12:10, laatste dag van het jaar en ‘Give A Little Bit’ van
Supertramp doet zijn ding op de radio. Stilte voor de figuurlijke storm die vanavond
hoort los te barsten. Al vloekend om een slok gloeiend hete koffie speelt de
film van vanavond door het hoofd. Aperitief,
ongepast hard lachen, eten, nog harder ongepast hard lachen, dessert, hopen dat
je middernacht haalt, middernacht halen, niet meer kunnen lachen, drinken om de
drukte van het feest aan te kunnen, bizarre bewegingen die moeten doorgaan voor
dans, nog wat meer drinken, het feest verlaten op een moment dat n iemand iets
doorheeft,  uren wachten op een taxi die
niet wil komen, een uur stappen over een afstand die je op een kwartier zou
kunnen overbruggen, neerploffen in de zetel en beloven dat je maar even de tv
opzet, in slaapvallen en als laatste de buren van de tweede verdieping (drie
verdiepingen  onder ons) wakker houden
met een postmodernistische interpretatie van vogelgezang op een zeemzoete
zondagochtend.

De vraag begint plotsklaps te dagen, waarom zou ik het doen?
Wie doet dit zichzelf aan? Waarom niet gewoon vanavond ontvluchten, ergens
rustig en ver weg. Aan een meer of een ander onherbergzaam stukje natuur. Waar
je van vroeg in de avond de sterren kan gaan bewonderen. Meer tot de
verbeelding sprekend dan een stel uit de kluiten gewassen vuurpijlen. Weerspiegelend
in het water, als pretoogjes, dansend op de rondingen van een lichte stroming. Zonder
al te veel besef van tijd, genietend. De klok negeren die eens per jaar, voor de
volle 10 seconden lijkt te schreeuwen: “aandacht, aandacht! Nu is het tijd om
te vieren!”

Er bestaat natuurlijk de kans dat de realiteit zich anders
laat leiden.  Dat vanavond een organisch,
explosief feest  zal zijn. Een viering van
wat Facebook omschrijft als ‘het geweldige jaar van..’. Een dat feest  de naam feest waardig is. Al wat dat jaar
goed was, laat zich in die late uren vertalen in de ultieme uiting van vreugde.
Een denkbeeldig vuur waar ik me, net zoals de rest, aan laat verhitten. Gloed,
die mijn zintuigen verdooft en extatisch alle gebruikelijke omgangsvormen doet
vergeten. En bij het horen van de ‘10’ aan niets anders kan denken dan iedereen
bij de ‘1’ te kunnen bespringen. Liefdevol en zonder schroom, die gloed, die
warmte te willen delen. Stel je voor!

31/12 lijkt een aantrekkingskracht te hebben die ik niet kan
bevatten. Je kan er niet om heen. Er moet en zal gefeest worden. Het soort verplichting
die je ook voelt als je blaas vol zit. Niet meedoen is geen optie. Afscheid
nemen van een jaar is natuurlijk een mooie reden om te feesten. Alsof het überhaupt
een rede dient te behoeven.  In onze
christelijke kalender lijkt zelfs pinkstermaandag reden genoeg om een tent op
te zetten in de tuin. Wie ben ik dan om vanavond af te doen als oppervlakkig
geneuzel in de marge. Als een soort zeepbel  waar kinderen naar graaien, goed wetende dat
de aanraking het moment verpest. De wetenschap dat deze wonderbaarlijke mooie
zeepbel, niet meer was dan.. lucht die zich verplaatste met zeep errond.

Nee, dan heeft vanavond meer betekenis. Vanavond heeft zijn bestaansreden
omdat het mensen zijn die het betekenis geven. Mensen die een heel jaar door
schrijven aan hun eigen boek. En elke episode graag afsluiten met een punt.

Joris