Met veel belangstelling volg ik het debat over concentratie-scholen. Zoals vele jonge ouders ben ik betrokken partij. Woensdag moet ik mijn zoontje aanmelden voor een school in Antwerpen. De plaatsen zijn schaars. Het wordt een race tegen de klok. 

Aanvankelijk was ik niet geneigd om de ‘concentratie-scholen’ in de buurt in overweging te nemen. De reputatie van die scholen bij ouders in de buurt schrikte me af. Dus ging ik in eerste instantie naar de ‘goede’ scholen, strenge katholieke scholen en hippe scholen in de Zurenborg. Ik zocht argumenten om mijn kind niet naar de dichtstbijzijnde school te sturen.

Ik was blijkbaar niet alleen. Een Marokkaanse moeder vertrouwde me toe dat haar kinderen niet naar de buurtschool gaan, omwille van het hoge aantal allochtonen. ‘Als ik mijn kinderen naar zo een school stuur, leren ze de taal niet’. Ook andere ouders lieten me weten dat ze liever niet experimenteren met hun kind.

Op de info-avond van de Dageraad begon mijn lampje te branden. Met een dikke 40 ouders zaten we in de gymzaal. Er waren slechts 12 plaatsjes. Moordende concurrentie.

De volgende maandag ging ik naar de school om de hoek. Ik was gecharmeerd door het enthousiasme van de leerkrachten, maar vooral door de bonte mengeling van kindjes. De wereld van morgen. De juffen gaven geduldig antwoord op mijn vragen. Thuisgekomen vond ik geen argumenten meer waarom ik de school niet op de eerste plaats in mijn lijstje zou zetten. Mijn vrouw lachte me uit: ‘Moest jij twintig scholen bezoeken om tot die conclusie te komen?’ Tja.

Een week later verscheen het artikel van Tom Naegels. Hij moest me niet meer overtuigen.