Alhoewel wij grondwettelijk gezien bij verkiezingen, voor het gewest en de federatie onze ‘volksvertegenwoordigers’, voor de provincie onze provincieraadsleden, en voor de gemeenten onze gemeenteraadsleden kiezen, komt het in de praktijk er op met onze stem enkel de machtsverhoudingen tussen de politieke partijen mede bepalen. Of wij nu een lijststem of een stem op een bepaalde kandidaat (of meerder kandidaten op dezelfde lijst) uitbrengen, maakt niet uit, gezien de gekozenen niet hun kiezers (die ze zelf uiteraard niet kennen) maar enkel hun partij vertegenwoordigen.
Politieke partijen bewegen zich binnen het politieke spectrum min of meer op op een bepaalde positie, hetzij links, in het midden of rechts. Theoretisch worden deze begrippen respectievelijk als vooruitstrevend, verbindend, en behoudsgezind beschouwd, maar praktisch gezien is zijn zij alle partijen op bepaalde punten hetzij progressief, en op andere compromisvol of conservatief. Waar tot zestig jaar geleden socialisten voor de opwaardering van de minderbedeelde arbeiders vochten, de liberalen voor de niet-katholieke of protestantse midden- en hogere klasse opkwamen, en de Katholieke partij , christelijke arbeiders, -middenstand, en -hogere klasse onder hun dak huisden, bevissen alle partijen in alle beschikbare politieke en sociale visvijvers, in de ene wat meer dan dan in de andere.
De andere partijen zijn niets meer of minder dan, of afgezwakte, of extreme kopijen van de voorgaand vermelde basispartijen. Zo was de voormalige Volksunie indertijd een Vlaams-nationalistische afscheuring van de KVP(cvp), die later uiteen is gavallen, en waar enkel de centrumrechtse vleugel, de huidige N.V.A (succesvol) is kunnen overleven. Groen werd gesticht door afvallige voormalige socialisten en cvp-ers die ontevreden waren over de negatie van de milieuproblematiek. En de PvdA is ontstaan uit de voormalige communistische partij, welke na de tweede wereldoorlog, mede gespijsd door de afvalligen van de BSP, zich tot begin jaren zestig goed handhaafden.
Hoe dan ook, al die partijen maken zich sterk een ideologisch gedachtegoed te hebben waarop hun partijprogramma’s zijn gestoeld. In de aanloop van elke verkiezing worden steeds ‘actuele’ ‘verkiezingsprogramma’s’ opgesteld, waarbij ze zich sterk maken dat bij eventuele regeringsdeelname, dit zo goed en zo kwaad mogelijk in het beleid zal terug te vinden zijn. Daartoe worden dan ‘compromissen’ gesloten waarbij een ruilhandel wordt bedreven, toegevingen worden gedaan die vooraf als onaanvaardbaar werden aangemerkt, en beloften worden gebroken die voorheen als principieel werden vooropgesteld. m.a.w. een ware ‘koehandel’.
Bij verkiezingen wordt van de kiezer verwacht om voor een bepaalde ‘partijvertegenwoordiging’ en aanhangig verkiezingsprogramma te stemmen. Naar mijn mening kunnen enkel witte raven zich volledig vinden in alle punten van een partij- en verkiezingsprogramma. Zoals ikzelf, zullen de meesten zich in gelijk wel verkiezingsprogramma, van om het even welke partij, met meer dan één punt zich helemaal kunnen vereenzelvigen, en bij andere dan weer helemaal niet. Bovendien is en blijft men onwetend over welke punten, en in welke mate, bij coalitiegesprekken al dan niet overeind blijven, evenmin men enig idee krijgt welke van de voor jou onaanvaardbare punten van de onderscheiden programma’s van coalitiepartners, mede het komende beleid gaan bepalen.
In grote lijnen ben ik op sociaaleconomisch vlak (zelfs radicaal) links En waar ik op sociaal ethisch gebied, er voorheen een relativerende centrumgedachtegang op nahield, wordt ik vandaag door de groeiende invloed van een achterlijke islamitische ideologie, deskundig verpakt als religie, evenals door het politiek correct gedogen ervan door de linkse- en centrumpartijen, steeds meer naar de ‘rechtse’ ideeën dienaangaande gedreven. Het gevolg is dat, gezien er geen enkele partij te vinden is die zich in deze ‘gespleten’ positie bevind, ik politiek dakloos ben.
Hoe graag politici ons bedrieglijk voorhouden dat ‘de kiezer’ voor een bepaalde regering en beleid kiest, vereist de waarheid en de realiteit, dat wijzelf géén ministers, géén burgemeesters of schepenen, ja zelfs géén volksvertegenwoordigers kiezen, gezien deze laatsten onderworpen zijn aan de partijdiscipline, en hun doen en laten in het parlement gedirigeerd wordt door hun partijleiding. Wij kiezen dus geen regeringsleden, geen volksvertegenwoordiging, en evenmin een regeerbeleid. Daarover beslissen uitsluitend de (niet-gekozen) partijcenakels. Maar ook al zouden wij die keuzemogelijkheden krijgen, de in 5de en 6de alinea aangehaalde reden maken het sterk twijfelachtig of wij er dan veel beter af zouden zijn.
Wegens al die voorgaande bedenkingen is het mij duidelijk geworden waarom het gros van de mensen geen vertrouwen heeft in de politiek. Als terechte ervaringsdeskundigen beschouwen zij verkiezingen dan ook als waardeloos. En als ze, gezien de opkomstplicht, dan toch gaan stemmen, beperken ze zich tot, hetzij een waardeloze, ongeldige, blanco, of in het beste geval een ongemotiveerde stem uit te brengen.
Om de vijf jaar ‘kiezen’ wij niet, maar bepalen wij voor een zeven miljoenste deel mee de krachtsverhoudingen tussen de politieke partijen, en laten het verder aan hen over, welke meerderheidscoalitie, met welk regeerprogramma, op dictatoriale wijze het beleid gaat voeren.
Een wijs man, zei ooit: “Democratie is het verkiezen van een periodiek dictatuur”…en zelfs dàt mogen wij niet eens…
