Nicknam Masoud, je was tweeëndertig toen je in Europa arriveerde. Dat was in 2004, toen je, evenals duizenden met jou, op de vlucht sloeg omdat de VS, die de leiding had over een internationale coalitie, Irak binnen gevallen waren op zoek naar massavernietigingswapens die ze nooit zouden vinden.
De angst, corruptie, oorlog en moordpartijen beu dacht je dat het je in het Westen beter zou vergaan.
Je vroeg asiel aan in Italië, Frankrijk, Duitsland en twee keer in België. Terwijl de ene procedure nog liep vroeg je al een andere aan. Want het duurde allemaal te lang naar je mening, tijd die je beter wou benutten.
Maar zo werkt het systeem niet, een asielaanvraag duurt soms eindeloos en vijftien jaar lang liep je overal tegen een muur aan.
Daarom nam je tenslotte een besluit want de tijd begon te dringen; van een jonge man evolueerde je naar een vijftiger, en er was nog niets veranderd, je liep hier nog steeds rond zonder te weten hoe het straks verder moest.
Je dacht dat deze ultieme poging de oplossing kon zijn voor al je problemen. En als het fout liep, was je er meteen ook vanaf, van deze hel op aarde.
Want daarvan ben ik overtuigd, Nicknam Masoud, dat dit leven van je, zeker in Europa, een hel is geweest.
Het had nochtans gekund. Voor hetzelfde geld werkte je vandaag bijvoorbeeld hier, bij ons, in de kringloopwinkel, had je een afdeling waar je verantwoordelijk voor was, had je een gezin en was je hier gelukkig.
Helaas voor jou had je geen geluk in de loterij van het leven.
Ze hebben je vorige week gevonden in het water, in Zeebrugge.
Die zelfgemaakte reddingsvest die bestond uit een verzameling lege plastic flessen; om zoiets te verzinnen, hoe wanhopig moet je daarvoor zijn? Ze zat nog om je dode lijf gewikkeld, en zo heb je dus de krant gehaald, liggend op je buik, met een blote voet en een zwemvlies aan de andere.
Jij die nergens aan de bak kwam, kwam plots op de radio en in de krant. Maar even snel ben je alweer vergeten, oud nieuws geworden. En het lot is cynisch Nicknam Masoud. Want zo moeilijk als het bij leven was, zo gemakkelijk gaat het in de dood. Als niemand je lichaam opeist regelt de stad Brugge je begrafenis en mag je, zoals je zo graag wou, voorgoed blijven. Heb je die onbereikbaar lijkende verblijfsvergunning dus toch nog gekregen.
