Een wereld waar ouderen zichzelf mogen zijn

Onze wereld bestaat uit allemaal eilandjes, via bruggen met elkaar verbonden. Maar mensen leven op hun eigen eiland en lijken steeds minder bereid te zijn om een brug te leggen naar een ander eiland. Soms kijken we nog wel even door onze verrekijker naar een ander eiland, om ons dan vast te houden aan dat ene beeld dat we gezien hebben.

Maar wat zou het fijn zijn als we ervoor kiezen om écht de verbinding aan te gaan, om toch een brug te leggen, uit nieuwsgierigheid, met een open blik. Vanuit het idee dat het een verrijking kan zijn om de ander te leren kennen, wetende dat dit daarom niet jouw waarheid hoeft te zijn. Een brug van respect, een teken van verbondenheid. Dan creëren we één wereld waar iedereen gewoon zichzelf mag zijn, op zijn of haar eiland, maar toch verbonden met elkaar.

Als ik kijk naar de ouderen in onze samenleving, dan linken we hen nogal snel aan termen zoals ‘traag’, ‘aftakeling’, ‘hulpeloos’, ‘aseksueel’… Dit zijn stereotype ideeën die niet voor iedereen kloppen, die soms zelfs erg afwijken van de realiteit. Wat zou het fijn zijn mochten we ook hier een brug leggen, meer genuanceerd naar ouderen leren kijken, zodat ouderen zich gewaardeerd voelen om wie ze echt zijn, met (enige) beperkingen, maar ook met (veel) sterktes en mogelijkheden.

Zo is de Vlaamse ouderenraad een overlegplatform van verschillende organisaties die de belangen van ouderen behartigen. Samen met de lokale ouderenraden streven zij naar een sterk ouderenbeleid. Ook zijn er verschillende initiatieven zoals de checklist ‘leeftijdsvriendelijke gemeente’, de buurtgerichte zorg, een mantelzorg- of dementiecafé, … die een brug willen leggen om ouderen een plaats willen geven in onze samenleving. Laten we hen dan ook de ondersteuning bieden die ze nodig hebben bij het bouwen van die bruggen.

Liesbet Nuyts volgt de banaba ouderencoaching aan Thomas More in Geel.