De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Een nieuwe context?

Een nieuwe context?

zaterdag 27 februari 2010 12:29
Spread the love

Gisteren, vrijdag, was ik aanwezig op de geboorte van het nieuwe internetmedium “dewereldmorgen“. Een meer passende naam had men niet kunnen bedenken. De verschillende gastsprekers sloegen nagels met koppen en de conclusie dat media het wereldbeeld bepaalt valt niet te ontkennen. Dagelijks krijgen lezers, luisteraars en kijkers verhalen geserveerd waarbij het ingrediënt objectiviteit veelal ontbreekt. Met de start van het nieuwe medium is het misschien ook niet verkeerd om een nieuwe context te scheppen naar benamingen toe.

Werkgevers, werknemers en lastenverlagingen zijn woorden die we dagelijks horen, zien en lezen. Woorden die volledig zijn ingeburgerd en via de mediadoctrine een positieve bijklank hebben gekregen. Maar verdienen ze die positieve bijklank wel?

Neem nu het woord werkgever. Dat doet uitschijnen alsof er ergens iemand staat die werk aan het uitdelen is. Waar komen die bijna 500.000 werklozen dan vandaan?

Iedereen zal zich de kroning van baron Bert De Graeve tot beste ondernemer van het afgelopen jaar wel herinneren. De man zwaait zijn scepter in de Bekaert-groep die in een niet zo ver verleden enkele honderden gezinnen beroofde van hun inkomen en dit terwijl het bedrijf financieel zeker niet werd bedreigd. Afgelopen jaar maakte het bedrijf maar liefst 151,792 miljoen euro winst. Dat de winst lager lag dan het jaar ervoor is naar de aandeelhouders toe geen probleem want zij worden opnieuw beter beloond. Zij zien hun dividend stijgen van 2,80 euro naar 2,94 euro bruto. Een stijging van vijf procent.

Als het minder goed gaat met een bedrijf, dat nog steeds winst maakt, dan is het blijkbaar ok om mensen massaal te ontslaan. Dat men in diezelfde ontslagbeweging aandeelhouders rijkelijk gaat belonen is de normaalste zaak. Waar geven deze mensen nog werk? Wat rechtvaardigt de term werkgever? Laat die term over aan de bedrijfswereld en politiek. Wij mensen in de straat moeten leren om te spreken over werkstelers, want dat is immers wat zij doen. Zij stelen werk.

En wat te denken van werknemers. Bestaat dat eigenlijk wel, een werknemer? Het woord laat uitschijnen dat er ergens een persoon één of ander bedrijf binnen stapt en zegt:”dat werk daar, dat neem ik”. We kunnen het misschien eens proberen met de 500.000 werklozen. Binnen stappen bij Bekaert en zeggen, dat werk daar, dat neem ik!

Wij zijn nooit werknemers geweest en zullen het ook nooit worden. Door de kapitalistische hebzucht, met de bonuscultuur en de jacht op kortetermijnwinst, zijn we zelfs opnieuw werksmekers geworden. Honderduizenden smeken voor goede banen en voor werkzekerheid. Al is Walter Grootaers niet meteen mijn grootste idool, zijn lied geef me werk zou vandaag zomaar terug een nummer één hit kunnen zijn.

En we eindigen met het woord lastenverlaging dat doet uitschijnen alsof iedereen minder last met zich moet meedragen dankzij een bepaalde verlaging.

In het Belgisch staatsblad verschenen vier koninklijke besluiten met nieuwe lastenverlagingen voor de werkstelers. Nu hoeft dit op zich niet altijd slecht te zijn. Als de voorwaarden die er tegenover staan zouden worden ingevuld kan dat positieve gevolgen hebben. Daar wringt natuurlijk het schoentje. De metaalindustrie (Volkswagen, OPEL,…Bekaert) kende de afgelopen jaren vele van die lastenverlagingen. Spijtig genoeg werden ze altijd weer gebruikt om mensen te ontslaan. Om het cru te stellen kan je zeggen dat de werksmekers van dit land het ontslag hebben betaald van duizenden collega’s, en daardoor ook het dividend van de aandeelhouders, zonder dat de werksteler daar zelf voor heeft moeten opdraaien. En de eindafrekening telt zwaar door. De werkstelers moeten via lastenverlagingen minder afdragen aan onze sociale zekerheid, ontslaan vervolgens duizenden mensen die op zich dan weer terecht komen in de sociale zekerheid via de werkloosheid. En wie draagt die lasten uiteindelijk? Dat zijn wij, de werksmekers in dit land. In de ogen van de bedrijfswereld en de politiek lijken dit dan wel lastenverlagingen. Wij moeten leren om het te hebben over lastenverhogingen.

Een nieuwe context dus : die van werkstelers, wersksmekers en lastenverhogingen. Geen plezante context maar toch één waar we ons dringend bewust van moeten worden.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!