Wat ons in Vlaanderen en de rest van de wereld ontbreekt, is een kwalitatief beleid. Een beleid dat meer op inhoud dan op vorm gevestigd is.
Het eerste grote gebrek ligt op het vlak van de informatie. De rijke bron aan gegevens die Peter Mertens verzamelde en verspreidde in ‘Hoe durven ze?’ leert ons heel veel en is spijtig genoeg te weinig algemeen bekend. Men gaat met de slechte restbank Dexia echt de verkeerde weg op.
Ze hebben de banken gered met ons geld, het geld van de werkende mensen. En de geschiedenis herhaalt zich.
Onze neoliberale samenleving zo grondig en degelijk aan kritiek onderhevig gesteld door Prof. Paul Verhaeghe (De neoliberale waanzin, Uitg. VUBPress 2012), is te weinig gekend.
Maar ook de politieke praktijk is slecht georiënteerd. Waarom heeft Oostende een SP.a-CD&V-Open VLD-meerderheid? Er is dus geen politiek ideologisch verhaal. Dat laat zich voelen op elk vlak. Zoals alle overleg- en inspraakorganen is de Oostendse Jeugdraad een fictieve club.
Er zijn geen echte kwalitatieve doelstellingen.
Oostende telt vier jeugdhuizen en een reeks jeugdbewegingen en jeugdverenigingen, maar het Stadsbestuur stimuleert geen kwaliteit. Men ontwerpt een nieuw groot jeugdcentrum waar men weer benoemingen kan verrichten en veel centen in kan steken. Terwijl het bestaande jeugdwerk met een klein deel betere steun meer echt aan kwaliteit zou kunnen werken. Wij kunnen op dit domein nog scherper zijn. Maar met deze is de kern gezegd.
Stefaan Lievens, Tijdingen