Een jaar geleden..
3 september 2015…de eerste nieuwe bewoners komen aan..
“een tijdelijk verblijf..de mensen blijven in principe heel kort…”
Een utopie..blijkt achteraf..
Voor velen werden het maanden tot zelfs een jaar..velen van hen nog steeds in onzekerheid..hun asielprocedure lopend..
De media stond op de eerste rij..alle aandacht op hen gericht..ook door de inwoners van Sijsele en omstreken..
Op 3 juni 2016 werd er in de Ministerraad beslist om Sijsele te sluiten op 30 september 2016..de media gaf het aandacht..
17 augustus 2016..de eerste bewoners verlaten, in groepjes, het centrum van Sijsele..op weg naar een ander asielcentrum..tijdelijk verblijf..
Sinds die dag vertrokken er dagelijks bewoners weg uit Sijsele..sommige dagen in extreme hitte (temperaturen van 30 ° C – terwijl er overal geschreven en gezegd werd om geen zware inspanningen te doen, kinderen binnen te houden..veel water te drinken..en toch ging de ‘deportatie’ door..)
Gepakt en gezakt, op eigen houtje, met bus 58 naar het station van Brugge en van daaruit met de trein naar hun nieuwe bestemming.
Waar is/was nu die media aandacht.. vanop de eerste rij..Heb er niets over gelezen.. laat staan van gezien..Behalve met mijn eigen ogen..
Waar waren/zijn al die inwoners van Sijsele…al was het maar om hen goeiedag te zeggen en hen veel geluk toe te wensen.
De media heeft de kans gemist op een mooi en terzelfdertijd triestig verhaal.
Het was mooi om zien hoe de mensen elkaars bagage droegen..hen telkenmale mee begeleiden tot aan de bushalte, zelfs tot op het perron en sommigen zelfs tot aan het nieuwe centrum..Tot het ook hun beurt werd/wordt om te vertrekken. Zulk een samenhorigheid en solidariteit…’kunnen we nog iets van leren” zei ik tot mijn vrienden “een gemiste kans voor de media om een mooi beeld de wereld in te sturen..”
Ondertussen zijn we 8 september..30 september nadert met rasse schreden.. er verblijven nog steeds mensen in OC Sijsele..wachtend op..ja op wat..waar naar toe?!
Beslissen om te sluiten is een ding…plaatsen toewijzen is een andere zaak..zijn er nog wel plaatsen? Zit alles mogelijks reeds vol..? Wie zal het ons zeggen..zeker de overheid niet..
Stel je maar eens voor dat je na 7,8,9 maanden..tot bijna een jaar..weggeplukt wordt uit jouw nieuwe vertrouwde omgeving..Jouw eerste ankerpunt na maanden op de vlucht..Hoe sober die omgeving ook was..het werd een soort houvast..
Je krijgt nieuwe hoop..je bouwt op..maakt vrienden..
En dan plots valt, als een donderslag bij heldere hemel, alles weg..voor een tweede keer ontheemd.
Her en der verspreid over Vlaanderen..vrienden plots kilometers van elkaar verwijderd..
Kinderen die hun beste vriendjes en vriendinnetjes zien vertrekken..
Ze kregen hier terug ‘wortels’ in de grond..ze aardden..een eerste ankerpunt..om dan bruusk als een plant met wortel en al te worden uitgerukt…en kilometers verderop geplant..
Waar zijn we in godsnaam mee bezig..we (ver)stoppen kinderen in ‘kampen’ (open gevangenissen)..voor een tweede keer..die mogelijks ook op de lijst van sluiten staan..
Hoe komen ze dit ooit te boven zonder enig letsel..ik hoor hun noodkreten..Ik voel hun verdriet en pijn..
Recent nog kreeg ik een oproep van 5 sec..”Dag, ik ben..Hoe gaat het met jou? Ik mis jou”..het laatste woord was bijna niet meer hoorbaar..doch ik hoorde wel het verdriet en de pijn..
En zo zijn er nu velen…moe, verdrietig,..en toch weten ze vaak een mooie lach op hun gezicht te toveren..
Ik bewonder hun doorzetting..hun solidariteit..hun samen delen..het blij zijn voor iemand die “positief” krijgt terwijl ze zelf “negatief” te horen kregen..
We kunnen er veel van leren..velen onder ons hadden het al lang opgegeven..
We kunnen er veel van leren…het weinige dat ze hebben delen ze met anderen..
Had de Overheid er niet gewoon voor kunnen kiezen om het centrum te laten uitdoven..Zeiden we vaak onder mekaar..Dit ware toch menswaardiger geweest.
Er werd holderdebolder beslist…goed nieuws..doch nu komt de heer Francken plots tot de vaststelling dat het niet gedaan is..en is hij van plan om centra open te houden als “buffer”..stel je voor dat de toestroom, zoals in najaar 2015, terug op gang komt..en dat er beslist wordt om Sijsele te heropenen..
Zomer 2015 werd er ook beslist om centra te sluiten..en we weten allemaal wat er daarna gebeurde…Er werden toen holderdebolder noodopvangkampen geopend..waaronder dat van Sijsele.
Ik herinner me nog goed hoe de eerste bewoners reeds aankwamen in Sijsele..terwijl het centrum zelfs nog niet klaar was om hen degelijik op te vangen..
Waarom leren we niet uit onze fouten..Waarom soms zo hardleers..enkel en alleen om “goed” nieuws te verspreiden: er zijn minder mensen op de vlucht..
En ik en nog anderen zijn ervan overtuigd dat najaar 2015 zich herhaalt..duizenden zitten momenteel reeds maanden vast in Griekenland en ondertussen komen er ook in Italië dagelijks mensen toe.. En ik heb het dan nog niet over Calais en Duinkerke.
We kunnen onze grenzen niet blijven sluiten…straks staat de winter voor de deur..We kunnen niet ziende blind blijven..We mogen hen de rug niet toekeren..Iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan..ook al is dit ver van het thuisland..We dienen onze blikken te ver-ruimen. After all we are all humans. Iedereen zorgt voor iedereen.
Waar we nu voor staan zijn de gevolgen van kortzichtige, kortetermijn beslissingen..Vaak is het noodzakelijk om beslissingen op lange termijn te nemen..Jammer genoeg denkt de politiek niet altijd zo..en jammer genoeg gebeurt dit op kap van mensen.
Noot: op het eigenste moment dat ik deze woorden hier neerpen, hoor ik op radio “Strangers don’t hide..” En wij mogen hen ook niet verbergen..
There are no strangers here. Only friends you haven’t met yet.
Ik ben dankbaar dat ik een van hen mocht..en mag zijn…onvoorwaardelijk
Marleen.
