Een niet uitgepraat kernpunt in deze zaak is het waarheidsgehalte van dat horrorverhaal over de baby in de oven. Als je het voor waar aanziet, kan je de satire van Warda A. als aanmoediging voor sadistisch geweld tegen Joden zien, en als “antisemitisme”. Als je het ziet als wansmakelijke en ontspoorde Israëlische propaganda, is spot ermee een vanzelfsprekend recht. Welnu, er is geen enkel bewijs voor de waarheid van dat verhaal en het is duidelijk een boosaardig verzinsel om Hamas zwart te maken, alsof de slachtpartij die die organisatie heeft aangericht op zich nog niet diskrediterend genoeg was.
De media zijn op dit punt nogal eens dubbelzinnig, de Israëlische voorop. Ze zeggen vaak niet of niet duidelijk dat het baby-in-de-ovenverhaal een verzinsel is, en suggereren dat het om een vastgesteld feit gaat. The Times of Israel bijvoorbeeld: “De vrouwelijke influencer die spotte met de dood van een Israëlische baby onder gerechtelijk toezicht geplaatst.” De Huffington Post vermeldt in een artikel wel dat het verhaal over de baby niet bevestigd is, maar heeft toch een kop die suggereert dat het om realiteit gaat: “Warda A., veroordeeld voor haar uitspraken over een baby die gedood werd in een oven, veroordeeld tot gevangenisstraf met uitstel.”
De morbide fantasie van een hulpverlener
Het horrorverhaal gaat terug op één enkele hulpverlener die lijken zag in een verzamelpunt. Bij een verschroeid babylijkje verzon hij een oven, en dat de baby daar levend in gestopt was, en dan ook nog een ouderpaar dat op gruwelijke wijze vermoord was. De media spraken al gauw van een ooggetuige, de Israëlische ambassade deed er nog een schep bovenop door de moeder van de baby als verkracht voor te stellen. De ambassade klaagde over het “weerzinwekkende verhaal” waarin “deze vrouw op een totaal ongecomplexeerde en onmenselijke manier spot met de schandelijke condities waarin een baby door de terroristen in een oven zou gestopt zijn, terwijl de moeder verkracht werd en de vader vermoord”. De woorden “zou zijn” maken duidelijk dat er geen waarheidsgarantie is voor dit verhaal, maar toch blijft de ambassade zich opwinden over iemand die spot met de leugens.
Tijdens het proces stelde Warda A. duidelijk dat ze het babyverhaal volstrekt ongeloofwaardig vond, en dat ze niemand in staat achtte zoiets te doen. Als het om een werkelijk gebeurd feit zou gaan, zou ze er niet mee gespot hebben. De luttele minuten die ze aan de zaak besteedde op de sociale media waren dus duidelijk een satire op de Israëlische propaganda. Maar mag je wel spotten met Israël? De openbaar aanklager zei: “Zij maakt de informaties die van Israël komen belachelijk.” En “Zo wist zij de morele afkeuring die gekoppeld is aan deze daad weg, of die nu echt is of niet.”
Daarmee is het proces vergaand ontspoord: moet de openbaar aanklager de communicatie van Israël verdedigen? En hoe kan je zeggen dat de echtheid van het baby-in-de-ovenverhaal er niet toe doet? Dat is toch fundamenteel!
Een opiniedelict
Verder blijkt uit het procesverloop dat de rechtbank vooral geïnteresseerd is in wat Warda A. denkt. De vragen peuteren naar blijken van sympathie voor Hamas, en dat is een heel eind verwijderd van de oorspronkelijke vraag of haar uitlatingen op de sociale media ontoelaatbaar zijn, omdat ze het terrorisme zouden aanmoedigen. Op dat punt zegt de beschuldigde interessante dingen, waar justitie kennelijk geen begrip voor kan opbrengen en die ze vermoedelijk beter niet gezegd had. Zij verwerpt het “terrorisme” van de aanval van Hamas op 7 oktober, maar blijft erbij dat Hamas een verzetsbeweging is. Voor een Franse rechtbank is dat voldoende om te oordelen dat hier sprake is van “apologie van het terrorisme”. Een onderscheid maken tussen een doelstelling en een methode is blijkbaar te subtiel voor een Franse rechtbank. Maar met de kwestie van de baby in de oven heeft dat ook allemaal niets meer te maken, hier gaat het gewoon om het criminaliseren van een politiek standpunt.
De Franse justitie is steeds verder aan het afglijden naar een inperking van de vrijheid van meningsuiting en het criminaliseren van standpunten die ingaan tegen de door de regeerders opgedrongen ideologie. Dat was al heel duidelijk door de veroordeling van mensen die betrokken waren bij de boycotactie tegen Israël. (Een veroordeling die geen stand hield voor het Europees gerechtshof en moest worden ingetrokken.) Zionisme is een onderdeel van de ideologie van de Republiek en daar mag niet aan getornd worden. Wie het in vraag stelt, zal het voelen! Daarnaast zagen we ook hoe het recht op vrije meningsuiting werd ingeperkt door pro-Palestijnse betogingen te verbieden.
De zaak Warda A. is daarmee nog niet afgelopen. Justitie wil over een punt uit het dossier nog apart oordelen, en Warda A. gaat nog in beroep tegen het vonnis, maar kennelijk niet tegen de uitspraak over “apologie van het terrorisme”, maar wel tegen de aanklacht van “haatzaaien”.
Ondertussen heeft Warda A. wel geen leven meer. Er loopt een publieke hetze tegen haar, met een petitie om haar te doen uitwijzen. Op straat voelt ze zich niet meer veilig. De polarisatie en de onverdraagzaamheid in Frankrijk maken het leven voor geviseerde personen tot een kwelling…
Zie ook:
Een door Hamas geroosterde Israëlische baby? Met welke saus? – DeWereldMorgen.be
Over de herkomst en de verspreiding van de babyfabel:
De fabel werd in de VS opgedist door Eli Beer, en door miljoenen mensen gezien op de sociale media. Beer sprak ook met Joe Biden over de wreedheden van Hamas. De opzet was om een staakt-het-vuren te voorkomen. Met zulke sadistische kindermoordenaars is toch elk gesprek onmogelijk?
