De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Een Weerwoord Van Het Socialisme

Een Weerwoord Van Het Socialisme

zaterdag 24 januari 2015 13:14
Spread the love

Toen ik in het boek Hoe Durven Ze van Peter Mertens het hoofdstuk las over de verzuring als drijfveer van het ultraliberalisme, merkte ik dat ik voor een uitdaging stond. Ik kon mezelf namelijk goed inleven in de frustratie van mensen die Mertens afschilderde als kapitalistische monsters. “Ben ik zelf ook zo?” vroeg ik me bezorgd af, want ook ik wou niet opdraaien voor luie werklozen. Verschrikt zag ik mezelf in een ver toekomstbeeld al eindigen als zuurpruim, een oud besje die vanop haar balkon in een vijfsterrenhotel op het passerende plebs neerkijkt, mompelend dat het allemaal profiteurs zijn. “Eige schuld, dikke bult.” hoorde ik me al met krakerige stem mopperen tegen de kamerhulp die mijn kamerpot plichtgetrouw komt ledigen. “Hadje maar wat beters moete studere.”

In deel 3 van Hoe Durven Ze bespreekt Peter Mertens een aantal statements van Ayn Rand, auteur van Altas In Staking (1957), die steevast een uit de kloten gewassen ergernis uitbraakt over het domme, onbeschaamde volk wiens eigen stomme schuld altijd voor de dikke bult zorgt. Als je geen werk hebt dan is dat jouw schuld. Ben je ziek: eigen schuld. Ook van Bart De Wever werden een aantal mooie citaten verzameld om diens kwaadheid tegenover de parasieten van de samenleving te etaleren. Doorheen het boek las ik de schrijnende verhalen van de werkende, alleenstaande moeder uit Griekenland met een loon van minder dan 800 euro en de hooggeschoolde jongeren zonder baan, en ik leefde met deze mensen mee, werkelijk, maar kon het langs de andere zijde toch niet van me afzetten dat naast deze jammerlijke gevallen er waarschijnlijk anderen bestaan die dan weer wél een pak voor hun broek verdienen. Mijn God! Kreeg ik al sympathie voor de asociale maatregelen van De Europese Trojka? Zou ik de nieuwe Merkel worden? Want ja, ook ik word verbitterd door oneerlijke situaties.

Doordat het rechtse kamp voortdurend met veralgemenende uitspraken en beledigingen inhakt op de ‘zwakkere’ lagen van de bevolking, wordt het linkse kamp opgeworpen als beschermer. Wanneer partijen zoals NVA of Vlaams Belang werklozen afschilderen als profiteurs, dan zullen andere partijen op een even extreme manier hier een tegengewicht aan bieden, bewust of onbewust, vrijwillig of gedwongen. Zij roepen elke werkloze uit tot luierik? Dan vindt elke partij die hier tegenin gaat, of zwijgt, dat geen van de werklozen profiteurs zijn. Dit is een mechanisme dat wordt ingezet vanuit een partijpolitiek en waaruit het vertekende beeld is ontstaan van elke sociaal democraat als ‘bepamperaar’. Deze aanname is problematisch omdat de conservatieve en liberale partijen likkebaardend van dit misverstand misbruik maken.




Ik ben van nature zelfkritisch en doordat ik streng ben voor mijzelf, ben ik ook streng voor anderen. Wanneer ik keuzes maak probeer ik in de mate van het mogelijke rekening te houden met de toekomst en mijn verantwoordelijkheid hieromtrent. Zelf heb ik een goed voorbeeld gekregen van thuis uit. Mijn ouders werken beiden en verdienen (tot hiertoe) genoeg waardoor zij voor mijn broer en mijzelf steeds de volle pot betalen voor tramkaartjes, doktersbezoeken, boekengeld, inschrijvingsgeld, etc. Van hun loon dragen zij ook de verplichte belastingen af.  Niemand zal kunnen zeggen dat zij hun plicht als burger verzuimen. Ikzelf ben student, dus ik draag nog niet bij aan de samenleving, maar ik heb gekozen voor een studierichting waarmee ik een diploma zal halen waarmee ik binnenkort sterk zal staan op de arbeidsmarkt, dus ook ik doe wat ik kan om niet nodeloos op de kap van de samenleving te teren. Ik zie diezelfde plichtbewustheid ook graag bij andere mensen. Bij de pakken blijven zitten, zagen en klagen, dat behoort niet tot de opties.

Niemand hoeft als een bevooroordeelde baby te worden beschermd door de befaamde ‘pamperpolitiek’, de retoriek waarmee liberalen en conservatieven zo graag de socialistische zijde ondermijnt. Maar wanneer er echter ook de bijdrage van de allerrijkste wordt geëist dan schieten partijen zoals NVA en Open VLD toch wel net te kort. Als er een pamperpolitiek is dan is het wel diegene die de allerrijksten bepamperd.

Socialisme is niet hetzelfde als een lobby van naïeve weldoeners die de zwakkeren in de watten willen leggen. Het is niet het goedpraten van de kleine menselijke kantjes. Het is niet het zacht in slaap wiegen van de hardwerkende mens om dan zijn zuurverdiende centen te spenderen aan de welvaart van anderen die het niet verdienen, dat is echter wél het neoliberalisme. Dit werd reeds schrijnend geïllustreerd door de bankencrisis van 2008 toen gevestigde partijen de argeloze burger lieten opdraaien voor het wangedrag van de economische elite. Jammer genoeg was dit echter niet voldoende om voor een ommekeer te zorgen binnen de politieke houding.

Hoe graag rechts het ook naar zich toe wilt trekken, een eerlijke verdeling is en blijft een sociaal-democratisch standpunt. Blijf dus waakzaam en vermijdt in deze partijpolitieke val te trappen. Besef goed wie welke speler is in dit spel, dit spel van weinig winnaars en veel verliezers.

Gwen Verlinden

Redacteur bij Zenit Magazine

take down
the paywall
steun ons nu!