze hadden, zoals ondertussen zovele Grieken, niet langer het geld om de ziekteverzekering te betalen en waren ze niet verzekerd -niet alle behandelingen worden aangeboden in (gratis) publieke ziekenhuizen, en in private zijn de kosten veel hoger-)).
Tasos’ moeder werd uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis en zelf kwam hij op straat terecht (hij is werkloos en had geen geld om het appartement waar ze woonden, verder te betalen -enkel een vakantiejob van tien dagen op Mykonos, levert niet voldoende inkomsten om in een jaar huur te voorzien-). Om onmiddellijk hier en nu de reacties te counteren van “hij ziet er toch niet dakloos uit?”. Daarover verklaarde hij zelf: “it’s called dignity”. Waarmee hij bedoelde dat het hem nog steeds kan schelen hoe hij eruit ziet. Bij sommige andere mensen die op straat leven, is dat helaas niet langer het geval. Het doet hen (vaak zijn ze wel onder invloed) niet langer iets dat er gaten in hun kleren zitten, dat ze zich niet meer wassen, etc. Maar volgens Tasos is het dus wél mogelijk om aan kleren te geraken zonder gaten in (er is voldoende gedoneerde kledij voorhanden die door verschillende hulporganisaties kan worden uitgedeeld aan mensen die het nodig hebben) en om te douchen (zoals ik al eens vermeldde in een andere post: er wordt een mobiele douche voorzien door onder andere vzw K.Y.A.D.A).
Interessant om te weten: vrijwilligerswerk (en vzw’s met als doel het algemene goed) is in Griekenland trouwens nog maar sinds enkele jaren echt aanwezig. Natasja van K.Y.A.D.A (City of Athens Homeless shelter) wist mij daarover te vertellen dat familiebanden in Griekenland zeer belangrijk zijn (en als ze er zijn: zeer sterk), de maatschappij is erg op het familieleven gericht. (Voorbeeld: verschillende families (over)leven op dit moment van de uitkeringen van hun gepensioneerde gezinsleden.) Als het moeilijk gaat (zoals bij vele nieuwe armen in Athene wil dat zelfs ondertussen zeggen: als je in extremis op straat belandt), werd/wordt dat beschouwd als de eigen “fout” van het individu (want je moet toch wel iets “mis” gedaan hebben als je niet langer kan terugvallen op familie). Omwille van dat vooroordeel, werd op een bepaalde manier neergekeken op mensen die (tijdelijk) aan de rand van de maatschappij leven. Maar ondertussen, na enkele jaren crisis, zijn de meningen hierover wel aan het bijdraaien. Voorgaande stelling kan immers geen stand houden. Ten eerste, omdat er mensen zijn die niet op familie kùnnen terugvallen, in de letterlijke zin van het woord, omdat die familie er gewoonweg niet is. Tasos’ moeder overleed zes weken geleden, met zijn vader heeft hij al jaren geen contact. Daarenboven is hij werkloos (wat in Griekenland ondertussen geen uitzonderlijke situatie is, aangezien bijna 30% van de actieve bevolking er geen werk vindt – vermoedelijk ligt dat percentage relatief gezien (ten aanzien van de werkgelegenheid op de eilanden) in Athene nog hoger -). Ten tweede, omdat in de enige uitkering die nog voorhanden was -pensioen-, ook opnieuw zal worden gesnoeid (voor de 12de keer). Algemene nationale staking en protesten vinden plaats op 4 februari. (Aan stakingen hier sowieso geen gebrek: 19-20-21 de metro, 20-21 de ferry’s, etc)
Om Tasos’ verhaal verder af te maken: in een opvangcentrum kan hij niet terecht, omdat hij sinds hij het rauwe leven op straat meemaakte, verslaafd is aan sisa (cocaine of the poor, een variant van crystal meth, zie http://www.vice.com/nl/video/sisa-cocaine-of-the-poor-part-1). “Het is allang geen cocaïne of heroïne meer”, vertelde hij, “maar sisa, een drug die je organen binnenin je lichaam verbrandt”. De opvangcentra die reïntegratie in de maatschappij voorstaan, kunnen aan mensen die verslaafd zijn geen plaats bieden, omdat die personen hun eerste bekommernis blijft om een bepaald aantal keer per dag te “scoren” en niet om weer “volwaardig” deel uit te gaan maken van de maatschappij. Om echter nog maar aan reïntegratie te kunnen beginnen denken, stelt Natasja (K.Y.A.D.A), dient eerst komaf te worden gemaakt met de verslaving en dient de mogelijkheid op een toekomstperspectief voorzichtig weer op de voorgrond geplaatst te kunnen worden door de betrokkene.
Oh ja, op de foto waren Tasos en ik een koffie aan het drinken, waar hij, zeer terecht, opmerkte dat ik ook wel een addict ben, aan sugar.
